Tja, de NS maakt het niet makkelijk om post of email adressen te vinden. Maar in de Algemene Voorwaarden https://www.ns.nl/binaries/_ht_1701853297576/content/assets/ns-nl/voorwaarden/ns-algemene-voorwaarden-avr.pdf van de NS staat toch wel iets:
En er bestaat een NSKlantenservice email adres dat onder omstandigheden inhoudelijk kan reageren op gestuurde berichten.

Mooi geschreven. Wat mij vooral tegenstaat is de botheid; een fout kan gemaakt worden. Maar bied dan, namens de NS, excuses aan in plaats van te stellen dat de klant "een beetje in de war is".

Je zou dit onbeschofte gedrag kunnen aankaarten bij een TV-consumentenprogramma, maar steeds vaker nemen ter verantwoording geroepen organisaties niet eens meer de moeite om daar aan tafel sorry te zeggen en te vertellen hoe zij dit soort stommiteiten in de toekomst denken te voorkómen. Of ze "beloven" beterschap waar vervolgens niets van terechtkomt (voorbeeld: https://radar.avrotros.nl/artikel/aangetekende-brieven-nog-steeds-fout-geleverd-postnl-past-beleid-aan-na-onderzoek-radar-54876).

Er zijn teveel schouderophalers in Nederland - en teveel trollen die problemen, zoals jij aankaart, ridiculiseren, ontkennen of echt geloven dat deze insteek noodzakelijk is om de prijs van een product of dienst zo laag mogelijk te houden (terwijl inkomensverschillen alleen maar toenemen).

Grappig dat je een dergelijk voorbeeld aanhaalt. Het is niet alleen bij de NS, maar vrijwel overal. Ik heb een par weken geleden geprobeerd een cv-ketel te kopen bij een landelijk, commercieel bedrijf, maar had informatie nodig. Het is niet gelukt. Klantenservice is (bijna) overal een ondergeschoven kindje.

@Mathfox.

Dank! Maar eerlijk gezegd, als ik de verhouding tussen inspanning en opbrengst bekijk, vrees ik dat ik zal afzien van het sturen van een brief. Het ging me er vooral om hoe het tegenwoordig werkt, het grotere plaatje.

Hoe zeggen ze dat ook alweer: "Death by a thousand cuts". Zo wordt ook onze menselijkheid en ons gevoel voor eigenwaarde stukje bij beetje om zeep geholpen door dit soort molochen en hun kleine huurlingen, die ook alleen een beetje brood op de plank willen. Ondertussen groeit bij veel mensen wel degelijk een onderhuidse woede, die dan op andere momenten naar buiten komt.


@Erik van Straten.

Inderdaad. En als je alleen naar dit ene incident kijkt, dan is het ook niet meer dan een nogal absurd voorval. Ik heb er al heel wat meegemaakt. Wat me dit keer vooral trof, was de relaxedheid van de "klantenservice"-medewerker. Die wist: "De klant kan toch niets doen, geen reden om me druk te maken. Spelletje..."

M.J.

Dit is NS pur sang. Heb ook tientallen pogingen gedaan voor verbetering van hun dienstverlening, de NS wil het pertinent niet. Een terugkoppeling krijg je nooit. Meest treurige is nog wanneer personeel bij de klantenservice zich ongemanierd gedraagt, dit rechtstreeks naar de directie mailt (wat moet je anders?) dan nog niks gebeurt. Zeer sporadisch een nietszeggende reactie van een medewerker.
Heb medelijden met de mensen die afhankelijk zijn van de NS.

Daarnaast voldoet op meerdere vlakken de NS niet aan de AVG. Probeer maar eens jouw gegevens te laten verwijderen.
Overigens zie je absurd slechte service (en privacy) steeds meer terug bij bedrijven (zijn gelukkig nog uitzonderingen).
Onlangs CZ nog mogen uitleggen wat de wet van Dam inhoudt. Die waren heilig van overtuigd dat een online afgesloten ziektekostenverzekering verplicht telefonisch beëindigd moest worden. Benieuwd wat voor een drama het volgend jaar wordt bij verzoek tot verwijderen gegevens.

Dat doet me aan iets denken dat mij jaren geleden gebeurde, ook met de NS.

In de trein was een mevrouw met een afwijkend uniform aan het rijtuig in gelopen en die leek kaartjes te controleren. Ik haalde wel mijn OV-chipkaart tevoorschijn maar bood hem niet aan, ik wilde eerst even vragen of ze wel kaartjes controleerde. Ik had die kaart beter niet tevoorschijn kunnen halen, want ze duwde ongevraagd haar lezer erop en liep door zonder zich iets van mijn tegenwerpingen aan te trekken. Even later kwam een conducteur binnen die vertelde dat dat een reizigersonderzoek was dat door NS was uitbesteed aan een of ander bedrijf.

Ik heb de klantenservice van NS gebeld met de mededeling dat ik wilde dat de scan van mijn kaart uit dat onderzoek werd gehaald. Dat lag erg moeilijk (en is ook niet gelukt), omdat NS het zelf niet deed maar ook verdomde om me te vertellen met wie ik dan contact moest opnemen. De medewerker zou het, terwijl hij duidelijk zelf twijfelde of het ook maar iets uit zou halen, doorgeven aan de afdeling die erover ging. Ik vroeg hoe ik terugkoppeling ging krijgen. Dat kon hij niet vertellen. Toen ik aan bleef houden zei hij dat ze eigenlijk alleen maar een doorgeefluik zijn.

Ik heb daarna (al ettelijke keren) elke medewerking aan dat soort onderzoeken geweigerd. Niet alleen omdat die vrouw destijds over de schreef ging, maar vooral omdat NS niet in staat is om een klacht erover af te handelen.

NS heeft namelijk geen klantenservice. Ze hebben een afdeling met de misleidende naam "klantenservice" die geen service kan geven maar enkel een doorgeefluik is dat zelf niets voor elkaar kan krijgen. Aan jouw verhaal te zien is daar niets aan verbeterd.

Nou vooruit, vanwege de warme, begrijpende reacties van jou en anderen, nog een anecdote. Vele jaren geleden werd er door een manager van NS gereageerd op een klacht van mij - ik weet uit mijn hoofd niet eens meer waarover die ging, ik geloof privacy, maar het kan ook iets zijn geweest met geen geld teruggeven bij vertraging, of een combinatie van die twee. Die manager wilde graag met mij in gesprek. Maar toen bleek dat die mevrouw wel verwachtte dat ik daarvoor naar Utrecht kwam, naar het hoofdkantoor.

Daar bleek, ondanks een hint van mijn kant, dat NS die treinreis niet vergoedde. Oké, dacht ik, en incasseerde dat met een stiff upper lip. Vervolgens bood die manager me koffie aan. Ik zei: "Graag." De manager wees naar een automaat aan de overkant van de hal: "Daar kun je het halen." Mocht ik ook nog voor mijn eigen koffie betalen.

Dat, in een notendop, is NS.

M.J.

't zelfde bij Eneco, altijd vriendelijke frontdesk die de klappen met een script aanhoren en je nog een fijne dag toewensen -> Afgehandeld{punt}.
probeer op de site telefoonnummer te vinden
Klantenservice -> Ik wil contact
werkt niet want googletagservice moet dan actief zijn
aangezet en er start een chatbot
Tik in telefoonnumer
Oké! Laat voor mijn collega alvast in één zin weten wat je vraag is.
chat gestopt en geheel beneden uiteindelijk <na openklappen> 't telefoonnummer

Probeer bol.com te mailen -> onmogelijk
telefonisch wel meer toegankelijk en op zoek naar oplossing of gaan onderzoek instellen, maar toch voelt 't, vanwege eerdere ervaringen, dat er niets me gedaan gaat worden. Want ik ben echt niet de eerste klant met zo'n klacht en toch overkomet het mij ook. (klacht was, vertraging pakket, zowel DPD als DHL komen regelmatig hun afleverafspraak niet na en zit je dus voor niks thuis te wachten, en dat flikken ze niet één keer, maar vaker bij één bestelling, bij de koerier hoef je niet te klagen , immers daar ben jij niet de klant)

't zelfde bij Ziggo -> altijd vriendelijk blijvende persoon die getraind zijn met een script, 't geklaag va de klant aanhoren -> nog een fijne dag

Steeds meer neigend te denken dat: Bedrijven zien klantenservice als een ongewenste kostenpost, proberen daar zo zuunig mogelijk mee te zijn, de klant toch de behouden zodat de maandelijkse (abo-)inkomen binnen blijft stromen, maar verder moet je -als klant- je klagende bek houden en accepteren dat dit onze werkwijze is!

ps. misschien een idee dat er een site komt waar je positieve en negatieve ervaringen kan melden over bedrijven ( en nee, ik wil niets met google, dus ook geen google review!), zodat je vooraf daar mee in zee te gaan kan kijken hoe die bij de klanten, die ze al hebben, te boek staan (of is d;r al zo'n site?).

Ben het geheel eens met MJ. Veel bedrijven verstoppen zich tegenwoordig achter een website zonder gegevens/mogelijkheid om te bellen/emailen/post etc. Natuurlijk kost dit extra en is het stroomlijnen moeilijker, maar bij een bedrijf als NS moet dit eigenlijk verplicht zijn.

