Door Anoniem: Gaat bij voorbaat mislukken, zoals NIX18, hetgeen pretendeert dat een kind geen alcohol mag tot het achttiende levensjaar, en daarna mag het (coma)zuipen beginnen. In de praktijk zijn de kinderen die in een veilige, opvoedkundige, omgeving hun grenzen hebben leren kennen, beter in staat om verantwoordelijk om te gaan met de geneugten der volwassenheid.
Evenzo geldt dat voor sociaal media en heel veel andere zaken (zoals leren omgaan met geld, verliefdheid, pestkoppen, verkeer, uitgaan, grooming en meer).
Kinderen afschermen is alsof je ze van suiker vindt, kwetsbaar, zwak, maar als ze eenmaal een bepaalde leeftijd bereikt hebben worden ze ineens geacht om te kunnen gaan met waar ze dan onervaren zichzelf aan kunnen blootstellen (en meestal in een omgeving waarin de ouders en hun directe sociaal maatschappelijke omgeving veel minder in staat zijn om bij te sturen, laat staan tijdig ingrijpen).
(...) De wereld is zoals die is, en daar ga je niets of weinig aan kunnen veranderen. Leer je kinderen om zich daarin staande te kunnen houden, want anders wordt de kans groter dat ze ten prooi vallen aan hen die geen ene mallemoer om ze geven.
Tot zover ben ik het met je eens. Daarna wordt het gecompliceerder wanneer je verder gaat:
Vorige generaties stonden ook bloot aan allerlei gevaren (en met veel minder toezicht en interventies), waarom is het overgrote deel daarvan zonder veel problemen volwassen geworden en gebleven? Wat is er met de huidige kinderen zo mis dat ze van alles en nog wat verboden moet worden, van afgeschermd moeten worden, noem maar op. Ligt dat aan die kinderen, of aan de hedendaagse maatschappij om hen heen die behoorlijk doorgeslagen is in wat kinderen moeten denken, moeten vermijden, hoe ze moeten reageren en zelfs moeten denken? In plaats van dat vallen niet erg is, maar opstaan en doorgaan wel belangrijk is. Schud het van je af en ga door. Wees niet van suiker, ben weerbaar.
Vroeger was de les, in het geval van pestkoppen, bijvoorbeeld, sla terug. Tegenwoordig is het: praten, praten, praten. Helpt niets, maakt het vaak erger. Hoe meer je kinderen afschermt, hoe kwetsbaarder ze worden, want ze zijn niet aangeleerd hoe daar effectief mee om te gaan.
Enerzijds ben ik het wel met je eens dat de hedendaagse maatschappij doorgeslagen is in vormen van "bemoeizorg", zowel ten aanzien van kinderen als ten aanzien van volwassenen. Daar lijkt ook een onjuiste aanname achter te zitten dat beleidsmakers in een Haagse kantoortoren d.m.v. het stellen van regels in bijna alle gevallen beter voor alle Nederlanders kunnen "zorgen" dan mensen voor zichzelf kunnen zorgen. Dat klopt inderdaad niet.
Anderzijds ken ik ook gevallen van verwaarloosde kinderen die niet voldoende werden beschermd en daardoor ernstig en levenslang (voorzover nu te verwachten) werden beschadigd. Bijvoorbeeld kinderen die, in het geval van pestkoppen, van hun ouders het makkelijke advies kregen: "Gewoon harder terugslaan." Terwijl dat in die gevallen een kansloos advies was. In zulke gevallen lijkt het me goed dat bijvoorbeeld de school(leiding) ingrijpt en niet wegkijkt.
En vlak ook de verborgen agenda belangen niet uit van hen die je kinderen een afhankelijkheid willen aanleren die bepaalt wat ze wel en niet mogen, waar, wanneer en waarom. Dat is namelijk hoe grooming werkt, en dat is zelden in het voordeel van de kinderen, want afhankelijk en volgzaam dan, in plaats van zelfdenkend en zelfredzaam.
Ik ben het wel met je eens dat "grooming" tegenwoordig zeker niet alleen wordt gedaan door "loverboys" die meisjes en jongens de drugs en de prostitutie in proberen te krijgen, maar ook door overheden, commerciële bedrijven en allerlei instanties met eigen belangen. Zij proberen (vaak onbewust of semi-onbewust) casussen zo te framen dat kinderen in een bepaalde rol en in een bepaald denkkader worden geduwd, waar de betreffende overheden/bedrijven/instanties hun eigen zingeving en/of verdienmodel (bijv. subsidie-inkomsten) op hebben gebaseerd. Dat zijn vaak rollen waarin het zelfbeeld, het zelfvertrouwen en de zelfredzaamheid van zo'n kind ernstig worden beschadigd. Het lijkt dan of ze "hulp" krijgen (en zo wordt het door die instanties ook opgeschreven in de dossiers), maar in feite worden ze dan vaak van de regen in de drup geholpen, of erger.
Dus als een Nieuw-Zeelandse premier en een aantal parlementariërs om zo'n generieke maatregel roepen, dan is er inderdaad alle aanleiding om eens goed te kijken wat hen nu eigenlijk ècht motiveert, en hoe ze zo'n maatregel willen vormgeven. Het lijkt of er nu een internationale lobby voor leeftijdscontrole op internet is opgestart, als breekijzer om straks op het hele internet identiteitscontrole in te voeren.
De vraag is nu: hoe scheid je in de praktijk enerzijds authentieke, respectvolle zorg van anderzijds bemoeizorg en technocratische surveillance?
De meeste huidige politici zie ik dat onderscheid nog niet maken. Sterker nog, de meeste huidige politici lijken niet eens over het bewustzijn te beschikken dat nodig is om dat onderscheid zelfs maar te
kunnen maken.
M.J.