Huisartsen zijn nog altijd fel tegenstander van het nieuwe Elektronisch patiëntendossier (Landelijk Schakelpunt), zo blijkt uit negen redenen die de vereniging van praktijkhoudende huisartsen heeft gegeven waarom het EPD er niet moet komen. De kritiek beslaat een breed aantal punten, van de gebruikte autorisatiemethode tot de veiligheid en privacy van patiënten.

Het is niet de eerste keer dat de huisartsen tegen het EPD in opstand komen. Onlangs werd er nog met een rechtszaak gedreigd wegens een mogelijke contractuele verplichting zich aan te sluiten bij het elektronisch netwerk LSP. De zorgverzekeraars besloten de inspanningsverplichting tot aansluiting op het LSP te laten vallen, waarmee de rechtszaak van de baan was. Dat geldt echter niet voor de kritiek op het EPD.

Autorisatie
De huisartsen hekelen als eerste de gebruikte autorisatiemethode. Die zou namelijk nergens traceerbaar zijn. "Nergens zet een patiënt een handtekening voor akkoord. De toegangscontrole tot het dossier wordt dus door de dossierbeheerder cq. huisarts uit handen gegeven."

De opt-in toestemming die de patiënt moet geven stelt dat de patiënt uitdrukkelijk geïnformeerd is. In het geval mensen zich via de doktersassistente of een website kunnen opgeven, is hier volgens de huisartsen geen sprake van. "In die zin is de generieke opt-in toestemming dan ook onwettig."

Privacy
Naast het niet deugen van de opgevraagde informatie, staat door het EPD ook het beroepsgeheim ten behoeve van de privacy van de patiënt op de tocht. "Datgene wat in de spreekkamer verteld wordt, hoort daar te blijven en niet zonder meer toegankelijk te zijn voor een ander indien een patiënt een opt-in toestemming heeft gegeven."

Een ander punt dat voorstanders van het EPD/LSP vaak roepen is dat het de veiligheid van patiënten verhoogt. Ook dat is volgens de huisartsen niet waar. De voorstanders wijzen daarbij vaak naar het HARM-onderzoek uit 2006, waarin door apothekers de oorzaken van onnodige ('vermijdbare') ziekenhuisopnames en sterfgevallen als gevolg van medicatiefouten, zijn beschreven.

"Er werden verschillende betekenisvolle oorzaken gevonden, maar het L-EPD vormde in het onderzoek geheel geen rol. Het is geen object van onderzoek geweest. Dat het LSP de (medicatie)veiligheid van patiënten zou verhogen wordt in het HARM-onderzoek nergens vermeld."

Veiligheid
De huisartsen stellen verder dat ook de interne veiligheid van het LSP niet deugt. "Na het bekend worden van de "Patriot Act" als mogelijk bedreiging voor het inkijken van dossiers door de VS en wat in Canada al is gebeurd, heeft de VZVZ van de Amerikaanse bouwer van het systeem [CSC], garanties geëist. Tot op heden is daar niets meer over vernomen."

Eerder liet de minister al weten dat het de ontwikkelingen over de veiligheid van het LSP nauwlettend zou volgen, iets waar de huisartsen geen genoegen mee nemen. "Over garanties hoor je niet te overleggen. Je krijgt een garantie of niet, en blijkbaar kan die hier niet worden gegeven."

Kosten
Als laatste kritiekpunt komen de kosten van het systeem voorbij. Inmiddels zouden 3 tot 400.000 burgers toestemming hebben gegeven (opt-in) hun dossier in te laten zien via het LSP. Dit is zo'n 2% van de Nederlandse bevolking. In het voortraject is bijna 300 miljoen euro uitgegeven, de komende 3 jaar zullen de zorgverzekeraars nog eens 75 miljoen euro investeren om het systeem minimaal werkend te krijgen.

"inimaal werkend betekent in eerste instantie dat huisartsen op de Huisartsenpost dossiers van patiënten kunnen inzien, hetgeen in 10% van de gevallen mogelijk enig nut zou kunnen hebben. Of het de kwaliteit van de zorg verbetert? Het is nooit bewezen!"

De huisartsen concluderen dat voor bijna 300 miljoen euro een communicatiesysteem is gebouwd waarvan het nuttig effect in waarneemsituaties nooit is aangetoond en waar nog steeds vele miljoenen in worden geïnvesteerd zonder breed draagvlak onder burgers en zorgaanbieders.