Mogelijk kun je hiervoor terecht bij de ombudsman.

https://www.nationaleombudsman.nl/klacht-indienen/uw-klacht

Waarom doe je nog zeken met de NS? Ik ben daar een jaar of 20 terug al mee gestopt. Waardeloos bedrijf. Zijn er trots op als 90% op tijd rijdt. Waarop ik denk... als je er toe veroordeeld bent voor je werk, dan ben je dus nog steeds elke week te laat. Ze zouden er niet trots op moeten zijn maar zich rot moeten schamen.

Ik zou er eens een jurist op zetten. Dit is wat U schrijft, dit is wat U doet. Gokje wagen dat ze dan wel opeens bereikbaar zijn?

Het is in zoverre een security probleem dat je als klant in een zo onveilig mogelijke positie wordt gestopt door die bedrijven.

Wie geen auto heeft is afhankelijk van NS.

Als alle grote isp's, banken, energiebedrijven en andere bedrijven van elkaar weten dat dit de manier is waarop ze allemaal hun klanten behandelen, dan gaan ze daar gewoon mee door omdat er op dat punt geen concurrentie is.
Het enige wat daar een einde kan maken is regulering door de overheid plus een klachteninstituut dat rechtstreeks boetes aan bedrijven kan opleggen... en dat ook wil doen. Dus niet zo'n "slapende waakhond" waarvan we er al twintig of dertig hebben in Nederland.

Waar zit de politieke wil om klanten op die manier te gaan beschermen? In ieder geval niet bij bestaande politieke partijen. Of heb ik er eentje gemist?

NS is al decennia geen staatsbedrijf.....

Lees je opnieuw in aub

Wij leven onder Kapitalisme

Officieel is NS al decennia geen staatsbedrijf, maar het heeft wel een monopolie en is 100% staatseigendom. Het krijgt een concessie van de staat voor jaren, die telkens wordt verlengd. Die privatisering was een wassen neus.

Spoorvervoer is ook niet geschikt voor privatisering omdat het te duur is om drie verschillende spoorwegen vlak naast elkaar te leggen of treinen van drie vervoerbedrijven vlak achter elkaar aan te laten rijden op dezelfde route.

Functioneel is NS daarom wel een staatsbedrijf. Maar dan eentje waar de raad van bestuur niet echt wil weten wat de directie doet. Met andere woorden: een slecht geleid staatsbedrijf.

Lees jij je opnieuw in aub en kijk verder dan je neus lang is.

Staatsmonopolies zijn alleen een beetje aanspreekbaar als de democratie functioneert en politici gevoelig blijven voor klachten over de bedrijfsvoering daarvan. In Nederland is dat al decennia nauwelijks het geval. NS is juist in naam "op afstand gezet" van de staat zodat politici er geen verantwoordelijkheid meer voor hoeven te nemen. Ze hoopten ook dat er winst zou worden gemaakt die dan naar private partijen zou kunnen worden doorgesluisd, maar dat lukte niet, althans niet rechtstreeks. Nu wordt er met Translink en het zonder toestemming van reizigers opslurpen van hun persoonlijke reisdata een tweede poging gedaan om ten koste van reizigers tot een commercieel winstgevend verdienmodel te komen.

Het op afstand zetten van verantwoordelijkheid is makkelijk voor politici, maar slecht voor de reizigers, want de relatie tussen de kwaliteit die reizigers krijgen, afgezet tegen de beschikbare techniek en de prijs die ze betalen (in geld en in persoonlijke data, dus privacy-aantasting) is slechter geworden.

M.J.

Gaat goed bij de NS; wachttijd bij hun chat (en jouw gegevens gaan via tig derde partijen) is nu meer dan 45 minuten.

Zo te zien niet. In de lijst met instanties waarover ze klachten mogen behandelen zie ik de NS niet staan.

"Vraag: Hoe krijgen we NS, de Nederlandse Staat en andere zelfbouw-vestingwerken weer aanspreekbaar?"

Antwoord: stuur een *handgeschreven en aangetekende* brief met de klacht(en) naar (adres gepikt van een eerdere reactie):

NS Klantenservice
Postbus 2372
3500 GJ Utrecht

Met daarin de klacht(en), de eis ("abo voor zelfde prijs als 2023"), vergoeding voor de aangetekende brief en (heel belangrijk) een redelijke tijd voor een reactie, zeg 30 dagen na ontvangst. Aangeven dat als de NS na de reactie periode nog niet gereageerd heeft, ze *vrijwillig en zonder verder verweer* je EUR100 per dag betalen totdat de NS reactie ontvangen is.

Dat kost je EUR9.25 maar dat kost de NS een veelvoud. Brief moet in ontvangst genomen worden, waarvan jij een bericht krijgt (is de start van de 30 dagen responstijd), de brief moet verwerkt worden. Dat is scannen, waarbij OCR is niet mogelijk is, want is handgeschreven brief, en naar de juiste afdeling verstuurd worden. Daar moet iemand de brief lezen en gaan reageren. Dit proces is al duurder dan je EUR9.25 investering.

Bedrijven hebben een grondige hekel aan deze vorm van klachten, want het is duur en omslachtig, maar ze zijn het verplicht. Het mes snijdt aan twee kanten: je hebt een grote kans dat je klachten ingewilligd worden en bedrijven zullen beter hun best doen om dit soort klachten te voorkomen. Win-Win!

Succes!

@Beaukey op 10-12-2023 om 13:32 uur

Bedankt voor deze instructies, maar het probleem is: ik heb dit al vele malen geprobeerd. Ik heb in de loop der tijd een... ahem... sterk bovengemiddeld aantal klachtbrieven verstuurd (aangetekend, via de email, via digitale contactformulieren, noem maar op). Mijn ervaring is dat dit niet helpt, zolang ik geen juridisch instrument heb om grip te krijgen op de betreffende instantie.

Coulance wordt namelijk alleen getoond in onbelangrijke zaken - en dan moet je je klachtbrief "lief" formuleren, wat ik ook herhaaldelijk heb uitgeprobeerd. Als specialist in het indienen van klachten heb ik mij in het verleden soms vermomd in schaapskleren om in ieder geval een initiële en hopelijk ietwat onvoorzichtige reactie te krijgen waardoor bepaalde feiten schriftelijk vastgelegd zouden worden, zodat ik er wat mee zou kunnen. Uiteindelijk maakt het niet uit. De macht regeert. Onwelgevallige feiten worden genegeerd.

Ik kan wel vergoeding van de kosten van de aangetekende brief eisen, een redelijke reactietijd eisen en geheel zonder bevoegdheid een quasi-"dwangsom" opleggen van 100 euro per dag als ze in mijn ogen te laat reageren, maar dat zal hooguit de medewerker van het team klachtafhandeling een beetje amuseren. Die grijpt dan echt niet met de handen naar het hoofd in een soort Schreeuw van Munch: "Oh, My God, deze NS-klant eist dat we hem 100 euro per dag gaan betalen! We zijn failliet!"

Zelfs als het proces voor NS honderd keer zo duur zou zijn als voor mij, dan nog:
-- heeft NS een miljoen keer zo diepe zakken;
-- handelen NS-medewerkers dit in werktijd tussen 9:00 en 16:00 uur af, terwijl ik er mijn vrije tijd aan moet besteden;
-- is het mijn ervaring dat zelfs aangetekende brieven bij grote organisaties soms verdwijnen en dan onvindbaar blijken en nooit geregistreerd zijn;
-- kunnen commerciële organisaties (formeel is NS bijvoorbeeld zo'n organisatie) alleen effectief worden aangesproken in geval van:
a) aantoonbare financiële schade aan mijn kant die ook aantoonbaar buiten mijn eigen schuld is opgelopen - aangetekende verzending van een brief is bijvoorbeeld mijn eigen schuld;
b) een mogelijkheid van mijn kant om aan hen irritante reputatieschade toe te brengen (meestal hangt het één met het ander samen). Als een commerciële organisatie geen sjoege geeft (bijv. omdat het een monopolist niet boeit als de reputatie verder geschaad wordt, voor zover dat überhaupt nog mogelijk is), dan kan ik bijvoorbeeld niet naar de Nationale Ombudsman, die is daar niet voor.

Je inschatting dat ik "een grote kans heb" dat mijn klachten "ingewilligd worden" en dat "bedrijven beter hun best [zullen] doen om dit soort klachten te voorkomen" werkt, met alle respect, op mijn lachspieren.

Onlangs kreeg ik bericht dat de Nationale Ombudsman na een jaar of wat is toegekomen aan de behandeling van een klacht van mij over de afwijzing van een klacht van mij door een organisatie in het publieke domein (dus niet commercieel). De behandelend medewerker van de Ombudsman wil nu graag met mij praten over mijn klacht - hoewel mijn klachtbrief in mijn bescheiden ogen niets aan duidelijkheid te wensen overliet. Natuurlijk vind ik dat prima, gaan we een kwartier, een half uur of drie kwartier praten. Als het goed gaat, willigt de Ombudsman daarna mijn klacht in en stuurt vervolgens..... tromgeroffel.... nog meer tromgeroffel..... een kritische brief naar de betreffende organisatie waarin het gedrag van die organisatie als "onbehoorlijk" wordt aangemerkt. Aardschok van 8,7 op de schaal van Richter.

