Arnoud,

Altijd informatieve artikelen, maar het valt me op dat je vaker (zoals hier) "lijkt mij" gebruikt. In hoeverre is het dat relevant? Ik mis vaak "de wet zegt A" of "de wet zegt B", m.a.w. het mag wel of niet. In dit geval mis ik weet het antwoord op de vraag: mag het nou wel, of mag het nou niet? Ik denk dat het antwoord is: nee het mag niet, klopt dat?

Je gaat toch ook geen foto's van kinderen op je werk op facebook zetten. Asociaal gedrag, schaam je.

Ik had zijn verzoek flink geweigerd.
Ik bepaal lekker zelf met wie ik bevriend ben op FB.
Natuurlijk is het logisch dat je geen bedrijfsgegevens doorvertelt, maar een baas gaat niet over met wie je bevriend bent gelukkig.

Wat mij betreft is het niet onterecht dat er een ouder klaagt over dit soort openbaarmaking, want "je privé" (en dat van anderen!) op facebook zetten betekent vrij definitief dat het geplaatste niet meer privé is. Bijvoorbeeld omdat ook al zet je nog zoveel vlaggetjes aan, facebook verzint wel weer een keertje nieuwe die ze dan standaard-uitgezet introduceren. Meer dan "we pretenderen dat het privé is", is het niet. Je hebt geen garanties en ook al nauwlijks rechten op de geplaatste materialen.

Je kan je dus afvragen in hoeverre opmerkingen over "privéverband" nog enigszins steekhouden; je zou het dus in zijn geheel kunnen zien als over je werk publiceren zonder toestemming van de baas, en dan is het niet onterecht dat de baas daar een stokje voor steekt. Vraag is natuurlijk in hoeverre een rechter daarin meegaat, maar gezien de technische eigenschappen alsook de eerdere acties van facebook is deze zienswijze niet ongegrond.

Dus, uit hoofde van duivelsadvocaat merk ik op dat hoewel deze maatregelen nogal draconisch klinken, je net zo goed kan beargumenteren dat de werknemer veel verder ging dan dat ze dacht dat ze ging, en wel degelijk vrij ver over de schreef ging.

Om dan gelijk iedereen gedetailleerde gedragscodes op te leggen vind ik persoonlijk eerder een zwaktebod, maar managementstijlproblemen zoeken de directeur en werknemers onderling maar uit.

Typisch voorbeeld van doorslaan in preventiemaatregelen. Ik vind dat Arnoud zich nog vrij subtiel uitdrukt.

Zonder toestemmingfoto's van kinderen (ook al is het met de beste bedoelingen) plaatsen op je facebook is een inbreuk op de WBP en het is de werkgever zijn volste recht te eisen dat zijn personeel daarop geen inbreuken maakt. Klanten toevoegen op je privefacebook lijkt me ook geen slimme keuze maar is ook weinig tegenin te brengen zolang het om prive contacten gaat.

Wat die werkgever nu eist is echter totaal niet te verantwoorden en volgens mij niet eens wettig. Prive aangelegenheden (zoals een facebook onder eigen naam en niet onder bedrijfsnaam b.v.) zolang het prive communicatie is heeft de baas niets mee te maken. Ook het vermelden van waar je werkt is de normaalste zaak van de wereld, het is nota bene het bestaansrecht van b.v. linkedin. Als ie nu iemand ontslaat die dat weigert kan m dat een flinke zak duiten kosten.

Eindconclusie volledig mee eens: reglement of policy opstellen rond werkgerelateerde actviteiten op internet is het beste (en volgens mij enigste) dat die werkgever kan doen.

Persoonlijk vind ik het niet professioneel als medewerkers bevriend zijn met klanten. Andere klanten kunnen het gevoel krijgen dat deze klanten worden bevoorrecht.

