Door Anoniem: Door Anoniem: Door Anoniem: Ik zou me niet te snel bang laten maken.
Op basis van https://www.digitalezorggids.nl/artikelen/waarom-een-pgo-veilig-is/
lijken de gevaren mee te vallen.
Inderdaad, dat is dan ook een promo-verhaal.
Waarom vind je dat een promo-verhaal anoniem 23:10? (..)
Twee zinnen uit het betreffende stuk:
A "Het uitlekken van medische gegevens kan gebeuren via een cyberaanval, maar vaker is er sprake van menselijk handelen. Zo is er bij de GGD tijdens de coronapandemie een datalek ontstaan."
Dit is een bewering die
a/ de schaal waarop hacks voorkomen (en tevens de raffinesse ervan) grandioos downplayt en
b/ met het GGD-voorbeeld precies bewijst wat ze probeert te weerleggen, namelijk het feit dat medische data een enorme aantrekkingskracht op criminelen uitoefenen, waarbij het GGD-voorval bewees hoe gemakkelijk er over cybersecurity gedacht wordt.... door de staat herself (GGD's vallen onder de verantwoordelijkheid van de staat) dus net zo'n instantie als de EU, die echter veel grootschaliger werkt en dus nog veel meer in de klauwen moet zien te houden.
B "Jij bepaalt wat er met de gegevens in je PGO gebeurt: Het uitwisselen van jouw (medische) gegevens met anderen mag alleen maar als
jij hier toestemming voor geeft."
Wie zijn die anderen? Ik neem aan in principe iedereen: bedrijven, w.o. Apple en Google, je werkgever, je ziektekostenverzekeraar, de gemeente die jouw bijstandsuitkering betaalt, elke organisatie die jou een verbetering van jouw gezondheid belooft w.o. een ziekenhuis dat graag al jouw bestaande medische dossiers heeft (en die daarvoor bijvoorbeeld korting op haar behandelingen geeft) en .... de eigenaar van je PGO (zie hieronder bij de bespreking van het businessmodel van PGO's).
Dit is precies de consequentie waarvoor Bart Jacobs waarschuwt wanneer de patiënt alle medische dossiers met één klik (de content van de PGO) kan verhandelen - voor een bepaald deel, welk deel waarschijnlijk steeds groter wordt wanneer externe partijen de smaak te pakken krijgen, onvrijwillig omdat hij/zij onder druk gezet wordt om dat te doen (ik kan nu al voorspellen, dat iedereen die een bijstandsuitkering heeft onder druk gezet gaat worden om de gemeente toegang tot de PGO te geven).
De situatie is momenteel zo, dat de PGO's gesubsidieerd worden om de kosten te dekken.
Wat gebeurt er wanneer de subsidie stopt? Wat wordt het
businessmodel van de PGO's?
Dit punt snijdt Bart Jacobs ook aan: mensen gaan niet voor een duur PGO-abonnement betalen en goedkope abonnementen ondermijnen een levensvatbaar businessmodel. Trouwens, wie zegt, dat gebruikers van een PGO de medische data niet aan de eigenaar van de PGO kunnen verkopen (en daarmee het abonnement op de PGO betalen)?
Over het volgende op de website van medmij is m.i. dan ook niet echt nagedacht: "Vraag 3. Mag een PGO-leverancier data in PGO’s aan derden verkopen?
Nee, dit is verboden."
Patiënten zijn toch autonoom volgens het concept wat ten grondslag ligt aan de PGO's en kunnen toch zelf beslissen wat er met de medische data gebeurt?
Wanneer de PGO's niet extern gefinancierd gaan worden dan betekent dit òfwel dat medische data verhandeld gaan worden òfwel vanuit de EHDS gefinancierd worden (de premie van de individuele ziektekostenverzekering gaat hierdoor zeer waarschijnlijk omhoog) - of beide.
Er zal een tendens ontstaan waarbij de toegang tot medische data aan de hoogstbiedende onderzoeker/ onderzoeksgroep, die binnen een bedrijf of binnen de wetenschap werkzaam kan zijn, verkocht zal worden (uiteraard allemaal onder het mom om daarmee noodzakelijke kosten te kunnen dekken).
Niet alleen het verhaal van de PGO's is een promo-verhaal, maar ook het verhaal van de EHDS.
De EHDS is een constructie, die voor grote (ketens van) zorgverleners, ziekenhuizen bijvoorbeeld, i.c.m. Big Pharma ontworpen is waarbij de patiënt het lijdend voorwerp is (en dat in een dubbele betekenis).