Nu wil het geval dat de betreffende organisatie al eerder een dergelijke, door mij veroorzaakte aardschok heeft moeten incasseren en verwerken. Dat heeft ingrijpende gevolgen gehad voor die organisatie. Zij hebben de toenmalige brief van de Ombudsman, waarin die mij in het gelijk stelde, namelijk opgeborgen in een dossier, zonder daarover ooit nog contact op te nemen met mij, en ook niet met de Ombudsman. Het dossier is opgeborgen in een formeel vierkant, maar aan de hoeken toch best rond archief. Nu, enkele jaren later, voel je op afstand nog steeds hoe dat ronde archief staat te schudden op zijn grondvesten, als een soort Etna die op het punt staat van uitbarsten. Heel indrukwekkend, maar volgens seismologen kan het nog duizenden jaren duren voordat het ronde archief van de betreffende organisatie, of bijvoorbeeld dat van NS, tot uitbarsting komt en een overweldigende hoeveelheid papier, bits en bytes over ons gaat uitspuwen.

Dus heel veel dank voor je tip, maar toch laat ik de beker in het onderhavige geval aan mij voorbij gaan.

Je vous prie d'agréer, Madame, Monsieur, l'expression de mes sentiments très respectueux, sincères et distingués ainsi que l'assurance de mon dévouement absolu & considéré,
vôtre
M.J.

We hebben blijkbaar verschillende ervaringen en successen behaald. In mijn geval betrof het bedrijven als KLM en KPN. Ik woon nu niet meer in NL, en hier hanteer ik dezelfde methode, vaak met succes.

You can't win them all!

Dan zou ik graag wat meer horen over waar die klachten over gingen (wat je doel ermee was), en vanuit welke positie jij die klachten indiende. Als je bijvoorbeeld klachten namens een bedrijf of een ander financieel wat groter belang indient, is de kans groter dat het serieus genomen wordt en dat een bedrijf als KLM en KPN tot een minnelijke oplossing wil komen.

Als je klachten indient die precedentwerking hebben voor hoe de wet geïnterpreteerd moet worden, dan kan je als burger heel grote belangen tegenover je krijgen, waar ook de rechter voor buigt. Dit alleen als mogelijke voorbeelden van wat invloed kan hebben op het krachtenveld waarin de afhandeling van een klacht plaatsvindt.

M.J.

Overheidszaken en semi-overheid is vaak een strijd van de lange adem. Ook voor een ombudsman. Echter die heeft toch wat meer punch, zeker als het een meer voorkomend probleem is.

Aangetekende brieven zijn zonde van het geld en spekt enkel de kas van PostNL (zelfde soort "klantenservice" als bij de NS), nou niet een bedrijf dat je het gunt. En vaak worden aangetekende stukken zonder dat er getekend is door de bus gegooid.
Overigens heeft de NS ook een antwoordnummer, wekelijks een briefje op de bus doen doet wonderen.

Nee hoor; die nog geen euro per briefje is nog niet eens een speldeprikje, komt op 52 euro per jaar. Dat zit nog niet eens in de marge.
Je zou bakstenen kunnen sturen (al snel 6 a 7 euro per pakje), maar dan verhalen ze gerust de verzendkosten op jou; voor oneigenlijk gebruik. En de juridische arm van NS is echt een stuk groter dan jou rechtsbijstandverzekering.

Bron? Er moet voor ontvangst getekend worden. Ja dat tekenen kan ook de (malafide) postbode doen, maar dat is dan een misdrijf, en dat zal een glanzende carriere bij PostNL aanzienlijk verkorten.
Dus ik zie graag een stuk of 3 (of meer, rechtsgeldige) bewijzen van deze stelling.


Ik zie dat je niet veel ervaring hebt met (het dreigen met) een rechtzaak. Het is natuurlijk wel de kunst van bedrijven om je zo lang mogeljk aan het lijntje te houden, in de hoop dat je afhaakt. Maar tijd is je vriend, en het stellen van dead-lines. Bij elke overschrijding wordt je juridische positie sterker.

Intermezzo: als je eens wil lezen hoe iemand anders z'n gelijk heeft gehaald: https://gathering.tweakers.net/forum/list_messages/2196902/last

Ik doe ook niet alles zelf hoor, maar het aanleggen van een goed dossier is de eerste stap tot succes.

Maart 2023:
https://radar.avrotros.nl/artikel/aangetekende-brieven-postnl-doodleuk-door-brievenbus-gegooid-radar-checkt-54246
Oktober 2023:
https://radar.avrotros.nl/artikel/aangetekende-brieven-nog-steeds-fout-geleverd-postnl-past-beleid-aan-na-onderzoek-radar-54876

Appels en konijnen. Dit gaat over het bezorgen aan particuliere (?) adressen waar niemand thuis is. Hoe vaak is er bij bedrijven niemand aanwezig om de (zakelijke) post aan te nemen? Bedrijven hebben dit proces wel op orde, anders hebben ze al snel veel grotere problemen.

Heb je zelf enige ervaring met postkamers bij grotere bedrijven?
Als aangetekend ergens fout gaat is het eerder daar; dan bij particulieren thuis. En als het dáár al fout gaat is het tekenend voor hoe PostNL met aangetekende post omgaat, en zeker wel relevant.

Bij onze postkamer heeft nooit iemand getekend voor aangetekende post (of pakketten met verhoogd aansprakelijk). PostNL komt in de ochtend met een bus, daar zitten rolcontainers met zakken post in en die kwakken ze voor de deur en de bus is weer weg.

Het is te hopen dat door de aandacht van Radar er structureel iets gaat veranderen, maar het is een directe of indirecte consequentie van de prestatieafspraken die PostNL met zijn bezorgers maakt.

Je schijnt het probleem niet te begrijpen of je ontwijkt het: aangetekende post mag nooit in de brievenbus gegooid worden, maar er moet voor ontvangst getekend worden; voor die service betaal je namelijk (bijna 10 euro). Dit geldt zowel voor particulieren als voor bedrijven, dat maakt helemaal niets uit.
Oftewel, wat er verder gebeurt op het ontvangstadres is in deze niet relevant, geadresseerden tekenen of niet, dàt is het issue.

Ik snap niet veel van je betoog.

In mijn geval stuur ik een aangetekende brief, die getekend wordt bij ontvangst, en waarvan ik terugkoppeling krijg wanneer en door wie (als de handtekening leesbaar is) getekend is. Vanaf dat tijdstip gaat de klok lopen voor deadlines. Na het verlopen van een deadline "gebeurd" er iets (bijv. herinnering, waarschuwing, aanmaning, incassobureau, of start van een rechtszaak).

Wat mis ik?

Mag ik de naam van het bedrijf die NIET tekent voor aangetekende brieven? Ik denk dat ik daar wel een paar centjes aan kan verdienen.


Volgens mij staat in de tweede link over dit onderwerp de verbeteringen die PostNL heeft ingevoerd n.a.v. de slechte dienstverlening van aangetekende brieven.

Ik (N=1) heb nog NOOIT een issue gehad met aangetekende brieven.

(zucht) Dat het vaak niet zo gaat bij PostNL zoals het hoort.
Dan hang je in het luchtledige met je dreigementen aan een bedrijf want die zeggen dan : "wij hebben uw post niet ontvangen".
Bewijs jij dan maar eens het tegendeel als je geen handtekening (voor ontvangst) hebt of een handtekening die door PostNL gezet is.

Dat gaat volgens mij niet lukken: het ontvangende bedrijf valt hier namelijk niets te verwijten, alleen PostNL. Die voert namelijk het contract niet uit wat zij met de afzender, die voor deze service heeft betaald, heeft afgesloten. Deze laatste is ook de enige die verhaal kan halen bij PostNL, niét de geadresseerde.

Als de ontvanger NIET tekent zal de brief geretourneerd worden. Zie: https://www.postnl.nl/versturen/brief-of-kaart-versturen/verzendopties/aangetekend/

Tussen haakjes, ik heb nog steeds geen wettig en overtuigend bewijs gezien waarbij bedrijven aangetekede post niet willen/kunnen ontvangen, of daar "creatief" mee omgaan.

Ik heb nog steeds geen wettig en overtuigend bewijs gezien waarbij bedrijven aangetekede post niet willen/kunnen ontvangen, of daar "creatief" mee omgaan.

Als de ontvanger NIET tekent zal de brief geretourneerd worden. Zie: https://www.postnl.nl/versturen/brief-of-kaart-versturen/verzendopties/aangetekend/

Ik zie graag concrete (bedrijfs-) voorbeelden tegemoet!

Ik ben geen bedrijf, althans dat staat niet op mijn voordeur, maar heb wel herhaaldelijk gehad dat aangetekende brieven van overheidsorganisaties (o.a. rechtbanken) bij mij door de brievenbus kwamen zonder mijn handtekening (ook als ik thuis was), of dat ze een aantal huizen verderop in de straat werden afgeleverd (zonder handtekening van de bewoner die ze tijdelijk in ontvangst nam). Soms was het huisnummer op het papiertje dat in mijn bus gedaan werd zo onduidelijk dat ik op verschillende adressen moest aanbellen: hebben jullie mijn aangetekende brief misschien ontvangen?