Ik heb het gehad, dat ik niet mocht vermelden dat ik bij een bepaalde klant gedetacheerd was. Dit in verband met security. Ze wilden geen risico lopen dat er bijvoorbeeld door middel van social engineering bedrijfsgevoelige informatie naar buiten lekte.

Nou ben ik het er wel mee eens dat dat per situatie verschillend is.

Ik ben geen rechtsdeskundige (en heet geen Arnoud), maar het antwoord zal zijn "vraag het aan een rechter". De relevante wetgeving is namelijk vooral gebouwd op "redelijkheid" en belangen afwegen en dan ligt het er dus maar net aan; wat de precieze omstandigheden en onderbouwingen van de partijen zijn, wat er aan jurisprudentie is weten op te snorren, hoe de rechter zijn hoed staat, en zo verder. Nu hebben juristen nogal eens de neiging om negatief te beantwoorden als ze het even niet weten, maar eigenlijk heb je daar niet zo veel aan. Ik vind het dus geen probleem dat Arnoud dat hier niet doet.

Je slaat hier zelf door, naar de andere kant. Die fotos komen van de werkplek. Kun je wel je eigen naam eronder plakken, maar had je er niet gewerkt had je ze niet gehad. Dat is dus wel degelijk werkgerelateerd.

Lijkt me dat andermans bedrijfsmodel weinig te maken heeft met of je werkgever je toestaat te vertellen waar je werkt.

Minder Juridisch en in een iets breder concreet perspectief :

Het heeft om te beginnen al sterke verwantschap met een eerdere juridische vraag en vele reacties daaronder : "Juridische vraag: mag webcam bij kinderdagverblijf?"

Een meer algemene zienswijze aangaande gebruik beeldmateriaal :

Een kinderdagverblijf hoort zich maximaal in te zetten voor de veiligheid van de kinderen die zij onder gedelegeerde verantwoordelijkheid onder zich heeft.


1) Veiligheid en privacy gaan in dit geval samen

* Op de werkvloer worden geen foto's noch filmpjes gemaakt zonder toestemming van de leiding, de ouders, de betrokkenen.
Mochten er kinderen zijn met een mobiele telefoon die foto's kunnen maken of filmen, worden telefoons netjes door de leidinggevende bewaard in een kluisje tot het moment van afscheid.

* Voor toestemming van het fotograferen van kinderen geld dat de ouders hierover besluiten.

* Voor afgebeelde werknemers geld op zijn minst het portretrecht en de relevantie in de zin van de toegevoegde waarde.
Een foto voor een niet openbaar smoelenboek kan functioneel zijn, wie werkt er op welke lokatie van het KDV? In de praktijk is dat onzinnig want de ouders hebben dagelijks te maken met deze werknemers en daarmee is de smoelenboek functie waarschijnlijk overbodig.
Daarmee hebben ook werknemers het recht om te eisen niet gefotografeerd te worden.

Foto's kunnen relevant zijn voor de personeels administratie (kopietje paspoort), je administratie hoort weer niet op het internet thuis.

2) Moeilijk wordt het als het KDV in haar wervingsdrang of enthousiaste service naar haar 'klanten' vindt dat zij ruimte moet bieden op het internet van gemaakte foto's van een evenement waarop kinderen en werknemers te zien zijn.

Het lijkt me raadzaam dat het KDV in geval van het documenteren van een event of het maken van foto's of films waar kinderen op komen te staan expliciet toestemming vraagt aan elke ouder of dat mag.

3) Met toestemming : is echter schijnveiligheid.

De grote angel zit hem in wat er daarna gebeurt met de foto's of filmpjes.
Wie gaat het beheren? Wie krijgt dit materiaal ook? Voor welke doeleinden gaat dit beeldmateriaal ingezet worden? Wie zouden er uiteindelijk ook naar eigen inzicht gebruik van kunnen maken?

Voor hoe lang geldt de gegeven toestemming eigenlijk?
Mag een ouder de toestemming weer intrekken?
Blijven betreffende foto's 'eeuwig op de KDV site staan?