Overigens het artikel van Jacobs waar je naar verwijst, "De patiënt is niet autonoom", dateert van
2019 !6 jaren geleden dus... Wel een goed begin trouwens: laat men eerst maar flink kritisch te zijn, om bij de ontwikkeling niet direct al op je gat te gaan...
We lezen in het artikel met de kop "
Eigenaar van medische data" dat het in Nederland niet zou zijn geregeld van wie de medische data is. Maar deze informatie is inmiddels verouderd.
Voor zover ik heb kunnen nagaan, geldt bij gebruik van een PGO:
Van wie zijn de gegevens in de PGO van mijn patiënt/cliënt? De gegevens in de PGO zijn eigendom van de gebruiker (patiënt/cliënt) van de PGO.
Voor zover ik weet geldt nog steeds wat Bart Jacobs in 2019 stelt, namelijk dat in Nederland
wettelijk bewust niet geregeld is wie de eigenaar van medische data is (in tegenstelling tot bijvoorbeeld in Denemarken).
Dus aan jou de taak om een link met de betreffende wetswijziging te leveren.
De AVG gaat alleen over de omgang met (medische) gegevens, maar beantwoordt de eigenaarsvraag ook niet; die is m.a.w. niet relevant voor de AVG.
De bovenstaande quote van de website van medmij over het eigenaarschap van de gegevens in de PGO is dus niet waar.
Wanneer de patiënt echt eigenaar van medische data zou zijn dan zou om te beginnen de hele EHDS onmogelijk zijn en zou het dossier van de zorgverlener ook een juridisch dubieuze status hebben, namelijk
gestolen van de patiënt.
Het smijten met het begrip "eigenaarschap" in allerlei promo-verhalen is dus bluf en misleiding omdat het de patiënt meer belooft dan er waargemaakt kan worden.
Met het begrip "eigenaar" wordt a.h.w. een valse werkelijkheid voorgespiegeld, die de patiënt het gevoel moet geven van de eigen beschikking over de medische data.
Niets is minder waar.
Bewijs: de EHDS zelf. Die zou in geval van eigenaarschap van medische data alleen kunnen werken met door jouzelf "uitgeleende" medische data (waarbij jij dus opeens zònder zou zitten). Dan zou de overdracht van jouw medisch dossier aan de EHDS net zo werken als wanneer jij je fysieke paspoort afgeeft aan een hoteleigenaar: op dat moment heb je dat paspoort niet meer en kun je het niet meer gebruiken.
Digitale data zijn vaak begonnen als kopieën van analoge data en hebben digitaal alleen een
kopie-existentie. Het concept van eigenaarschap slaat stuk bij digitale data (kopieën). En daar begint meteen het probleem.
Het "eigenaarschap" bij digitale data wordt uitsluitend bepaald door de toegang ertoe: data die beschermd moet worden tegen (opnieuw) kopiëren (en vervolgens stelen) wordt afgeschermd met allerlei trucs, zoals encryptie, sleutels, "authenticatie-" en daarop gebaseerde "identificatiegegevens".
Daardoor wordt het (oude) recht van eigendom in wezen getransformeerd tot een (nieuw) recht van
toegang.
Digitale data zijn van niemand, wat telt is de toegang ertoe.
Wèl kun je aanwijzen/ bepalen wie de meeste professionele kans heeft om data effectief te beschermen tegen toegang.
Voor medische data is dat m.i. niet de patiënt, maar de dossiervormende instantie.
Een instantie is in zijn algemeenheid ook minder bevattelijk voor afpersing dan een individu. Een huisarts, een chirurg, e.d. zijn natuurlijk ook individuen, maar die zijn door hun beroepsgroep beschermd. Patiënt-zijn is geen beroep.
Dat het artikel van Bart Jacobs uit 2019 stamt maakt helemaal niets uit omdat zijn onderwerp: "
hoe autonoom is de patiënt" al decennia actueel is, namelijk sinds de opkomst van het
neoliberalisme vanaf eind jaren '70 van de vorige eeuw.
Het neoliberalisme teert op de versplintering van de samenleving, de ontbinding van de sociale cohesie, de uiteenlegging van de samenleving in haar kleinste onderdelen, namelijk in (zelfredzame, "autonome") individuen - je zou het een proces van atomisering kunnen noemen.
Die ontwikkeling zit in de mens zelf, die als individu steeds zelfbewuster wordt, dus daar heeft een neoliberale politiek een makkie aan.