Ik heb daar wel eens bezorgers op aangesproken. Heel vriendelijk natuurlijk want ja, je wilt niet dat er in de toekomst post helemaal verdwijnt. Eentje zei heel aardig dat hij had gedacht dat ik het prettig zou vinden als hij de brief toch in de bus deed, dus zette hij zelf maar even een krabbeltje op zijn schermpje. Een andere bezorger reageerde ontwijkend.

Punt is, je kunt in Nederland sinds een jaar of vijf, tien niet meer vertrouwen op de postbezorging, zelfs niet als het gaat om aangetekende brieven.

Ik heb rechtbanken daarvan op de hoogte gesteld en gezegd en geschreven dat dit van invloed moet zijn op de zogeheten "verzendtheorie", dat is de theorie dat als een rechtbank of andere organisatie een brief verzendt, die wordt geacht te zijn aangekomen, tenzij iemand het tegendeel bewijst. Daar konden die rechtbanken helaas niets mee, zeiden ze.

In theorie zou dit niet moeten kunnen, dat ben ik met je eens. Maar in de praktijk gaat het toch zo. Tot nu toe neemt niemand verantwoordelijkheid en is niemand aanspreekbaar.

Ja, dat is het officiële beleid van PostNL. Maar daar houdt PostNL zich niet aan (tot vóór de aanpassingen in de afgelopen zomer).
Wat doe je wanneer PostNL de ontvanger geen kans geeft om te tekenen?
Voorzover ik zie kun je dan alleen PostNL aanspreken.
Is irrelevant omdat de nalatigheid niet bij het geadresseerde bedrijf zit.

Het gaat hier om veelvuldige klachten die over PostNL bekend zijn.
Je gaat niet in op het probleem wat jij doet wanneer PostNL haar werk niet goed doet. Voor het welslagen van jouw "confrontatiestrategie" ben je afhankelijk van de dienstverlening van PostNL.

Definieer "veelvuldig"? Betreft het hier alleen aangetekende brieven, of de totale dienstverlening van PostNL?

Even aangenomen dat we hier het over (alleen) aangetekende brieven hebben, zijn deze klachten voor- of na: https://radar.avrotros.nl/artikel/aangetekende-brieven-nog-steeds-fout-geleverd-postnl-past-beleid-aan-na-onderzoek-radar-54876 ?


Dat is correct, maar ik (N=1) heb 0 klachten over de afhandeling van aangetekende brieven van PostNL.

Lezen is best moeilijk; of niet?
Radar heeft expliciet onderzoek gedaan naar aangetekende brieven; dus niet de totale dienstverlening.
In maart, bij de eerste test; ging 80% fout (4 van de 20 werden op de juiste manier bezorgd)
Bij de tweede test in oktober ging 70% fout (6 van de 20 werden op de juiste manier bezorgd)

Je vraag om "stellig en wettelijk bewijs dat bedrijven creatief omgaan met aangetekende post" gaat in de discussie helemaal niet op; die zijn de ontvanger. Die spelen in deze geen rol; de fout zit volledig bij postnl.

Wat een hoop frustratie over de NS. Ik kan de mijne toevoegen, maar die is niet meer up-to-date...
Enkele decennia geleden had ik meer dan 3 uur vertraging PER REISDAG. Ik heb inmiddels een hele grote hartstochtelijke hekel aan het complete bedrijf dat ik nooit, maar dan ook NOOIT meer met de NS ga!
Ik rijd al jaren naar tevredenheid met de auto. Het is de perfecte oplossing voor de problemen van het vaderlands vervoersbedrijf. Milieu kan me gestolen worden*, ik stoot liever meer uit met m'n auto dan dat je dagelijks wordt ingeblikt in een overvolle coupé waar te weinig zuurstof aanwezig is. Het onvermogen van de NS om op een fatsoenlijke manier kwaliteitsnormen te halen kunnen ze nooit meer goedmaken.
De enige situatie waarin je wel met de trein moet is wanneer je van (rand)stadskern naar stadskern moet, waar auto's verboden zijn. Dan, en enkel en alleen dan, is het voor mij op te brengen om voor de NS te kiezen als een alternatief onmogelijk is.

* niet helemaal, ik vlieg bijna nooit en maak andere bewuste keuzes om het milieu te ontlasten.

Dat blijkt.

Zoals ik al eerder aangegeven heb, betreft dit onderzoek het versturen (en mogelijk falen) van aangetekende brieven naar particulieren.

Mijn geval en argumentatie is het versturen van aangetekende brieven naar bedrijven en/of overheid.

Wat bij de NS ook niet kan is online je abo beeindigen en je gegevens/account verwijderen. Ik meen dat dit is vastgelegd bij wet dat dit mogelijk gemaakt moet worden. Nu moet je met dat vervelend personeel in gesprek om zoiets te beeindigen. Ik heb nog een flexabonemment van 0 euro waar ik al jaren niets mee doen. De kaart zelf is al 3 jaar verlopen maar toch ontvang ik nog post van de NS, althans de nieuwe bewoners van mijn oude adres. Nu wil ik van die NS rommel af maar kan dat niet online regelen. Ik laat het maar voor wat het is denk ik. Komen ze vanzelf wel achter dat hun post niet meer aankomt.

Je abonnement beëindigen kan wel degelijk online:
https://www.ns.nl/klantenservice/opzeggen-of-annuleren/abonnement-opzeggen.html
Je moet wel een paar keer ervoor kiezen dat je het echt wilt opzeggen en niet bijvoorbeeld je abonnement wilt veranderen, en dan inloggen op MijnNS. Je hebt hier dus een account voor nodig. Als je inlogt op MijnNS is daar een link voor het verwijderen van je account (die op dit moment door een storing niet werkt).

Het lijkt erop dat ze dat inmiddels hebben geïmplementeerd.

Tip: dit soort dingen veranderen. Als je iets meent te weten op basis van wat oudere ervaringen is het handig om even te checken of wat je denkt nog steeds klopt, anders verspreid je voor je er erg in hebt onbedoeld misinformatie.

Update

Uit de inleiding van dit topic:


Inmiddels zijn er - ook exclusief kerstdagen - meer dan twee maanden voorbij gegaan. Ik heb van NS nog geen enkele reactie gekregen op de door mij ingediende klacht.

M.J.

Misschien is een vriendelijkere benadering een oplossing:

https://klachtenloket-openbaarvervoer.nl/

Kun je aangeven wat er "vriendelijker" is aan een klacht per email aan een klachtenloket? Of waarom je vindt dat ik de betreffende helpdesk-medewerker van NS niet vriendelijk genoeg bejegend zou hebben? M.J.

Nou het is mijn inmiddels onduidelijk wat je nu nog wil bereiken.

Wil je een klacht indienen (die mogelijkheid is geboden) of wil je eigenlijk dat het voltallige raad van bestuur bij jou thuis op bezoek komt met excuses en bloemen.

Het lijkt nu een beetje op het laatste.

Als je een klacht wil indienen die dat dan gewoon.
Via de site van NS zijn dat 3 vormen voor en via de ombudsman ook een.

Je hebt kennelijk niet gelezen wat ik eerder schreef (inleiding van dit topic en 10-12-2023 om 14:44 uur). Herhaling:
1. Ik heb al een klacht ingediend, met verzoek om enige vorm van reactie van NS (bijv. schriftelijk);
2. Ik heb al geconstateerd dat er in de praktijk van NS helaas geen fatsoenlijke omgang met zo'n klacht kan worden verwacht, en dat het dus verspilde moeite is om daar via een andere weg nog een extra keer op aan te dringen.

En nee, via de Nationale Ombudsman (als dat de ombudsman is die je bedoelt) kan ik geen klacht over NS indienen, want de Ombudsman gaat over geschillen tussen burger en overheid. Formeel is NS geen overheid (maar in de praktijk gedraagt NS zich wel als een - ondemocratische - overheid).

M.J.

P.S. Ik heb nog even gecheckt, er blijkt tegenwoordig een "Klachtenloket Openbaar Vervoer" te bestaan:


Dat zal wel een soort "Kifid" van de vervoerbedrijven zijn, m.a.w. een instantie die klachten waar mogelijk wegwuift en van tafel veegt en die op schoot zit bij de vervoerbedrijven (zoalsKifid bij de banken). Een klacht over een brief met toezegging van een vervoerbedrijf, gevolgd door een daarmee tegenstrijdige brief, lijkt me kansloos. De toezegging zal dan eenvoudigweg als "een vergissing" of een "communicatiefout" worden gekarakteriseerd, waaraan het vervoerbedrijf zich niet hoeft te houden. Of schat jij dat anders in?

Bovendien, als het gaat om een beperkt aantal euro's, is het voor een klant niet lonend om daar een slepend klachtenproces over aan te gaan. Dat zou pas anders worden als NS klachten laagdrempelig en fair zou behandelen.

We hebben laatst weer gezien dat de KFID negeren en direct naar de rechter gaan hetzelfde resultaat geeft.

Vandaag weer een "leuke" ervaring, maar niet heus. Dit keer met Post.nl

Omdat ik van een rechtbank maar niets hoorde, toch even gebeld. Bleek dat er op 3 april een definitieve uitnodiging voor een rechtszitting aangetekend naar mij is verstuurd. Die is echter niet aangekomen, en er lag ook geen briefje van Post.nl in de bus. De rechtbank gaat het nu per email nasturen.