4) Middelen : een beetje fotograferen en filmen dan

* In geval van foto's en filmpjes plaatsen op een afgeschermd internetpagina deel.
Het biedt echter weinig garantie tegen misbruik.

Het vereist een sterk wachtwoord beheer van de internetpagina (mag niet te hacken zijn). Wachtwoorden gaan zwerven waarbij de kans op termijn groot is dat onbevoegden het afgeschermde deel kunnen bezoeken en foto's voor eigen andere doeleinden gaan gebruiken, met alle mogelijke ellende vandien.

No go area! : jammer van het leuke idee zou ik zeggen, het is gewoonweg niet meer verantwoord. Op wat je digitaal maakt en publiceert heb je vanaf dat moment geen enkel vat of toezicht meer.

* Geprinte foto's ophangen in het lokaal van het KDV zelf. Niet waterdicht, maar minder verspreidingsgevoelig.
Extra 'leuke taak' voor de administratie van het KDV, het beheren van nabestellingen door ouders. Zie je het voor je?

5) Hoe verantwoordelijk zijn ouders zelf eigenlijk met het op internet zetten van foto's en filmpjes van eigen kinderen en die van anderen?

Dat is niet aan het KDV, ze hoeft er echter niet in mee te gaan.
Dat kan ook niet want ze heeft een te complexe verantwoordelijkheid; het oppassen op en beschermen van kinderen met ouders die allemaal anders denken over wat wel en niet kan.
Dan is er maar één oplossing mogelijk, niet doen.

6) Hoe controleer je nu of er niet toch foto's gemaakt worden op de werkvloer?

* Altijd minimaal twee werknemers op de werkvloer op een kindergroep.
Voor de veiligheid, en laten we het breed definiëren; voor de sociale hygiëne?
Liever geen twee mannen, had men ooit toen het actueel was nationaal bedacht. De rust is weergekeerd en het praktische, economische eigenbelang wint het van de verwaterde ethische discussie.
Dit is iets wat altijd en permanent de aandacht verdient van iedereen die erbij betrokken is.

Waarschijnlijk veel doeltreffender dan de wetgever toestemming te geven dan alle burgers rechten te ontnemen op allerlei vlakken. Wetten waarvan het nut nog nooit echt geloofwaardig navenant naar verhouding bewezen is.
Maar dat terzijde.

* Geef, leen alle werknemers maar een mobiel 'van de zaak', om te bellen voor in de werksituatie.

Je eigen fancy foto-film-mobiel inclusief je andere waardevolle spullen gaan gewoon in een personeelskluisje dat natuurlijk op slot kan.
Geen gemaar.
Dit is ook ter voorkoming van de situatie dat je collega de hand licht met de regels en jij als gelijkwaardige collega met wie je moet samenwerken moet aanspreken, lastig en het zal dan ook niet altijd gebeuren.
(om over andere zaken maar te zwijgen, off topic).

7) Directie beleid : zaken scheiden

Inderdaad FB en KDV gaan niet zo goed samen; je hebt namelijk als KDV en als ouder geen volledige zeggenschap over het beeldmateriaal. De eigenaar is feitelijk het commerciële bedrijf geworden dat niets nooit meer verwijdert en steeds manieren vindt om het materiaal beschikbaar te stellen.

Begeleiders horen zo neutraal als mogelijk in hun werk te kunnen functioneren.
Het scheiden van werk en privé is een lastige, het privé houden van privé banden lijkt me dat al een eerste hele goede zet.
Het is aan de werknemer zelf goed op te letten niet in een afhankelijkheidspositie te komen van een ouder ook ten opzichte van andere ouders; voor je het weet zit je in een 'die en die wordt voorgetrokken discussie'.

8) Regels zijn bedoeld om een idee uit te drukken, een uitwerking daarvan.
Boven de regels staat een centraal idee, neem als team dat als uitgangspunt boven de individuele regels (bedoeld als hulpmiddeltje).
Handhaaf privacy, dat is één gedachte waar je honderden regels voor kunt maken.

