bijzondere voorwaarde de wachtwoorden die nodig zijn om toegang tot zijn bestanden te krijgen met de politie en/of reclassering delen. Indien nodig zal de man ook zijn medewerking moeten verlenen aan het onder toezicht ontgrendelen van bestanden.

Dat is toch meewerken aan je eigen veroordeling?

Hoe kan dat? Ik dacht dat dat zelfs uit de wet computercriminaliteit 3 geschrapt was, die momenteel bij de 2e kamer ligt. Of is dit soms een voorwaarde om een lagere straf op te leggen of zo?

Er zijn twee belangerijke punten hier:

Als het ging om dat het bewijs nog moest worden verzameld gaat het als volgt:
De clou is dat er een briefje is waar het op staat. Passwords die alleen bestaan in het brein van verdachte zijn zuiver 'van diens wil afhankelijk'. Vrijgave daarvan dwingen is in strijd met het nemo tenetur verbod.

Een briefje met wachtwoorden bestaat ook onafhankelijk van de wil en wordt dus niet bescherm (maar is wel het uiterste rekpunt wat niet beschermd wordt) . vergelijk het met alcohol in je bloed. Je hoeft er niet over verklaren maar je moet wel toestaan dat er bloedalcohol gemeten wordt, want de alcohol bestaat.

Het zou nog iets kunnen zijn als het briefje met wachtwoorden verborgen ligt op een gehieme plek die alleen verdachte kent, want ook dan is het weer volledig afhankelijk van diens wil, maar dat is hier kennelijk niet aan de hand.

Daar ging het hier echter niet over.

Verdachte is veroordeeld en hoeft dus niet aan zijn veroordeling mee te werken. Daarom is nemo tenetur helemaal niet van toepassing. Het briefje afgeven is een maatregel ter bescherming van de maatschappij (geen straf) - zodat hij of anderen met behulp van die wachtwoorden niet (opnieuw) de beschikking krijgen over materiaal dat schadelijk is (ook al is de informatie op dat briefje dat op zichzelf niet).

Het klinkt logisch dat de voorwaarde voor strafbeperking (voorwaardelijke straf) betrekking heeft op toekomstig gedrag op computers. Anders zouden we weer terug zijn aan het begin. I.e. Hij moet kunnen laten zien dat hij zich na zijn straf niet opnieuw schuldig maakt. Als het gaat over spullen van voor zijn veroordeling zou dat niet tot verdere vervolging moeten kunnen leiden.

Hij is al veroordeeld. Hij wordt gewoon gevraagd om in de toekomst de reclassering zijn computer te laten controleren wanneer zij daarom vragen, zodat ze kunnen controleren of hij niet weer de fout in gaat. En daar zijn decryptiesleutels voor nodig. Bij die controles zal hij geen verdachte zijn.

Merkwaardig verhaal.

Als onder de spullen die in beslag genomen zijn zich ook een papier met wachtwoorden bevindt is het gebruik daarvan in principe niet veel anders dan de eerste entering van het domein van de verdachte.

Als de eerste mocht dan zie ik niet waarom de tweede entering niet mag.Het meewerken aan de eigen veroordeling telt hier niet omdat het enteren van een woning met inbeslagname ook onvrijwillig gebeurt.Voor het enteren van een woning is namelijk geen medewerking van de verdachte nodig, dat is nou net het hele punt.

Was er geen briefje of bestand met wachtwoorden gevonden en werd de verdachte gevraagd die op te hoesten, dan was er sprake geweest van gedwongen medewerking aan de eigen veroordeling.

Wat ik overigens bij dit maatschappelijke probleem aan de andere kant heel kwalijk vindt is dat justitie voor eigen rechter speelt.
Mocht er een veroordeling plaats vinden op basis van bij wijze van spreke 'maar' 1 gevonden afbeelding die wettelijk gezien strikt genomen onder kindermisbruik valt dan krijg je als veroordeelde al je digitale spullen nooit meer terug.

Omdat men redeneert dat je wel eens wat digitaals zou kunnen hebben verstopt en men geen reden ziet om daar dan verder onderzoek naar te doen.
Dat is nogal opmerkelijk omdat het NFI beweert vele (honderden?*) miljoenen sporen te kunnen destilleren aangaande digitale sporen en bestanden.

Hoe onverkwikkelijk het thema onderwerp kindermisbruik ook is, er horen geen uitzonderingen te worden gemaakt in het recht zonder tussenkomst van de rechter.
Dat doet justitie wel door in de praktijk een niet rechterlijk goedgekeurde straf erboven op te gooien door in beslag genomen eigendommen volledig te vernietigen of niet terug te geven en dat is een principieel kwalijke zaak naast dat het praktisch niet matcht met het kennisniveau dat het NFI zegt te hebben.