De rechtbankmedewerker zei dat er "de laatste tijd" veel problemen zijn met aangetekende post die door Post.nl niet of niet op tijd wordt bezorgd. Dat is onprettig voor de rechters.
"En voor de procespartijen," zei ik.
"Ja, maar ook voor de rechters."
(Oké, het hemd is nader dan de rok, dat begrijp ik.)

Toch maar even naar de site van Post.nl gegaan om het telefoonnummer te vinden voor het indienen van een klacht (als goede burger doe ik graag mijn burgerplicht). Eerst werd ik verplicht naar een chatbot geleid. Die vroeg mij in te typen wat ik wilde. Het gesprek ging als volgt, voor een deel moest ik mijn inbreng leveren via aan te klikken menu-opties:


Na bellen en het kiezen van menu-opties werd ik ongeveer tien minuten tot een kwartier in de wacht gezet. Pluspunt: ik had de keuzemogelijkheid om géén debiliserend "muziekje" te hoeven aanhoren.

Daarna werd ik te woord gestaan door Zahira. Die vroeg naar mijn track&trace-code. Ik zei dat ik die niet had, daarvoor moest ze bij de rechtbank zijn, dat was immers de afzender en ik had geen briefje in de bus gekregen. Toen vroeg ze mijn postcode-huisnummer, die ik gaf. Zij vond zelf mijn naam daarbij - kennelijk houdt post.nl dat bij. "Ik ga voor u een klacht indienen," zei ze, en zette me in de wacht. Na nog vijf minuten (waarin ik met één hand iets probeerde af te wassen en koffie probeerde te zetten) kwam ze terug en zei dat ze mijn klacht voor mij had ingediend.

Ik vroeg: "Krijg ik van Post.nl ook een reactie daarop?"
"Ja."
"Dus Post.nl stuurt mij een briefje met een reactie?"
"Nee, wij sturen u een email. Oh, ik zie dat wij uw email-adres niet hebben. Mag ik uw email-adres?"
"Nee, ik heb zo'n slechte indruk van Post.nl dat ik zo min mogelijk gegevens met jullie wil delen."
"Oh. Oké."
"Krijg ik dus een papieren brief met een reactie."
"Ja."
"Vriendelijk bedankt. Een prettige dag nog."
"Fijne dag"-klik.

Het is natuurlijk ook geen leuk werk om klachten over niet-ontvangen post af te handelen. Ik vraag me wel af welk percentage van de telkens verhoogde portokosten wordt besteed aan het afhandelen van klachten. Misschien niet eens zo'n groot percentage, want ik kan me voorstellen dat de meeste mensen het al opgegeven hebben en niet eens meer de moeite doen een klacht in te dienen bij Post.nl.

Ondertussen hanteren rechtbanken nog steeds de theorie dat als iets aangetekend verzonden is, het geacht wordt te zijn aangekomen behoudens tegenbewijs - wat natuurlijk niet te leveren valt als Post.nl niet eens een briefje in je bus doet dat er gepoogd is een aangetekende brief af te leveren.

Niet alleen het logistieke systeem loopt vast, dit begint in de praktijk ook de toegang van burgers tot het recht te schaden.

M.J.

Vroeger kon er nog wel eens excuses en een bosje bloemen voor het slachtoffer af.

Nu is alles de schuld van de klant en "wij doen het nooit verkeerd, toch?".

U bent het product en dus nou verder niet zeuren alstublieft.

Je ziet nu de gevolgen van het verdwijnen van bijvoorbeeld de Spoorwegpolitie?

Je kunt alle analoge problematiek niet digitaal oplossen en v.v.

Je komt dus in een steeds grotere chaos te leven en laat dat nou net de bedoeling zijn,
en die conclusie trek je pas als je er goed over nadenken wil.

Nederland is al een gepasseerd station, helaas.

#laufer

Inmiddels heb ik per briefpost een "reactie" van Post.nl op mijn klacht ontvangen, in de vorm van een kaartje. Op de voorkant van het kaartje staan enkele oranje tulpen afgebeeld, en een duim en wijsvinger die een ballpoint vasthouden. De ballpoint heeft zojuist met vulpen het woord "Sorry!" op een bruin kadertje geschreven.

Schuin daaronder staat in een oranje omlijnd, wit kadertje de volgende tekst:


Op de achterkant van het kaartje staat in geautomatiseerd-pseudo-handgeschreven letters de volgende tekst:

Bij het kaartje is een nog een kaartje gevoegd met de tekst:


Dus als een rechtszaak verloren wordt doordat een brief van de rechtbank niet is afgeleverd, maar spoorloos verdwenen, dan vindt Post.nl dat dit gecompenseerd kan worden met een cadeaukaart van 15 euro.
Vreemd... alleen al de betaalde griffierechten zijn een veelvoud van dit bedrag, laat staan wat er in de rechtszaak op het spel staat.

In het bericht staat geen enkele verklaring voor het gedrag van de medewerker van Post.nl. Zou het iets te maken kunnen hebben met de arbeidsomstandigheden bij Post.nl, waardoor medewerkers minder gemotiveerd raken om integer hun werk te doen?

En om die 15 euro te incasseren, zou ik dan ook nog een account moeten aanmaken, nadat ik de privacyvoorwaarden van dat account heb doorgenomen. Vervolgens zou ik dan mijn adresgegevens aan de organisatie achter Pimm moeten verstrekken.

Nee, bedankt, dat doe ik toch maar niet. Effectief is Post.nl op deze manier onaanspreekbaar.

M.J.

Onaanspreekbaarheid: de onmogelijkheid om een simpel treinkaartje te kopen - een ticket van A naar B

* Enkele details van het onderstaande verhaal zijn licht gewijzigd of vereenvoudigd.

Onlangs weer een "mooi" voorbeeldje van onaanspreekbaarheid meegemaakt die samenhangt met privatisering, bureaucratisering, digitalisering en surveillance - kortom, één van de "resultaten" die wij danken aan het neoliberalisme en het daardoor gebaarde monster van de technocratie.

Met het oog op een familievakantie wilde ik ruim een maand van te voren een treinkaartje kopen voor een enkele reis voor mij en een kind, tussen twee gerenommeerde hoofdsteden van twee welvarende Europese landen, beide lid van de EU. Laten we deze steden A en B noemen.

Voorheen was het tientallen jaren lang mogelijk dergelijke simpele treinkaartjes in Nederland aan te schaffen aan de balies van een flink aantal NS-stations. Maar doordat de steeds nauwere banden tussen EU-lidstaten en de "stroomlijning" van allerlei processen gek genoeg gepaard zijn gegaan met steeds meer obstakels in het openbaar vervoer tussen diezelfde EU-lidstaten, en met de afschaffing van stationsbalies, wist ik dat het dit keer wel eens minder eenvoudig zou kunnen worden.

Het bleek niet zoveer "minder eenvoudig" te zijn geworden, maar onmogelijk.

-- De website van de spoorwegmaatschappij --
Mijn eerste poging was bij de nationale spoorwegmaatschappij van het land van hoofdstad A, laten we dat land LND-A noemen en die spoorwegmaatschappij de SMLA. Als gedigitaliseerde burger ging ik natuurlijk eerst naar de website van SMLA. Daar viel in een vloek en een zucht de betreffende reis te vinden: trein X, vertrekkende op datum Y, tijdstip Z. Tot zover niets aan de hand.

Maar toen moest ik gegevens gaan invullen. Om te beginnen mijn volledige naam. Oké, in deze tijden van online-aankopen kan ik me daar nog iets bij voorstellen. Om eventuele problemen te voorkomen (er moest ten slotte iets betaald worden), gaf ik mijn echte naam op. Maar vervolgens eiste de SMLA ook de naam van het kind, en diens precieze leeftijd. Waarom? Het kind was jonger dan 25 jaar en ouder dan 4 jaar, meer informatie had de spoorwegmaatschappij niet nodig. Vroeger hadden spoorwegmaatschappijen ook niet om meer info gevraagd. Maar de site was nu onverbiddelijk: ik moest kiezen uit een menu van leeftijden: 8, 9, 10... anders geen ticket. Dus, om eventuele moeilijkheden te voorkomen, vulde ik maar de echte naam en de echte leeftijd van het kind in. Je wilt immers niet dat het kind tijdens een controle-razzia in de trein bij je vandaan wordt geplukt omdat de gegevens van het ticket niet kloppen met die in het geldige identiteitsbewijs. Grapje! Afgezien van de privacy-schendingen, ging tot dusverre alles verder correct.

Vervolgens moest ik het ticket betalen. Er waren drie opties, waarvan er één alleen toegankelijk was voor inwoners van LND-A. De tweede was per creditcard. De derde heette "toezending van een factuur". Dat leek me wel geschikt. Maar zodra ik deze optie had aangeklikt, verscheen er een scherm waarin ik mij moest identificeren met behulp van een methode die alleen toegankelijk was voor bewoners van LND-A. Anders kreeg ik geen factuur toegestuurd, kon dus niet betalen en kreeg dus geen ticket.