Terug dus naar de basis uitgangspunten en eens ophouden blind te staren op de regeltjes die je nooit helemaal perfect sluitend krijgt.
(tegen de mode in van het repressiedenken als oplossing, lastig hoor,
als je niet anders gewend bent of niet durft).


"Juridische vraag: mag webcam bij kinderdagverblijf?"
https://www.security.nl/posting/37892/Juridische+vraag%3A+mag+webcam+bij+kinderdagverblijf%3F

Wet is nog geen rechtsspraak. Dus nee, Arnoud zal zelden een definitief antwoord kunnen geven. Een jurist heeft de ruimte om de wet (binnen de context van een specifieke case en de daarop van toepassing zijnde wetten en jurisprudentie) te interpreteren en dit eventueel aan een rechter voor te leggen als partijen het niet eens kunnen worden.

Heel fijn dat het een bestaansrecht is van Linked-In maar wat heeft een bedrijf daarmee te maken?
Het bestaansrecht van Facebook is identiek maar nog steeds zijn er bepaalde beroepen of functies die op gespannen voet staan met publicaties op Facebook/Linked-In....

Mensen uit het leger, geheime diensten, arrestatieteams, bankafdelingen, recherchebureaus, persoonsbeveiligers etc. etc.
kunnen wel degelijk zichzelf, hun collega's, hun werkgever of klanten in gevaar brengen.

Natuurlijk logisch?

Enig idee hoeveel bevriende collega's posten over collega's, hun baas, ...?

"Altijd informatieve artikelen, maar het valt me op dat je vaker (zoals hier) "lijkt mij" gebruikt. In hoeverre is het dat relevant? "

Een rechter moet ook de wet interpreteren. Wat dat betreft is de kreet 'lijkt mij' niet zo gek in sommige gevallen bij een juridische discussie. Het gaat niet enkel om de wet, maar ook om jurisprudentie, en de interpretatie door de rechtbank.

Het plaatsen van die foto met kinderen erop was natuurlijk niet zo snugger.

Mijn werkgever heeft ook regels wat je wel en niet op facebook plaatst. Zo mogen wij geen klantnamen noemen en bijvoorbeeld niet inchecken bij klanten. Vrienden zijn met klanten is uiteraard geen probleem.

"Wat die werkgever nu eist is echter totaal niet te verantwoorden en volgens mij niet eens wettig. Prive aangelegenheden (zoals een facebook onder eigen naam en niet onder bedrijfsnaam b.v.) zolang het prive communicatie is heeft de baas niets mee te maken."

Het gaat niet om prive communicatie, maar om zaken die publiekelijk worden gepost ? Verder heb je natuurlijk wel rekening te houden met je geheimhoudingsplicht, waarbij je werk gerelateerde zaken niet zomaar met de hele wereld kunt delen. Het verzoek van de werkgever lijkt mij hier wel misplaatst. Het gaat niet om de vraag wie je vrienden zijn, maar om welke informatie je deelt.

"Natuurlijk logisch. Enig idee hoeveel bevriende collega's posten over collega's, hun baas, ...?"

De vraag hoe anderen zich gedragen heeft toch niets te maken met de vraag hoe jij je gedraagt, en wat jij logisch vindt ?

Indien anderen zich misdragen, dan moeten zij daarop worden aangesproken.

Jongens, context aub: niet meteen leger en de geheime dienst er bij halen. De dame werkt in een creche. Dat mag je heus wel op je facebook zetten.


Volgens mij schreef ik dat ook specifiek. Die foto kan niet. Maar een werkgever kan niet bepalen met wie jij prive contacten onderhoudt. Dat is wel degelijk niet werkgerelateerd.

Naarmate je meer details geeft van jezelf en je werk komt er een grijs gebied waar de werkgever een belang heeft bij wat je erop zet.