Wat van het NFI trouwens opmerkelijk is is dat het anoniem bezoek van haar website volledig blokkeert. Exacte info van het NFI zelf kan ik daarom hier niet geven.
Kennelijk staat het beschermen van digitale privacy gelijk aan criminaliteit en criminele personen. Is niet zo.
Slecht signaal als het gaat om zogenaamde geachte neutrale positie van dat instituut.

Tot slot zou ik het een goed idee vinden als bij de publiek terugkerende discussie over kindermisbruik de cijfers op tafel komen.
Echte niet gemanipuleerde of door justitiële hoek uit eigenbelang geframede cijfers.
Harde duidelijke cijfers op tafel.

Dat is nodig want de rechtstaat gaat steeds verder op de helling onder argumentering van dit misbruik terwijl we als burgers geen inzicht krijgen hoe groot of klein het probleem is en hoe het zich verhoudt tot andere maatschappelijke problemen.

Ik beschouw mij als iemand met een moreel geweten, dus vind ik het prima dat de rechter deze voorwaarden oplegt aan een crimineel van het laagste soort. De verdachte in deze zaak heeft een TBS maatregel lopen, en de voorwaarden die hier zijn genoemd, dienen in eerste instantie om te voorkomen, dat deze persoon voor de derde keer in de fout gaat.

Waar ik mij wel aan stoor zijn de twee eerste reacties, waaruit blijkt, dat ze niet eens in de gaten hebben, dat het hier niet om een verdachte gaat, maar om opgelegde voorwaarden door een rechter, in aanvulling op de strafmaat. o.a. TBS maatregel.
De link naar de gerechtelijke uitspraak staat nota bene in het artikel.
Die misplaatste verontwaardiging hier maakt mij een beetje misselijk.

Blijft toch een vreemd verhaal: "Daarnaast moet de man als bijzondere voorwaarde de wachtwoorden die nodig zijn om toegang tot zijn bestanden te krijgen met de politie en/of reclassering delen." Maar die hebben ze toch al, want die staan immers op dat briefje?!

Eens met je. Het is een onderdeel van de opgelegde straf.
Niet veel anders dan een gebiedsverbod inname van het rijbewijs intrekking wapenvergunning na gebleken misbruik en als onderdeel van de rechterlijke veroordeling met daarbij controle en handhaving van die uitspraak.
Als je oer definitie tegen een rechtstaat bent is er een ander wezenlijker probleem.

In de uitspraak staat opgenomen dat het afgeven van wachtwoorden onder de TBS-maatregel valt. De laatste jaren is het tuchtrecht ontwikkeld in de richting dat het vaak niet wordt gerekend als zijnde een 'criminal charge'; hetgeen vereist is voor werking van het nemo tenetur-beginsel ex artikel 6 EVRM. Toch heeft ook tuchtrecht vaak een punitief karakter, waardoor voor verwarring kan worden gezorgd. Hier wordt het eventueel verzamelde kinderpornografisch materiaal na decryptie niet meer als bewijs gebruikt voor een volgende aanklacht tegen de verdachte. Dit tezamen levert op dat het 'decryptiebevel', niet in strijd is met het nemo tenetur-beginsel

U heeft gewoon gelijk: is er een schuldig verklaring en daderschap wettig en overtuigend bewezen door een rechtbank en dan mag iedereen met een strafblad van mij gewoon zijn 'sleutels' en ook zijn DNA komen inleveren. Waar ik zelf wél moeite mee heb is het decryptiebevel voor verdachten toendertijd door het CDA naar voren gebracht, en dat gaat m.i. veel en veel te ver.

Verdachten die op straffe van een sanctie hun decryptiesleutel moeten geven, staat in de huidige strafwet op gelijke voet met het meewerken aan eigen veroordeling, en is dus niet mogelijk. Echter de wetgever kan hierop uitzonderingen maken, indien het maatschappelijke belang daarbij gebaat is. De wetten in onze democratie zijn op een paar uitzonderingen na, en dan hebben we het over de Grondwet, dynamisch, en dat betekend dat de belangen van een verdachte ondergeschikt kan worden gemaakt aan het al eerder door mij genoemde maatschappelijke belang.
Ik heb het dan niet over de invloed van de jurisprudentie, die veelal in de praktijk het fundamenten van een strafwet vaststelt.

Wie de dynamiek van de wet zoals ik die hier schets niet bevalt, mag ook ergens anders gaan wonen, waar de wet in theorie mooi en evenwichtig lijkt, maar waar in de praktijk het recht van de sterkste geld.