Door The-Real-C: De introductie van de Eviction Strategies Tool door het Amerikaanse CISA lijkt op het eerste gezicht een waardevolle bijdrage aan het groeiende arsenaal van incidentresponsmiddelen. Toch roept de aankondiging zoals gepresenteerd in het artikel een aantal kritische kanttekeningen op — met name rond effectiviteit, toegankelijkheid en het structurele probleem van reactieve in plaats van proactieve cyberverdediging.

Ten eerste is het belangrijk om te benadrukken dat deze tool géén technische oplossing is, maar een hulpmiddel voor planning en strategie. Dat is op zichzelf niet verkeerd — goede incidentrespons vereist immers meer dan alleen software. Maar het risico bestaat dat organisaties deze tool overschatten of verkeerd inschatten als een oplossing an sich, terwijl het in feite slechts een leidraad is die afhankelijk blijft van menselijke expertise, capaciteit en uitvoering. Met andere woorden: een goed plan is alleen nuttig als je de middelen, mensen en tijd hebt om het uit te voeren.

Daarnaast is het niet duidelijk of deze tool effectief inzetbaar is voor kleinere organisaties, gemeenten of non-profits die vaak niet beschikken over een volledig security operations team. Hoe toegankelijk is Playbook-NG? Vereist het diepgaande kennis van MITRE ATT&CK en post-compromise analyse? De technische en organisatorische drempel voor effectieve toepassing lijkt hoog — en daar schuilt het risico dat de tool vooral inzetbaar is voor grote (Amerikaanse) organisaties met bestaande security maturity, in plaats van het brede veld van kwetsbare doelwitten.

De koppeling met de COUN7ER-database is interessant, maar roept vragen op over transparantie en interoperabiliteit. Wie onderhoudt deze database? Is deze informatie publiek toegankelijk, of blijft dit binnen een gesloten ecosysteem van CISA? Dreigingsinformatie en response-tactieken zijn het meest waardevol wanneer ze breed gedeeld worden binnen de wereldwijde cybersecuritygemeenschap. Indien de COUN7ER-database een black box blijft, is de toegevoegde waarde voor internationale samenwerking beperkt.

Tot slot wijst deze ontwikkeling op een fundamentele zwakte in de huidige aanpak van cybersecurity: we blijven vooral reageren op aanvallen die al zijn gebeurd. Een ‘eviction strategy’ is een noodgreep, geen duurzame verdedigingslinie. Het is onmisbaar bij een compromis, maar mag geen substituut zijn voor structurele beveiliging, risicobeperking en investeringen in preventie. De echte winst ligt niet in hoe snel je een indringer eruit werkt, maar in hoe je voorkomt dat ze binnenkomen.