Wat je in je privé tijd doet straalt, positief, neutraal of negatief ook uit op je werk (gever).
Niks nieuws natuurlijk, zo'n koppeling is precies waarom reclame gemaakt wordt met bekende mensen die een positieve associatie aan het product moeten geven. En als de associatie niet meer positief is omdat de ster raar doet het reclame contract opgezegd wordt.

Foto's van een heftig uitgaansleven (leuk voor je vrienden 'je had erbij moeten zijn' ) kunnen voor mensen die alleen op die foto een oordeel van je vormen een indruk geven. En die indruk meenemen bij producten die aangeboden worden door de werkgever , als de persoon daar ook nadrukkelijk mee te koop loopt.

"Ik werk in de creche" is wat anders dan "Ik werk in creche klein duimpje aan de kerkweg lutjebroek" .

De vraag is of dat contacten zijn met jou als privépersoon, of met jou als crechejuf annie . Als de contacten er alleen maar zijn met je 'functionele rol' wil ik ze toch niet privécontact noemen. Ook al heb je het contact op je huiscomputer buiten kantoortijd.
Soms zal dat natuurlijk overlappen, als je bevriend bent met mensen die toevallig ook een zakelijke relatie met je werk hebben.

Ik geloof juist dat een goed contact tussen klant en verkoper tot lange samenwerking zal leiden. Je hebt immers meer aan een klant die terug komt naar jouw om spullen, of diensten af te nemen, als dat je een eenmalige klant hebt. Dit is een gouden regel voor elke ondernemer. Daar FB nog relatief nieuw is als sociaal communiatief werktuig zou ik zeggen, geef het een kans. Netzoals de vele andere Apps die er zijn.

Voor wat betreft die fotos en kinderdag verblijf en ouders e.d. Laten we nu niet overdrijven, dan kan je gelijk eigenlijk ook kleine kinderen gaan verbieden buiten te spelen omdat ze gevaar lopen dat iemand ze ziet spelen. Dat er een grens van redelijk aanvaardbaar en niet aanvaardbaar is weten we allemaal, maar moeten we daarvoor alle fotos van volwassenen en een kind op de achtergrond daarvoor demoniseren?? Kan je gelijk ook de televisie verbieden en alle content die er op tv te zien is.

Ik mis nog een stuk van de discussie.
In de zorg zijn duidelijke afspraken over belangenverstrengeling en scheiding privé en werk. Overigens is bij overheden en publieke functies een vergelijkbare Gedragscode van kracht. Kinderdagverblijven hebben zowel een zorg- als een publieke functie.
De Gedragscode is bedoeld om enerzijds de integriteit van de werknemer te borgen. Social media en zeker Facebook is vooral gericht op het privé domein, en als je vrienden ineens patienten of klanten worden, kunnen er probleemsituaties optreden. Denk aan chantage, te breed delen van vertrouwelijke informatie, etc.
Er zijn maatregelen nodig om privé en werk gescheiden te houden. Maar of een werkgever kan eisen of je op Facebook de (toevallige) klanten ook te ontvrienden is maar zeer de vraag. Hij kan wel eisen dat als klanten toevallig ook vrienden zijn dat de uitingen op FB aantoonbaar privé en integer blijven en er geen conflicten met de werksituatie op gaan treden door de uitlatingen.

Dan zou je zo'n werkgever toch ook kunnen verplichten zijn salaris en bankgegevens + pin openbaar te maken!!!
Belachelijk, mag een werkgever aan mijn deze verplichting PROBEREN OP TE LEGGEN ,, stuur zo'n GEK meteen door naar het dichts bijzijnde gekkenhuis om zich vervolgens meteen onder behandeling te stellen voor waanzin gedachtes....

het is uiteindelijk allemaal vrij simpel:

Het nemen van foto's tijdens werk is eenvoudig door de werkgever te verbieden / reguleren. Net zoals het delen van werkgerelateerde informatie. Vele organisaties hebben hiervoor interne regelementen of het is opgenomen in iemands contract.