Dus maar teruggeschakeld naar de tweede mogelijkheid, die van betaling per creditcard. Ik had een creditcard, laten we zeggen bij een Nederlandse bank die ik "Bank Q" zal noemen. Maar daar zat nog een stickertje op dat-ie niet geactiveerd was. Ik kon dus niet met die creditcard betalen. Ik had nog een ander pasje waarop een creditcard-achtig nummer stond, met een driecijferige CVC-achtige code erbij, van een Nederlandse bank die ik "Bank P" zal noemen. Die probeerde ik ook, maar dat werkte net zo min. Ik kon via de website dus op geen enkele manier betalen. Ook een separate optie om mezelf een factuur te laten toezenden, via een "afdeling facturatie", werkte niet, omdat ook daarvoor weer een identificatie vereist was die alleen toegankelijk was voor bewoners van LND-A.

-- De afdeling facturatie van de spoorwegmaatschappij --
Aangezien het een zondag was, kon ik spoorwegmaatschappij SMLA niet telefonisch bereiken. Maar er was een email-adres voor de behandeling van zaken m.b.t. "facturatie". Ik stuurde daar een email heen, met screenshots als bijlagen. De volgende ochtend kreeg ik antwoord. In een email, waar mijn oorspronkelijke mail deel van uitmaakte, werd ik verwezen naar een ander email-adres van SMLA, namelijk van de algemene klantenservice,met daaraan gekoppeld een ander telefoonnummer. De email had een referentienummer.

-- De afdeling klantenservice van de spoorwegmaatschappij - deel 1 --
Ik stuurde de email door naar de algemene klantenservice van de SMLA. Ik ontving meteen een automatisch antwoord met een nieuw referentienummer. Vervolgens belde ik het telefoonnummer van die klantenservice. Ik werd te woord gestaan door een vriendelijke jongeman. Ik gaf hem het nieuwe referentienummer, en inderdaad, binnen enkele seconden had hij mijn oorspronkelijke email en de doorverwijzing van zijn collega voor zich op het scherm. Hij las mijn bericht.

Hij begreep mijn probleem. Ik wilde een ticket kopen van A naar B, maar het systeem van SMLA accepteerde het nummer van mijn creditcard niet. Hij legde uit dat dit soms gebeurde bij "internationale" (lees: buitenlandse) creditcards. Waarom, wist hij niet. Ik vroeg of ik bij hem telefonisch kon boeken. Dat kon hij niet met zekerheid zeggen, maar hij wilde het wel uitproberen. Ik gaf hem telefonisch opnieuw alle gegevens door die ik de vorige dag online had ingevoerd. Ik wist de treintijd inmiddels al uit mijn hoofd. Hij vond zonder problemen de betreffende trein. Die was pas voor ongeveer de helft gereserveerd, zei hij, er waren nog tientallen stoelen vrij.

Helaas, ook deze behulpzame medewerker stuitte op het feit dat het nummer van mijn creditcard was "geblokkeerd". Hij raadde mij aan om contact op te nemen met mijn Nederlandse bank (Bank P), die de kaart had uitgegeven, om te checken wat er aan de hand was.

Ik zei dat ik nog een andere creditcard had, maar dat die nog niet was geactiveerd. De reden daarvoor was dat ik bij de betreffende bank (Bank Q) de creditcard alleen via internetbankieren of via "een app" kon activeren, terwijl ik bij die bank bewust had gekozen om geen internet-account aan te maken. De jongeman van SMLA raadde me aan om te kijken of ik de creditcard van bank Q misschien alsnog kon activeren. Daarna kon ik dan opnieuw bellen naar SMLA.

-- Het bankfiliaal --
Ik legde de telefoon neer en bevond me weer in mijn woonplaats in Nederland. Ik wist dat daar twee fysieke plekken waren waar ik wellicht spijkers met koppen zou kunnen slaan, namelijk een fysiek filiaal van Bank Q en een stationsbalie waar ook internationale treintickets werden verkocht. Wat een voorrecht om in zo'n stad te mogen leven! Ik besloot dat het tijd werd voor een fysieke wandeling door de stad.

Eerst ging ik naar het bankfiliaal. Dat was tegenwoordig ingericht als een soort lounge, met allerlei lage zithoekjes in aansprekende kleuren, plus een prominent optorenende koffie-automaat. Toenl ik na binnenkomst zoekend in het rond keek in de hoop iets te ontwaren dat verband hield met een bankkantoor, kwam er een een jongeman op me afgelopen. Hij vroeg me vriendelijk waarmee hij me van dienst kon zijn. Ik maakte hieruit op dat hij een bankmedewerker was en legde uit dat ik mijn creditcard wilde activeren. Hij zei onmiddellijk dat hij niet wist of hij dit "mocht" doen, maar nam mij mee naar een iets hogere tafel achterin het etablissement. Wij stonden daar als twee barista's tegenover elkaar, met als verschil tussen ons dat hij een laptop voor zich had.

Of ik een identiteitsbewijs kon laten zien. Ik haalde mijn paspoort te voorschijn. Hij keerde zich om, opende een kastje in de muur en haalde mijn paspoort (zonder mij verder iets te vragen) door een soort scanner. Ik zag dat op een schermpje in het kastje verschillende elementen van mijn paspoort verschenen, waaronder mijn foto. Toen keerde de jongeman zich weer naar de laptop op de tafel en opende een computerscherm met mijn gegevens.

"Het klopt dat u bij ons een creditcard heeft, die staat in het systeem. Oh, er ontbreekt nog wat informatie. Wat is uw fiscale woonland?"
Toevallig wist ik wat die term betekende. "Nederland," antwoordde ik.
"Alleen Nederland?"
"Ja. Ik woon in Nederland. Ik kan toch niet in twee landen tegelijk wonen?"
"Ja, maar bent u alleen in Nederland belastingplichtig, of ook in een ander land?"
"Alleen in Nederland."
"Maar u heeft wel een buitenlands mobiel nummer."
"Ja. Is dat verboden?"
"Nee, maar het roept wel vragen op. Maar goed, u zegt dus dat uw fiscale woonland Nederland is. Vindt u het goed dat ik dit in het systeem invoer?"
Hoewel het op een vage manier dreigend klonk, zei ik toch maar gewoon: "Ja."
De jongeman typte het in. Meteen verscheen er op het scherm een cascade van vervolgvragen. De jongeman legde uit dat de reden hiervoor was dat ik een buitenlands mobiel telefoonnummer had. Dat was voor het systeem een "red flag". Ik moest kunnen bewijzen dat Nederland mijn fiscale woonland was, bijvoorbeeld door bij de bank een uittreksel uit het bevolkingsregister aan te leveren. Hij vroeg: "Heeft u ook een Nederlands telefoonnummer?"
Ik vertelde dat ik ook een Nederlands telefoonnummer heb, maar dat dit een afgeschermd nummer is waarop slechts enkele mensen mij kunnen bereiken. Hij leek een beetje gerustgesteld.

Ik zei: "Ik vind het zo walgelijk, dat steeds verder oprukkende en inkruipende surveillance-gebeuren. Sinds wanneer is het verdacht om een buitenlands mobiel nummer te hebben?"
"Nee," zei de jongen. "Het is niet verdacht. Het roept alleen vragen op."

Ik zei: "Ik kom hier om mijn creditcard te laten activeren. Ik ben al meer dan dertig jaar klant van deze bank. Ook mijn woonadres is al vele jaren niet veranderd. Het is een bestaande creditcard die al in uw systeem staat. Moet ik nu begrijpen dat de bank niet bereid is die kaart te activeren, tenzij ik eerst een uittreksel uit het bevolkingsregister aanlever?"
"Oh, jawel," zei de jongeman. "Alleen mag ik dat niet doen. Daarvoor moet u de klantenservice bellen." Hij gaf mij een folder waarop het telefoonnummer van de klantenservice stond. "Zij kunnen dat waarschijnlijk wel doen."
"Waarschijnlijk?"
"Ja, u kunt het beste hun bellen."

Dus in het fysieke filiaal mocht men niet wat de jongens en meisjes van een helpdesk wel mochten. Wat was het nut van een fysiek filiaal dan nog? Alleen om mijn paspoort door een scanner te halen zonder mij vervolgens te helpen? Een beetje leuteren bij een koffie-automaat? Het leek bijna of Bank Q het fysieke filiaal in een kwaad daglicht wilde stellen, zo van: "Daar krijg je echt niks voor elkaar. Nee, dan de app! Die is fantastisch!".

We rondden af. "Dus ik ben vrij om te gaan en te staan waar ik wil?" vroeg ik informatief.
"Ja." De jongeman glimlachte begrijpend en bijna verontschuldigend. Hij deed ook alleen maar zijn werk.

Na op deze manier geweldig te zijn "geholpen", ging ik over tot het tweede deel van mijn fysieke expeditie, namelijk naar de het station met de balie van "NS International".

-- De stationsbalie --
Daar aangekomen zei ik tegen de vriendelijke baliemedewerkster: "Ik wil graag een ticket bestellen van A naar B."
"Dat kan." De medewerkster verichtte wat handelingen om het juiste scherm voor zich te krijgen.
De door mij gewenste treinverbinding werd zichtbaar.
Ik verstrekte haar dezelfde gegevens die ik al eerder op de website van van de SMLA had ingevuld en die ik later aan de medewerker van de klantenservice van SMLA had meegdeeld.
Zij switchte naar het invoerscherm. Toen stopte zij.
Op het scherm stond namelijk de mededeling: "Verkoop niet geopend / Not bookable yet."

