Het bijhouden van een adressenbestand puur voor eigen gebruik valt niet onder de AVG. Zie overweging 18 van de AVG. https://eur-lex.europa.eu/legal-content/NL/TXT/HTML/?uri=CELEX:32016R0679&from=NL (zoek op "huishoudelijk").

Ik denk dat dat geen probleem blijft, maar weet het niet zeker. Ik heb wel een bijkomende vraag! In een boekje noteren is nog in een boekje.

In je contacten op mobiel kunt je nog veel meer bijhouden, gekoppeld aan je agenda, nòg meer. Waarbij echt niet iedereen weet welke apps daarin kijken en hoe dat uit te zetten. Terwijl de meest rare apps juist daar meteen in duiken.

Dan komt dezelfde vraag naar boven, moet je je contacten toestemming vragen om in je telefoon opgeslagen te worden? En hebben ze het recht om die data te laten verwijderen.

In een privé telefoon misschien niet. Maar als het nou een mobieltje van de zaak is? Dàn wel, denk ik!

En dan nòg een leuke vraag: Als het nou de prive telefoon van een dokter is?

Maar is het niet dat iedereen die whatsapp gebruikt (of andere mobile-phone-app die toegang heeft (gekregen) tot je adressenbestand) , deze persoonlijke gegevens met derde deelt zonder mij directe toestemming hiervoor ?

@Anoniem 24-05-18 12:29: In overweging 18 van de AVG staat het uitgelegd: de aanbieder van de dienst moet zich wel aan de AVG houden, de eindgebruiker hoeft dat in dit geval niet.

Tjah,

Lang voordat de mobiel uitgevonden werd (één van de eersten was een hele zware kast van Motorola, zwaar vanwege de accu, en nog met een ouderwetse telefoonhoorn erop), gaf ik al nooit zomaar prive nummers door. Dan vroeg ik of ik de vrager of ik zijn nummer door kon geven, en dan belde ik die ander, en gaf dan het nummer door.

Ik heb vroeger nog vakantiewerk gedaan bij de PTT. Bij 008, inlichtingen. Waar je nummers op kon vragen. Maximaal drie trouwens. Stonden die in het openbare telefoonboek, dan gaf je dat netjes door. Maar er waren ook mensen met een geheim nummer. Die dus niet in de gids wilden staan. Nou kwam het wel eens voor dat iemand toch dringend contact zocht. Bijvoorbeeld wegens een sterfgeval. Wat deden we dan? Nummer van de aanvrager noteren, en naam etc. En zelf dat geheime nummer bellen. Netjes zeggen dat je vanwege De Rijkstelefoondienst belde, of je stoorde, en wat er aan de hand was. Dat loste alles op. En het briefje ging natuurlijk versnipperd in de prullenbak. En soms moest je dan eerst nog een andere telefonist vragen, want niet elke terminal kon zomaar bij de geheime nummers! Pas als je er langer werkte, en de chef uit eigen ervaring wist dat je altijd correct was, kon je er zelf bij.

Het zelfde gold trouwens voor mensen die het nummer van de buren van iemand zochten. Die buren konden dan wel in de gids staan, maar met de gids kon je niet op adres zoeken. Wij wel. Dat werd precies op dezelfde manier behandeld als geheimen nummers.

Tegenwoordig zijn er geen gidsen meer, dus alle nummers die ik heb zijn voor mij geheime nummers. En ik ga er nog precies zo mee om.

Wel lief dat de AVG dat niet van me verlangt. Maar even melden dat iemand je nummer wil, wie het is, is wel zo netjes. Je kunt altijd zeggen, er werd niet opgepakt, toch? (Of terug getext.)

... Trouwens leuke parallel met nu!

Naarmate de welvaart in Nederland groeide, wilden de meeste mensen juist wel graag in de telefoongids staan. Wat dan kon iedereen opzoeken dat je telefoon had! Het was een status symbool.

Toen de hele database van de PTT uiteindelijk toch naar buiten kwam, en ook op internet beschikbaar kwam (scheelde natuurlijk kosten van zo een hele afdeling telefonisten), kregen ook de telemarketeers een mooie schat in in handen. En werd men vaker telefonisch lastig gevallen. Met aanbiedingen en enquetes. Waardoor meer en meer mensen dan maar een ander nummer aanvroegen dat geheim nummer moest zijn. Wel heel lastig, want dan moesten die mensen alle vrienden en bekenden zelf hun nieuwe geheime nummer gaan doorgeven natuurlijk.

Het zelfde patroon zie je zich voltrekken, vooral met Facebook. Het is voor een groot deel ook het verlangen om "in de gids te staan". Laten zien dat je ook op internet zit. En koekoek, hier is mijn foto. Zelfs opoe van 80 zit erop. Het is net als vroeger, iedereen laten zien, ik heb een telefoon hoor. Chique he? Ik ben bij de tijd.

Tot de telemarkingers er mee gaan spelen. En nog veel gekkere dingen kunnen doen met zulke databases met prive gegevens. Tot gezichten scannen en gesprekken omzetten in tekst die dan ook weer misbruikt kan worden. Dan beginnen de eersten naar een nieuw geheim nummer te zoeken. Maar de meesten nog niet, want hoe vind je dan al je contacten weer terug? Daar zullen wel snel truukjes op komen, want gelukkig "mag je je eigen gegevens nu downloaden", dus een slim programma kan dan zo aan al je vrienden de adreswijziging doorgeven.

Maar eigenlijk is er niks nieuws onder de zon!

Wat toen gebeurde met de papieren telefoongidsen, gebeurt nu precies het zelfde met de electronische.

Na het verdwijnen van de gids is het communiceren toch echt een stuk leuker geworden. Meer mogelijk. Het kan alleen maar nòg leuker worden. Dat je bijvoorbeeld niet meer zo verplicht voelt om dan toch maar dat vriedenverzoek te accepteren. Om maar een klein prive dingetje te noemen. Want anders moet je dat uitleggen en zo. Vervelend.

Ik denk dat het leuker gaat worden.

Is er een veilig online alternatief voor een adressboek?