Wat een tabellen.....
Dus je hebt cybercriminelen en whitehats zonder goede begeleiding?

Vaak zijn jonge cyber'criminelen' gewoon jongeren die wat aan het expirimenteren zijn. Ik vind dat zij minder hard aangepakt moeten worden dan 'offline' jeugdcriminelen.

"Daarnaast is er volgens de onderzoekers een groep online jeugdige daders die zowel cyber als gedigitaliseerde delicten pleegt."

Wordt hier 'zowel offline als gedigitaliseerde delicten' bedoelt?

Kolere zeg! Kan het beestje a.u.b. bij de naam genoemd worden?
Klaar!

Niet als je met heel veel wollige woorden rapportjes wil vullen die je eigen bestaansrecht moeten bewijzen.

Het enige positieve hier is dat ze er nu eindelijk achterkomen dat een hoop (maar zeker niet alle) computercriminaliteit voortkomt uit opgeschoten jeugd die vooral een stevige vermaning nodig heeft van iemand die het gedane in perspectief kan plaatsen. Dat disqualificeert het hele gangbare politie-en-justitieapparaat, dat opgezet is om een heel ander slag mensen in het gareel te houden, en daartoe alvast met een vrij specifieke vooringenomen blik komt framen.

Hoewel ik ondertussen had verwacht dat de huidige generatie dit ondertussen van de eigen ouders zou moeten kunnen meekrijgen. Want die zijn toch opgegroeid met computers en alles. Kennelijk toch dus niet.

Dat is mijns inziens toch wat te kort door de bocht.
Ik denk dat de gevolgen voor individu en maatschappij in de weging moeten worden meegenomen.
"Ik zat wat te klooien, en toen legde ik per ongeluk de website van mijn moeder een dag plat" en "na een hele tijd gefriemel op routers, switches en servers kon ik de site van de school een dagje platleggen" vinnik nogal verschillende grootheden.

Je moet in de basis gewoon met je tengels van andermans spullen afblijven. En als je dat dan toch doet: wie z'n billen brand moet op de blaren zitten.

Zeker. Ik schreef dat ook vooral om hard te stellen dat dergelijke rapportages volgens mij vooral uit de koker komt van mensen die door het veelvuldig gebruik van computers het langzamerhand afleren het menselijk aspect, neen de menselijke dominantie te laten voor gaan.


Jeugdige opgeschotenheid? Ja, maar ik twijfel wel of de oorzaak nu juist ligt in de pedagogiek of dat het zijn oorzaak vindt in wat hier al eens is omschreven als het verhoogde autisme spectrum van mensen die, laat ik het zo stellen digitaal begaafd tot hoog begaafd zijn. Ik vind het zelfs niet onvoorstelbaar dat de psyche van de mens meer en meer gericht raakt op mens tot digitaal medium en vice-versa i.p.v. mens tot mens. Iedereen die recent een verkeersongeval heeft zien gebeuren kent het fenomeen: werd tot voor een decennium terug het mobieltje tevoorschijn gehaald om 06-11 te bellen, nu vooral om eerst een filmpje te maken.
Ik ga zelfs zover door te stellen dat het inmiddels diep gewortelde gebruik van digitale devices in het algemeen de mens misschien imaginair 'in cyberspace' dichter bij elkaar heeft gebracht - zoals hier bijvoorbeeld - maar feitelijk face to face van elkaar aan het afdrijven is.


Wel, dat is ook een stelling om eens onderzoek naar te gaan doen waarbij dan vooral zou moeten worden meegenomen in hoeverre we nog wel belang willen hebben bij het gedroomde fenomeen dat met een computer alles kan, of beter: alles maar moet kunnen.

Ik denk dat dat een beetje anders ligt: Zulke mensen gebruiken de machines, zoals ze ook de machinerie van de bureaucratie gebruiken, namelijk om macht te hebben. Dat is zowel moedwillig als reflexief: De aard van het beestje, de aard van de organisatie. Ze domineren dus zelf, en de extra afstand die de als trekpoptouwtjes ingezette machinerie creërt is leuk maar niet essentieel.

Wat dat betreft verschilt de "ambtenaar verborgen achter de computer" wellicht niet eens zo gek veel van de "ambtenaar verborgen achter het papierwerk".

Ik kan nooit laten te denken dat ook mensen die totaal geen autistische trekjes hebben toch ook op "het spectrum" zitten.

Maargoed, het zal niet verbazen dat (jonge) mensen die minder sterk sociaal begaafd zijn maar wel intelligent zich aangetrokken voelen tot computers, want die doen gewoon wat je zegt zolang je het maar juist zegt, en bij mensen werkt dat toch anders. Dat wil niet zeggen dat ze geen begeleiding nodig hebben, bijvoorbeeld omdat ze nog wel duidelijk gemaakt moet worden dat aan de andere kant van de andere computer waar ze verbinding mee hebben toch nog wel eens een ander mens zou kunnen zitten. En dat hun daden schade kunnen berokkenen en zo verder. Dat is vaak gewoon een stukje vergeten door te denken, en iets wat normaliter ook effectief opgelost wordt met een ferme vermaning of twee.

Ik denk niet dat dat beperkt is tot mensen met autistische trekjes. "Er gebeurt iets" en dan wil je daar bewijs van zodat je dat met je vrienden kan delen.