"Dat is vreemd," zei de baliemedewerkster. Ze zocht de "boekingshorizon" op voor SMLA, het maximaal aantal dagen van te voren dat je een treinreis mag boeken. Dat was 90 dagen (want nog niet zo lang geleden was het om onduidelijke redenen verkort van 180 dagen). Maar ook daar viel ik zeer ruim binnen.
De baliemedewerkster opperde dat de trein misschien al vol zat. Ik wees erop dat ik slechts enkele uren geleden van de medewerker van de SMLA had gehoord dat de trein nog lang niet vol zat en naar verwachting de eerstkomende dagen ook nog niet vol zou raken.

De baliemedewerkster zocht in het systeem naar andere informatie die de onmogelijkheid van een boeking zou kunnen verklaren. Ze zei tegen mij: "Het kan zijn dat de stoelen die aan ons zijn toegewezen, inmiddels zijn uitverkocht." Ik wees haar op het woordje "yet" in de tekst "not bookable yet". Dat maakte het toch wat onwaarschijnlijk dat de tickets al waren uitverkocht, hoe weinig er ook waren "toegewezen" voor verkoop door NS International.
De baliemedewerkster zocht verder, maar vond niets. Ten slotte belde ze zelfs de back-office, of die misschien een verklaring wisten. Die wisten dat echter ook niet.

Kortom, uiteindelijk kon de baliemedewerkster van NS niets voor mij doen, en kon ook niet verklaren waarom zij niets voor mij kon doen.
Ik zei: "Twintig jaar geleden zou het kopen van zo'n simpel treinticket geen enkel probleem zijn geweest in heel Europa."
"Twintig jaar... dat is lang geleden," antwoordde ze.
Ik zei: "Het is duidelijk dat de EU er niet voor ons is. Het zou alles makkelijker moeten maken, maar het heeft dingen vooral moeilijker gemaakt. Ik weet wel wat ik binnenkort ga stemmen."
Er verscheen een glimlach op haar gezicht, en ook op dat van een collega die schuin achter haar stond. "Je moet eens kijken naar de documentaire Europa spoort niet. Dat gaat over wat er met de spoorwegen in Europa is gebeurd. Onderinvesteringen en zo."
Ik zei: "Ik denk dat wij elkaar heel goed begrijpen."
Beide dames glimlachten veelbetekenend en we namen vriendelijk afscheid.

Nog steeds had ik geen treinticket van A naar B...

Net zoals Bank Q zijn eigen filiaal degradeert tot een soort "lounge" waar alleen koffie kan worden gedronken, lijkt NS zijn eigen stationsbalie voor internationale tickets door middel van verwaarlozing te degraderen tot een plek waar dingen ook vooral niet werken en niet kunnen. Op die manier wordt het mensen wel afgeleerd zich bij de fysieke balie te vervoegen.

-- De klantenservice van Bank Q --
Weer thuis, belde ik het telefoonnummer dat de medewerker van het fysieke filiaal van Bank Q me had gegeven. Ik sprak met de klantenservice. Daar bleek dat de creditcard al geactiveerd was! Maar toen ik het doel uitlegde waarvoor ik de creditcard wilde gebruiken, namelijk het kopen van een treinticket van A naar B, vroeg de servicemedewerker of ik mijn pincode nog wist.
Nee, zei ik. Ik had die kaart al zo lang niet gebruikt, vanwege het feit dat ik die niet kon activeren zonder bij bank Q een account voor internetbankieren aan te maken. Ik vroeg of ik die code, of een nieuwe code, toegestuurd kon krijgen.

Dat leek in principe wel te kunnen, maar voordat ik hierover volledige duidelijkheid had, vroeg de medewerkster of ik dat treinticket "online" ging aanschaffen.
Even raakte ik in verwarring. Online of telefonisch, wat maakte het uit? Als ik maar kon betalen.
"Het maakt wel verschil," legde de bankmedewerkster uit. "MasterCard heeft eind 2022 een nieuwe veiligheidsmaatregel genomen. Als je online iets betaalt wat meer kost dan 30 euro, moet je inloggen op internetbankieren en de pincode ingeven die bij je creditcard hoort. Daarvoor heb je dus niet alleen die pincode nodig, maar ook internetbankieren."
"Ik wil bij jullie geen internetbankieren," zei ik. "Ik heb al internetbankieren bij een andere bank. Ik wil het graag simpel en veilig houden."
"Internetbankieren is veilig," stelde de medewerkster meteen.
Ik zei: "Je hoort bijna dagelijks over fishing en scams. De schade wordt vaak niet vergoed, vanwege Kifid."
Ze antwoordde: "Als u dat denkt, zal ik u niet kunnen overtuigen."

Ik vroeg hoe het dan zat bij telefonisch boeken.
"Dan heeft u geen pincode nodig," antwoordde de bankmedewerkster.
"Nou," zei ik, "dan moet ik maar hopen dat ik telefonisch mag boeken. Want dat lijkt de enige resterende oplossing."
We wensten elkaar nog een fijne dag - een dag die voor mij inmiddels grotendeels was opgegaan aan pogingen om één enkel treinticket van A naar B aan te schaffen.

-- De afdeling klantenservice van de spoorwegmaatschappij - deel 2 --
Ik belde opnieuw met de klantenservice van de spoorwegmaatschappij SMLA in het land van hoofdstad A.
Opnieuw werd ik uiterst vriendelijk te woord gestaan, ditmaal door een vrouwelijke medewerker. Zij was bereid om met mij uit te proberen of ik het ticket telefonisch kon aanschaffen. Ik verstrekte haar alle gegevens over de voorgenomen reis, die ik inmiddels moeiteloos kon oplepelen.
Nauwkeurig, om elke fout bij voorbaat uit te sluiten, checkten we of de namen goed gespeld waren en ook alle andere gegevens correct in het systeem waren genoteerd.
Helaas, het systeem blokkeerde de transactie.

"Er is een andere afdeling die het mandaat heeft om een creditcardnummer te deblokkeren," zei de medewerkster. "Ik zal dit meteen aan ze doorgeven, maar het is inmiddels al laat op de dag, ik denk dat ze pas morgenochtend reageren."
"Geen probleem," zei ik. "Is dat een afdeling binnen SMLA? Want anders krijgen we misschien weer te maken met het beleid van MasterCard."
"Ja, dat is binnen SMLA. Ik zal u een email sturen ter bevestiging van dit gesprek. Daar zit dan ook een nieuw referentienummer bij. Morgen zal die andere afdeling u bericht sturen per email wanneer ze het creditcardnummer hebben gedeblokkeerd. Vervolgens kunt u ons bellen. Ik maak een dossier aan, dus mijn collega kan dan aan de hand van dit referentienummer zien wat er aan de hand is en wat er gedaan moet worden. U zult wel uw reisgegevens opnieuw moeten vermelden, want ik kan het niet bewaren."

Ik was niet bang voor een derde referentienummer, en ook niet voor het nogmaals doorgeven van mijn reisgegevens en die van het kind waarmee ik zou reizen. Van onze privacy was toch al helemaal niets meer overgebleven in "privacy-paradijs Europa".
Het mailtje met het nieuwe referentienummer kwam binnen in mijn inbox.
Ik bedankte de medewerkster zeer hartelijk voor alle moeite die ze voor me deed.

Nog geen uur later kwam er een tweede mailbericht van haar:

De cirkel was rond. Tientallen jaren lang was het in Nederland zeer eenvoudig geweest om aan diverse stationsbalies een simpel ticket van hoofdstad A naar hoofdstad B aan te schaffen, waarbij je contant of met pin mocht betalen. Je kon het ook rechtstreeks bestellen in het land waar de reis begon, met je creditcard.

Nu kan dat niet meer. Het kan alleen nog met een combinatie van internetbankieren en een daaraan gekoppelde creditcard plus een pincode, onder afgifte van een hele rits persoonsgegevens die een vervoerbedrijf niets aangaan. Betalen met je data..

-- Klantenservice van Bank P --
Ik belde de klantenservice van Bank P, waar ik wel internetbankieren heb. Het bleek dat de kaart die ik van hen had, ondanks een "Maestro"-logo dat erg op dat van Mastercard leek, en ondanks het zestiencijferige nummer, geen creditcard-functie had. Ik vroeg naar de mogelijkheid om daar alsnog een creditcard aan te schaffen. Dat was zeker mogelijk, tegen betaling van een maandelijks bedrag en het verstrekken van mijn persoonsgegevens aan een multinationaal creditcard-bedrijf waarmee Bank P bepaalde afspraken heeft.

-- Gevangenis Europa --
Ik wil eigenlijk helemaal geen creditcard van Bank P. Ik wil ook niet internetbankieren bij Bank Q. Het enige wat ik wil, is in de vakantie samen met een kind een simpele treinreis maken van A naar B. Maar door alle andere mogelijkheden om het ticket daarvoor aan te schaffen, af te snijden, kunnen ze me dus dwingen om hun privacy-schendende "dienstverlening" te accepteren. Het wordt me door de strot geduwd.

De onaanspreekbaarheid zit hem niet in de "service-"medewerkers. Die waren stuk voor stuk vriendelijk en deden hun best, maar wel als uitvoerders van een onaanspreekbaar systeem. Uitvoerders die dus als puntje bij paaltje komt, geen echte service mogen verlenen, maar die wel verplicht zijn allerlei controles uit te voeren.

