Lijkt erop dat de rechter de toelichting van Grapperhaus over transparantie van algoritmes ten bate van vertrouwen in een website te kunnen en te mogen overwegen heeft gemist.

tot zover transparantie...

Typisch Nederlandse "doe-alsof-" bestuursrechtspraak.

De rechtbank doet alsof zij een transparant operenende overheid en rechtsstaat belangrijk vindt, maar beslist dan toch dat precies het tegenovergestelde "in dit geval" (lees: by default) belangrijker is.

Hoe heeft de fiscus dan "overtuigend aangetoond" dat het zich inzet om zo veel mogelijk transparant te zijn over het gebruik van algoritmes? Voor de rechtbank is heel weinig aantoonbaarheid genoeg, want de rechtbank staat te springen (pardon: "mee te wegen") om elk flut-excuusje te aanvaarden om zich te "laten overtuigen" en aan te nemen dat de Belastingdienst zich daarvoor inzet.

De fiscus wil overduidelijk helemaal niet transparant zijn over de algoritmes die het gebruikt. De inzet is hooguit om te doen alsof de fiscus transparant is. Zoals een theaterrecensent het in een recensie zou verwoorden: "De plot van het theaterstuk was weliswaar flinterdun, maar het verhaal werd door de acteurs met grote overtuiging en inzet op de planken gezet, waardoor de toeschouwers zich toch konden inleven en er een hoge mate van suspension of disbelief werd bereikt."

In feite komt deze uitspraak erop neer dat wij als burgers ook de wet niet meer mogen kennen, want de wet valt alleen te kennen door een logische en transparante (kenbare) toepassing ervan. De rechtbank functioneert nu als buffer om met vage "afwegingen" in het nadeel van de burgers, de wet en de wetstoepassing in de praktijk onkenbaar te houden voor het volk.

Enkele passages uit de rechterlijke uitspraak (vetmarkeringen van mij):


Ik vraag me af waarom de eiser (de journalist) dit heeft gedaan. De Woo (Wet open overheid) verplicht overheden om duidelijk te maken hoe en waar ze in hun eigen archieven en bestanden hebben gezocht naar de gevraagde informatie.


Uit ervaring weet ik dat "ter zitting afstemmen" gepaard kan gaan met grote feitelijke druk op een burger die opkomt tegen een overheidsbesluit. Of dat hier het geval is geweest, wordt niet duidelijk uit de tekst van de uitspraak.


Deze laatste zin laat zien hoe uitermate vaag en algemeen de afweging van de rechtbank is. Elders blijkt uit de uitspraak dat de journalist (de eiser) naar voren heeft gebracht dat kwaadwillenden het systeem nog steeds niet kunnen gamen op basis van kennis van alleen de algoritmes of de "business rules". Dat dat wel zo zou zijn, wordt door de Belastingdienst en de rechtbank op geen enkele wijze aangetoond, maar alleen vaag gesuggereerd.

Volgens diezelfde redenering zou je trouwens ook wel kunnen zeggen dat geschreven wetsparagrafen kwaadwillenden in staat stellen om "het systeem te gamen", en dat we daarom maar helemaal afmoeten van schriftelijk vastgelegde regels, zodat de overheid op voor kwaadwillenden volstrekt onvoorspelbare manieren "accenten kan leggen" (lees: willekeur kan plegen) bij controles. Het enige probleem daarbij is dat ook in het geval van goedwillende burgers de overheid dan ongelimiteerd willekeur kan plegen. Met uitspraken zoals deze legaliseert de rechtbank dergelijke willekeur en onkenbaarheid van wet en recht - die immers tegenwoordig in toenemende mate zijn vastgelegd in de vorm van algoritmes en "business rules".


Maar hoe kunnen die kapitaalkrachtige spelers dat dan doen? Oh, dat mag volgens de rechtbank niet bekend worden, want dat zou kwaadwillenden maar op ideeën kunnen brengen. In het autoritair en ondemocratisch geregeerde China is het zaaien van dergelijke onduidelijkheid tot een kunst verheven. Daar vaardigen autoriteiten algemene hints en aanwijzingen uit, die geen duidelijkheid verschaffen waar de grens van het toelaatbare wordt gelegd. Dat is bewust, om een angsteffect bij de burgers teweeg te brengen. Die gaan dan het zekere voor het onzekere nemen, bijvoorbeeld in de manier waarop ze hun mening uiten - want ze weten dat als ze "intuïtief" niet goed begrijpen wat de autoriteiten "bedoeld" hebben, ze gestraft kunnen worden.

