Een kennis van mij is uitkeringsgerechtigde en die vroeg mij een keer mee als getuige naar een gesprek met een gemeente-ambtenaar. Wat ik daar te zien en te horen kreeg is me wel bijgebleven. Verdachtmakingen, nauwelijks verhulde intimidatie. Eerst probeerde die ambtenaar trouwens mij ook te intimideren. Ik mocht daar niet zijn tenzij ik me identificeerde, nee het was niet genoeg dat de uitkeringsgerechtigde zelf zei dat hij/zij me er graag bij wilde hebben. Want het zou toch fraude kunnen zijn, dus ik moest vertrekken als ik niet een identiteitsdocument liet zien. Omdat ik mijn kennis niet in de steek wilde laten, gaf ik die Stasi-ambtenaar zijn/haar zin. Daarna negeerde die ambtenaar me. Ik bleef er rustig bij zitten in mijn jasje-dasje en schreef alles op. Pas na een half uurtje of zo merkte de ambtenaar dat het niet lukte om mijn kennis eronder te krijgen en dat ondertussen wel alles genoteerd stond. Toen trok die ambtenaar bij en werd alsnog enorm "constructief". Had "begrip" en had "altijd al willen ...