Dit klinkt alsof banken vooral de verantwoordelijkheid willen doorschuiven naar telecomproviders en online platforms, terwijl ze zelf óók tekortschieten in hun eigen controlesystemen. Natuurlijk is het waar dat veel fraude begint via sms, e-mail of social media, maar dat betekent niet automatisch dat providers de identiteit van iedere gebruiker moeten vastleggen en controleren. Dat schuurt stevig met privacyrechten en kan leiden tot een soort digitale surveillance-staat, waarin je nergens meer anoniem kunt communiceren. Bovendien is de vraag: gaan criminelen hierdoor écht minder makkelijk te werk? Professionele fraudeurs weten vaak alsnog om zulke checks heen te werken, terwijl gewone burgers straks met nóg meer bureaucratie en drempels te maken krijgen. Een nationaal anti-fraudecentrum klinkt op papier nuttig, maar het delen van persoonsgegevens tussen publieke en private partijen moet heel zorgvuldig gebeuren. Anders wordt het middel misschien erger dan de kwaal. Fraude bestrijden is belangrijk, maar ...