Met wie je connect in de sociale media is niet te reguleren. De werkgever kan je niet verbieden om met iemand een sociale interactie aan te gaan. Uiteraard geldt hier wel weer de restrictie voor werkgerelateerde info.

Uiteraard is het altijd beter om eens met elkaar te praten als zich dit voordoet. En om terug te gaan naar de originele vraag en probleem stelling: Het plaatsen van de foto zonder toestemming was stom. Het eisen van verwijdering van FB contacten trouwens ook.

Zoals al aangegeven, het is inderdaad "lijkt mij", omdat de interpretatie zoals Arnoud deze maakt nog altijd door een rechter afgewogen en beoordeeld zal worden. Het is dus nooit 100% zeker dat de logica die Arnoud toepast ook 100% door een rechter zal worden gebruikt, al moet ik zeggen dat Arnoud verdomd veel verstand van zaken heeft, dus heel ver zal hij er nooit naast zitten :-)

Waarom ? Hier wil de werkgever je verplichten om dingen rondom je werk nu juist NIET openbaar te maken in je privé domeinen.


Stoere praat. Als je je werk(gever) sterk koppelt aan je privé, en dan ver genoeg gaat in dingen die je werkgever schaden kan er zeker grond voor juridische consequenties ontstaan.
"Als medewerker van bank <x> adviseer ik iedereen om z'n geld als een speer weg te halen bij de klote tent waar ik moet werken" . "zo . maandagochtend, weer even een paar kutklanten lekker naaien" .
En dan denken dat je daarmee weg kan komen.

Foto's maken mag altijd,maar plaatsen/verspreiden mag niet.Zolang het geen naakt/(kinder)pornografische foto's zijn zie ik het bezwaar/probleem niet.Je mag iedereen fotograferen/filmen op straat (zolang het maar niet met een vastgemonteerde (beveiligings)camera is.Op straat is het de openbare ruimte,en een kinderdagverblijf is in feite ook een min of meer openbare ruimte,net als een school dat ook is.

Een werkgever gaat mij niet vertellen wie of wat ik wel of juist niet op mn Facebook of Twitter mag zetten,dat is prive,het is een prive-account en daar gaat hij niet over.Heeft ie daar een probleem mee dan kan hij me ontslaan (als ik niet al zelf ben opgestapt),maar ik laat een werkgever niet bepalen wie of wat ik op een van mn sociale netwerkaccounts plaats. Wat is de volgende stap die de werkgever zich meent te moeten/kunnen permiteren? Bepalen met wie ik een relatie heb, met wie ik samenwoon,met wie ik sex heb!? Dat gaat gewoon te ver! Hij huurt mijn diensten in,maar ik ben niet zn eigendom.Toevallig heb ik geen werk,maar als ik dat wel had en mn baas zou mij zoiets opdragen,krijgt hij mn opgeheven middelvinger te zien!

"Persoonlijk vind ik het niet professioneel als medewerkers bevriend zijn met klanten. Andere klanten kunnen het gevoel krijgen dat deze klanten worden bevoorrecht."

Wat een rare stelling. Mogen vrienden van een winkelier soms ook niet in zijn winkel komen, omdat andere klanten zich anders achtergesteld zouden kunnen voelen ?

Foto;s maken mag niet altijd. Hier is sprake van een gesloten ruimte en daar mag een bepaling zijn dat er beslist geen foto;s gemaakt mogen worden. Overigens is er ook nog zoiets als portret recht.
De foto's die van mijn kinderen op school worden gemaakt en op welke wijze dan ook worden gepubliceerd kan ik laten verwijderen als ouder. Een goede school vraagt eerst of ze de foto;s mogen gebruiken met het kind erop (wanneer het herkenbaar in beeld is)

Heel simpel verhaal. Blijf professioneel en gooit niet alles op internet.