Bovendien maakt dit het voor de autoriteiten ook mogelijk om hun "bedoeling" te veranderen zonder de teksten van hun aanwijzingen te veranderen. Bekend is het Chinese verbod op "picking quarrels and provoking trouble". Lekker vaag, dus elke burger die iets doet wat de autoriteiten niet bevalt, kan worden aangepakt. Dat kan ook per bevolkingsgroep verschillen. Oeigoeren zullen sneller iets doen dat onder het verbod op "picking quarrels and provoking trouble" valt, dan Han-Chinezen. Dit is het gevaar van discriminatie waar de journalist in deze Nederlandse rechtszaak ook op wijst.

Een ander voorbeeld van zo'n vage hint is het impliciete EU-verbod op het verspreiden van "desinformatie", zonder dat duidelijk gedefinieerd is wat er met die term wordt bedoeld - dit mag de EU ad hoc "beoordelen".


De bewijslast wordt hiermee door de rechtbank ten onrechte verschoven naar de eiser (de journalist), terwijl de bewijslast volgens de Woo (Wet open overheid) bij de overheid (in casu: de Belastingdienst) zou moeten liggen als het gaat om het (geheel of gedeeltelijk) afwijzen van een verzoek om openbaarmaking (Woo-verzoek).


Dus hoewel de Belastingdienst met willekeur mag jongleren met het wel of niet leggen van "accenten" en het weghalen en toch weer in gebruik nemen van mogelijk discriminerende "business rules", vindt de rechtbank dat juist een reden waarom de journalist de kegels waarmee wordt gejongleerd (de "business rules") niet mag zien. Op die manier valt eventuele willekeur van de overheid nooit meer te achterhalen. De rechtbank creëert hiermee een legale (maar zeker niet legitieme) doofpot.


Hier stelt de rechtbank "de belangen van de Staat" als een separate categorie tegenover het cruciale belang van het volk bij de kenbaarheid van wet en recht. Dat laat goed zien dat dit niet langer een staat is die dienstbaar wil zijn aan het volk. In een democratische rechtsstaat zou er door de rechterlijke macht niet zo worden geredeneerd.

Het gaat hier dus om een vorm van "staatsraison", die recentelijk bijvoorbeeld in Duitsland is ingeroepen als argument waarom bepaalde meningsuiting daar niet toelaatbaar werd geacht met betrekking tot een officieel niet plaatsvindende genocide. Ik heb een enorme hekel aan vice-president Vance van de VS en diens opvattingen (inclusief diens opvattingen over Europa), maar op de veiligheidsconferentie in München eerder dit jaar had hij wel een punt toen hij, tot grote verontwaardiging van de verzamelde Europese hoogwaardigheidsbekleders en machthebbers, zei dat er in Europa geen sprake is van een goed functionerende democratie. Als een Nederlandse rechtbank impliciet de "staatsraison" inroept om de geheimhouding van de behandeling van Nederlandse belastingbetalers te rechtvaardigen, dan zijn we ver verwijderd van een goed functionerende democratische rechtsstaat.


Hier suggereert de rechtbank impliciet dat een journalist ook bij de AP via een klacht met een beroep op de AVG een serieuze kans zou maken om controle te realiseren op die algoritmes en "business rules" van de Belastingdienst. Dit is totaal onrealistisch, en dat weet de rechtbank ook heel goed. Maar om dat te verdoezelen, gebruikt de rechtbank hier een onpersoonlijke vorm ("...is daarom niet het enige middel om controle mogelijk te maken..."). Kijk, als de Minister van Justitie aan de AP "verzoekt" om e.e.a. te controleren, dan gaat de AP echt wel voortvarend zijn best doen. Dan is dat beslist "mogelijk". Maar als een burger of een journalist naar de AP stapt, dan duurt het zomaar zes jaar of langer voordat de AP überhaupt een beslissing neemt of ze wel of niet iets gaat doen. En die beslissing is dan dat ze niets gaat doen.

Hier zie je hoe de rechtsstaat in kleine stapjes om zeep wordt gebracht door nota bene de rechters die hem zouden moeten beschermen. "Death by a thousand cuts." Normalisering en legalisering van autoritair, niet-transparant bestuur. Burgers en journalisten worden niet gevangengezet of geëxecuteerd. Nee, aan hen wordt het privilege gegeven om zich jarenlang uit te putten in juridische procedures waarvan bij voorbaat vast staat dat ze die zullen verliezen - omdat de Staat dat wil en de rechters aan die wens van de Staat gehoorzamen.

M.J.

SyRI-coalitie: datakoppelwet blauwdruk voor meer toeslagenaffaires
maandag 11 januari 2021, 16:20 door Redactie

https://www.security.nl/posting/685506/SyRI-coalitie%3A+datakoppelwet+blauwdruk+voor+toeslagenaffaires

Amnesty: algoritmes Belastingdienst zorgden voor etnisch profileren
dinsdag 26 oktober 2021, 12:33 door Redactie

https://www.security.nl/posting/727309/Amnesty%3A+algoritmes+Belastingdienst+voor+etnisch+profileren

transparantie is een ding, een ander ding zijn mensen die bewust op zoek zijn naar mazen in de wet, alles om zo weinig mogelijk belasting te betalen. Dan is het handig als niet alle algoritmes openbaar zijn.