Een neoliberale politiek behartigt echter ook de belangen van het bedrijfsleven-grootkapitaal waardoor hùn macht groter wordt.
Deze machtiger wordende combinatie komt tegenover de sterker
geïndividualiseerde mens te staan, die er dan tot zijn schrik achterkomt -de een sneller dan de ander, wat vaak samenhangt met zijn/ haar sociaal-economische positie- dat een geatomiseerde positie t.o.v. de machtige combi feitelijk machtsverlies betekent.
De machtige combi combineert een strategie van verdeel-en-heers bovendien met een strategie van tracering, profilering en surveillance (als verdienmodel) waardoor zij haar machtspositie verder versterkt ten nadele van het individu.
De staat heult met de vijand d.i. met de machtige combi die als opponent van dit individu opereert.
Alle medische dossiers in handen leggen bij de individuele patiënt, zoals in de PGO voorzien is, verplaatst daarmee de
aanvalslocatie naar het individu, de zwakste schakel in het geheel. Ook dat heeft Bart Jacobs goed gezien.
Het gaat, zoals hij zegt,
niet om de kwetsbaarheid van de techniek, maar om de kwetsbaarheid van het individu.Een dergelijke verplaatsing moet je niet willen, dat ben ik ook met hem eens.
De patiënt is zorgbehoeftig, is in meer of mindere mate ziek, is in meer of mindere mate wanhopig, en is
altijd afhankelijk van zorgverleners.
Deze afhankelijkheid moet, zoals bij de afhankelijkheid van een kind van zijn/haar ouders-verzorgers, met maatschappelijke waarborgen omgeven worden om te voorkomen dat winstbeluste bedrijven en controlebehoeftige overheden deze afhankelijkheid gaan uitbuiten.
Bedrijven en ook het internet opereren op wereldschaal en de EU op Europese schaal. En die (enorme) schaal is m.i. het grootste probleem (risico) voor de mens (patiënt).
De (individuele) mens verliest het overzicht, het gevoel van controle en daarmee het vertrouwen wanneer de
schaal te groot wordt.
De meeste patiënten vinden het prima als de medische data worden opgeslagen bij enkele ziekenhuizen, zijn/ haar huisarts en nog wat andere zorgverleners, maar beginnen twijfels te krijgen bij een
centraal verzamel- en opslagpunt, wat los staat van de medische behandeling. En helemaal wanneer dat allemaal de grens overgaat. De koppeling met de medische behandeling wordt daarmee doorgesneden en daarin zit het bedreigende karakter.
In een
datagedreven economie (verdienmodel), zoals de EU voorstaat en wat de ratio van de EHDS is worden mensen alleen nog als
data behandeld.
Dat willen mensen niet. Mensen kunnen alleen vertrouwen in data houden wanneer ze het gevoel hebben dat die data in vertrouwde handen is.
De data- en winstbeluste bedrijven, waaraan ook de EU zichzelf ondergeschikt maakt, hebben dat vertrouwen niet.
Daar hebben ze het zelf (en ook de nationale staat) naar gemaakt.
De economie verbruikt de grondstof "mens" om er kapitaal van te maken.
Data van mensen dienen exact hetzelfde doel.
Op dit punt zou een staat, die de pretentie heeft om het algemene belang te beschermen, moeten ingrijpen. Dat doet de staat echter niet, zij doet het tegenovergestelde.
Dat is de voedingsbodem voor het gevoel van onbehagen wat aan het ontstaan is t.o.v.
1/ de (digitale) dataficering en
2/ de economistische EU-opvatting over gezondheidszorg.
De EU belijdt lippendienst aan de bescherming van individuele grondrechten, die door de ontmenselijkende economie worden vernietigd en levert patiënten (vanaf hun geboorte) uit aan Big Pharma.
De combinatie van 1 en 2 is de EHDS, de PGO is een onderdeel daarvan.
Wanneer de patiënt door het gebruik van een PGO en/of door in de EHDS (onvrijwillig) opgenomen te worden schade lijdt (datalekken, hacks, verkoop van gegevens) dan zal hij/zij waarschijnlijk het nakijken hebben omdat er hooguit "sorry voor het ontstane ongemak" gezegd zal gaan worden (en uiteraard de rituele verzekering, dat "de bescherming van uw gegevens voor ons de hoogste prioriteit heeft").
Bullshit dus.
Je moet gewoonweg niet aan zo'n grootschalige, Europese wetgeving beginnen.
Anoniem van 20-04-2025: 23.10 uur.