Hele families die dan wel bijelkaar zitten maar ieder voor zich met hun eigen "social sphere" bezig zijn op de mobiel.

Het is een beetje een ander punt, eigenlijk, dan waar het over begon. Namelijk:

Ik zeg al een tijdje dat we ondertussen zoveel kunnen, dat onze techniek (computers, maar ook al het andere) zoveel vermag, dat we keuzes moeten maken, dat we het ons niet meer kunnen veroorloven om nog te zeggen "het kan, dus het moet". Nee, het mag dan zo hard kunnen, de belangrijkste vraag is "willen wij dit wel?" en ook als het prima kan, goedkoop, effectief, en al die andere positieve punten ook nog, als het antwoord op die willensvraag "nee" is, dan moet het feest gewoon niet doorgaan. Onze beslissing, en daarmee punt uit.

Een hele mooie casus is daarbij die van de ongewenste stemcomputers en de eindeloos doordrammende burgemeesters. Het volk zegt "nee", maar je weet dat de burgemeesters zullen blijven zeuren tot nedap toch weer apparaten mag neerzetten.

Een ander voorbeeld is een hulpwerker in Donker Africa die kwam met een apparaat, ik meen een oliepers, om neer te zetten zodat het dorp oliezaadgewassen kon verbouwen en verwerken tot verkoopbaar product, zodat ze daarmee zich konden verheffen en vaart aan hun volkje kon geven. Ze wist wel dat dit levensstijlverandering met zich mee zou brengen voor de het dorp, maar toch was ze uiterst verbaasd dat er niet gretig op haar plan ingesprongen werd. Sterker, de stamoudsten hadden drie dagen nodig om er in conclaaf over na te denken, en het antwoord was uiteindelijk een respectvol maar beslist "nee". Dat vond die hulpwerker toch wel een schellen-van-de-ogen momentje.

Maargoed, vanuit die "wat willen wij nou eigenlijk echt?"-gedachte zou je prima kunnen beslissen dat je samen aan tafel allemaal de mobiel uitzet en gewoon al dan niet gezellig samen gaat zijn. De mobiel gaat pas weer aan na het toetje. En niet stil of wat, gewoon echt uit.


Dat klopt wel, maar de technische afstand tussen die twee is kleiner geworden. Waar je in de echte wereld het ouderlijk huis makkelijk in de fik kan steken (maar meestal weet je beter dan met lucifers te spelen), is het toch echt lastiger zelfs maar ongenood binnen te komen in bijvoorbeeld een bedrijfs- of overheidsgebouw, en zijn er vele mensen binnen de school die een oogje in het zeil houden en die zullen ingrijpen als er gekke dingen gebeuren.

Dat zijn allemaal dingen die veel minder ontwikkeld zijn in "de digitaal". Zelfs de gebouwen (websites, infrastructuur) zijn opgebouwd uit hardware, firmware, software, en andere -ware, die vaak fragieler is dan een kaartenhuis. Dat zie je als leek wellicht niet zo, maar zodra je een beetje gaat experimenteren als nieuwsgierige tiener valt het heel snel op.

Plus dat de perceptie-afstand tussen daad en gevolg weer groter is, want het zit allemaal verborgen achter een scherm. Dan heeft zo iemand dus begeleiding nodig om even te vertellen dat zijn daden wel degelijk gevolgen hebben.

Dat eerste is wel waar maar vaak nog steeds een leermomentje. En het tweede, dat is wat mij betreft dan weer te kort door de bocht. Jonge mensen maken (veel) fouten en voor fouten maken hoort ook een zekere ruimte te zijn. Als er aan een technisch mineur akkefietje gigantische straffen kleven omdat iemand anders zo dom geweest is een miljoenenbedrijf afhankelijk te maken van evident spreekwoordelijk aan een enkele paardehaar hangende techniek, dan is het niet redelijk de hele schade te proberen te verhalen op "de dader", de opgeschoten jongeling die maar aan het klooien was. En dat is wel wat we nu doen, vooral omdat de techniek zo brak is en er hele slechte beslissingen mee genomen worden.

Kun je de olifant in de porceleinkast wel verwijten dat het porcelein de ontmoeting niet overleeft?

Wie toevallig het proces tegen een klein aantal van de bedreigers van Sylvana volgt, ziet dat ook heel wat oudere mensen dan "jongeren" niet zo door lijken te hebben dat wat je aan de ene kant van het beeldscherm doet, nogal wat gevolgen kan hebben voor iemand anders. Je ziet die persoon immers niet, en je ziet wel dat er positieve terugkoppeling komt van mensen die jouw bijdragen leuk vinden (of je inbraak stoer).

Val je een huis binnen en zie je daar twee bleek weggetrokken bejaarden zitten, dan komen veel meer mensen tot de conclusie dat de inbraak een slecht idee was dan wanneer je wat logfiles op een forum post en vooral goedkeurende reacties hoort. Het nadeel van cybercrime is nou eenmaal de afstand, het vergt meer inlevingsvermogen om te snappen dat je het niet moet doen. En in opvoeding wordt het niet meegenomen.

(een schop krijgen van je zus omdat het gezin geen internet meer heeft door de virussen die jij hebt binnengehaald door alle illegale shit die je hebt gedownload, dat helpt dan weer wel. Eventjes).