Vergelijk het eens met open source en closed source software.
Waarom vinden we open source ook al weet beter ?

Je kan ook een belasting systeem proberen in te voeren dat slecht te gamen is....

Opvallend in uitspraak is ook dat de rechter de ongelakte versie heeft gelezen en daaruit de conclusie trekt dat het algoritme niet heel geavanceerd is. (Voetnoot 4 voor de liefhebbers)

Sinds wanneer hebben rechters diepgaand verstand van algoritmes?

(@MJ , thanx 4 het uitpluizen van de uitspraak en jouw toegevoegde info vanuit jouw perspectie:)


Wie controleert de controleurs?
Dus de rechters zien (wegen) de controle(-poging) van de journalist -als individu- als minder belangrijk!?
Alsof hij dit alleen voor z'n eigen hachie doet! Als de journalist niet de mogelijkheid krijgt deze controle uit te voeren, en er zitten nog steeds 'foute' algoritmes in het geheel kan dit dan niet leiden naar een toeslagenschandaal 2.0? Het is dus niet alleen de journalist die tegenover de belastngdienst moet worden gewogen, maar al die individuele personen die bij het volgende schandaal wéér genaaid worden door de belastingdienst waar geen rekening mee wordt gehouden.

Sommige slachtoffer-individuen van het toeslagenschandaal zijn toen ook naar de rechter gestapt met de poging de misstand die hen was aangedaan recht toe te spreken. Echter toen konden de rechters geen uitspraak doen vanwege de aangeleverde zwarte documenten van de belastingdienst en het slachtoffer werd zonder recht - spraak weer weggestuurd.

En hier lees je nu dat de rechters inzage hebben gekregen tot de 'zwarte' woorden. Waarom kon de rechtbank bij het toeslagenschandaal (eventueel met toestemming van het geslachtofferde toeslagenschandaal-individu) toen ook geen (achter de schermen in de achterkamertjes van de rechtbank) inzage krijgen tot deze 'zwarte woorden' om wel recht uit te kunnen spreken voor de hoeveelste slachtoffer van de wanzaken die de belastingdienst had veroorzaakt!?

Nogmaals, en dan weegt de rechtbank 'nu' alleen deze éne journalist tegen over de belastingdienst!!!

Nadat bekend werd dat Bulgaren feestjes zaten te vieren heeft de NL overheid tot strenger beleid besloten en daarmee de start van het toeslagenschandaal gemaakt om dit soort fraude te voorkomen. Dat die srengheid met discriminerende algoritmes werd uitgevoerd was toen niet bekend, ondanks dat ambtenaren dit de politiek kenbaar probeerde te maken werd er niet geluisterd. Parlementaire enquetes die in eerste instantie tot niets leidde.

Ook hier is er weer geen transparantie. Mocht er een 'foute' algoritme tussen zitten dan hebben ze in ieder geval nu wel geleerd dat ze een betere doofpot nodig hebben zodat ze toekomstige schandalen niet naar buiten komen. En het lijkt er m.i. op dat de rechtbank met hun werkwijze aan meewerkt.

Geeft de belastdingdienst hier nou aan dat ze hun beveiliging niet op orde hebben en hun servers open staan voor 'indringers' die er kunnen rondneuzen!?

lol, sinds dat ze gebruik maken van chatgpt! ;-)

Het heeft er alle schijn van dat de belastingdienst dit inderdaad bedoelt. Bronnen en servers waarvandaan gewerkt wordt en data opgeslagen is.

Zo'n algoritme hoeft ook niet geavanceerd te zijn. Het gaat er om dat buitenstaanders niet kunnen zien hoe ze de controle kunnen omzeilen.

Een bekend voorbeeld om gesjoemel in de kasboeken op te sporen was het kijken naar de eindcijfers. Als mensen zelf bedragen verzinnen is er de nijging om 0 en 5 als eindcijfer te gebruiken. Als je dat eenmaal weet, kies je meer random eindcijfers.

Een ander bekend voorbeeld is de inkoop van de hoeveelheid suikerzakjes in een café. Daar bestaat ook een verband met de omzet aan koffie. Als je weet dat die hier op gecontroleerd wordt om te kijken of je zwart verkoopt, weel je ook dat je een deel van je suikerzakjes zwart moet inkopen.

Dus een reden voor een extra boekencontrole kan het resultaat van een vrij primitieve test zijn.