Wie o wie hebben Europa veranderd in een gedigitaliseerd surveillance-shithole? Wie hebben bijvoorbeeld het zogenaamde "coronaherstelfonds" opgezet en misbruikt voor digitaliseringspolitiek en investeringen in surveillance? Als mijn land en mijn Europa me dan toch worden afgenomen, als een humaan bestel passé is en ik net als honderden miljoenen anderen gedegradeerd word tot een continu te controleren, te wantrouwen en te volgen tweederangs-object, waarom zou ik dan nog iets geven om al die regeltjes en digitale dwangbuizen die ze over ons uitstorten en die zogenaamde "Europese waarden" die ze in Brussel van de kansel preken - en waar ze zichzelf allerminst aan houden?

Ondertussen incasseren ze riante salarissen op kosten van degenen die ze aan hun digitale systemen onderwerpen. Ik ervaar dit stelsel niet meer als legitiem. Alleen uit angst voor bestraffing zal ik waar nodig gehoorzamen, niet uit overtuiging. Nederland en de EU zijn een gevangenis geworden.

Ik hoop dat jongere mensen zich bewust zullen worden van hun gevangenschap en manieren zullen vinden om zich te bevrijden uit dit dwangregime - linksom of rechtsom.

M.J.

In aanvulling op mijn bericht gisteren (6 mei):

Het lijkt een bredere trend te zijn van bedrijven om mensen te dwingen persoonsgegevens af te staan om überhaupt te mogen betalen voor een dienst. Vandaag tref ik dit aan:


Het zijn allang niet meer alleen tech-bedrijven die ons als "horigen" behandelen (https://www.security.nl/posting/840561/%27Big+tech-bedrijven+behandelen+gebruikers+als+moderne+horigen%27). Andere bedrijven doen dat tegenwoordig ook, evenals overheden. De hele cultuur waarin mensen werden gerespecteerd als burgers met (grond)rechten, lijkt in hoog tempo te verdwijnen.

M.J.

Je kunt gewoon de bankapp installeren en je creditcard activeren. En na gebruik ook weer deactiveren in je app.
Ook kun je van je bankpassen contactdoos betalen aan- en uitzetten, evenals betalingen buiten Europa.

En als je je creditcard gegevens niet wil delen zet je gewoon de one time virtual card aan. Na elk eenmalig gebruik veranderen alle codes daarvan.

Maar ja, als je dat niet wil moet je ook niet zeuren. Ik ben werkelijk dolgelukkig dat we niet met opgescheept zitten met allerlei lokketjes die betaald worden uit gemeenschapsgeld (belasting geld). Ik reis al tientallen jaren meerdere maanden per jaar, maar Nederlanders willen alles en tegelijkertijd ook niets. Dat is in de wereld echt uniek. Uiteindelijk blijkt uit je verhaal dat je prima terreinkaarten online kunt kopen, iets wat ik ook al jaren doe ook in Oost Europa en Noord Afrika.

@Anoniem op 07-05-2024 om 16:24 uur.

Het lijkt of je mijn verhaal (06-05-2024 om 22:03 uur) niet goed gelezen hebt voordat je er commentaar op levert. Ik heb een creditkaart bij een bank waarbij ik niet internetbankier ("Bank Q" in mijn verhaal). Dus ik heb bij die bank geen app.

De mogelijkheid van een one-time-virtual-card is mij door de spoorwegmaatschappij ("SMLA" in mijn verhaal) niet geboden. Het zou voor zover ik kan zien ook niet geholpen hebben.

Ik zou prima tevreden zijn als ik gewoon aan de balie van dat het betreffende Nederlandse station bij NS International dat ticket had kunnen kopen. Voor mij is het geen probleem om naar die stationsbalie te gaan.

Jij zegt eigenlijk dat ik "niet moet zeuren" dat ik minder dienstverlening dan vroeger krijg (of helemaal geen), als ik niet mee wil doen aan nieuwe betaalmethodes waarbij onnodig veel data van mij worden opgeslurpt. Wat ik wil, is met behoud van mijn bestaande privacy een even goede dienstverlening als voorheen. Dat lijkt me niet te veel gevraagd. ICT en digitalisering was er toch om onze mogelijkheden en ons gemak te vergroten, niet om die te verkleinen? Nou dan.

M.J.

Ik heb je verhaal prima en goed gelezen.

Of je nu wel of niet internet bankiert, je hebt een creditkaart maar bent al die tijd vergeten hem te activeren. Nu je hem ineens nodig hebt heb je een probleem. Dat had binnen 30 seconden opgelost geweest als je je bankapp had geïnstalleerd.

Spoorwegmaatschappijen hebben ook geen creditcard uit. Op de eerste plaats alleen al niet omdat ze geen banklicentie van de ECB hebben. ICT is er inderdaad om ons gemak te vergroten maar dan zou je er wel gebruik van moeten maken. Maar zoals ik al aangaf: Nederlanders (en vooral Nederlanders) willen altijd alles en eigenlijk ook weer niets. Jouw privacy is prima gewaarborgd met het kopen van een online treinkaartje (dat weet je zelf ook wel want uit jouw verhaal blijkt dat je dat toch al van plan was online te kopen).

Ik (en met mij zeer veel reizigers) zijn dolblij met deze ICT vooruitgang en het stoppen van allerlei loketten meer mensen die salaris kosten.

Je hebt zelfs mijn korte reactie op jouw commentaar gisteren niet goed gelezen. Bovendien neem je zomaar dingen aan die niet kloppen. Jouw onjuiste aanname 1: ik zou al die tijd "vergeten" zijn mijn creditcard te activeren. Dat was niet zo. Toen mijn creditcard destijds verlengd werd (ik heb die creditcard alleen voor "noodgevallen"), wilde ik die activeren, maar er zat een sticker op dat-ie alleen geactiveerd kon worden via internetbankieren, wat ik bij "Bank Q" niet had en ook niet wilde hebben.

Jouw onjuiste aanname 2 lijkt te zijn dat ik een smartphone heb waarop ik binnen 30 seconden een bankapp kan installeren. Maar ik heb geen smartphone, omdat een smartphone ook een tracker is en ik met het oog op mijn privacy niet 24/7 getracked wil worden. Bovendien wil ik mezelf beschermen tegen verslaving aan een smartphone.

Dan schrijf je "Spoorwegmaatschappijen hebben ook geen creditcard uit". Wat je hiermee bedoelt, is me niet duidelijk. Waarschijnlijk was het een typefout en bedoelde je: "Spoorwegmaatschappijen geven ook geen creditcard uit". Het is voor mijn verhaal volstrekt irrelevant dat spoorwegmaatschappijen niet zelf creditcards uitgeven. Het gaat erom op welke manieren ze voor klanten betaling van tickets mogelijk maken.

Vervolgens beweer je opnieuw dat Nederlanders "altijd alles en eigenlijk ook weer niets" willen, alsof het irrationeel of kinderachtig of iets dergelijks zou zijn als ik met behoud van privacy een treinkaartje wil kunnen aanschaffen en betalen.

Vervolgens beweer je (zonder het op enige wijze te onderbouwen): "Jouw privacy is prima gewaarborgd met het kopen van een online treinkaartje". Dat is niet zo als ik daarvoor allerlei persoonsgegevens moet aanleveren, inclusief die van een kind dat zelf niet eens dat kaartje koopt. En als ik daarvoor bovendien een smartphone zou moeten aanschaffen, waarmee ik in de praktijk 24/7 getracked zou worden.

Vervolgens stel je, op basis van twee verdere onjuiste aannames: "dat weet je zelf ook wel want uit jouw verhaal blijkt dat je dat toch al van plan was online te kopen".

Jouw onjuiste aanname 3 is dat ik toch al van plan was dat ticket online te kopen. Dat was niet zo. Maar mijn voorgaande ervaring met het kopen van tickets van de betreffende spoorwegmaatschappij (in mijn verhaal: "SMLA") was dat dat sinds de privatiseringsgolf van een jaar of tien, twintig geleden vaak niet makkelijk ging aan een Nederlandse stationsbalie, omdat sindsdien de samenwerking tussen Europese spoorwegmaatschappijen steeds verder is afgebrokkeld. In dit geval besloot ik, omdat er een kind mee gemoeid was wiens vakantie ik niet wil bederven, om niet in het land zelf het ticket te kopen, maar om voor het eerst sinds die privatiseringsgolf zo'n ticket van te voren in Nederland te proberen te kopen. Het was een bewust experiment om dit keer te kijken of dat online of telefonisch zou lukken. De mogelijkheid om naar de Nederlandse stationsbalie te gaan, hield ik vooralsnog achter de hand.

Jouw onjuiste aanname 4 is dat mijn privacy "prima gewaarborgd" zou zijn bij het kopen van een online treinkaartje waarbij de spoorwegmaatschappij mij dwingt een smartphone te gebruiken en allerlei onnodige persoonsgegevens te verstrekken die worden verwerkt. Als jij een regelmatige lezer van Security.nl bent, zou je kunnen weten dat privacy in grote ICT-systemen allerminst gewaarborgd is en dat er met grote regelmaat persoonsgegevens van miljoenen mensen lekken en/of gehackt worden.

In je laatste zin (dat je "dolblij bent met deze ICT vooruitgang en het stoppen van allerlei loketten [met] mensen die salaris kosten") zit een ook een aanname verborgen, namelijk aanname 5 dat ICT altijd "vooruitgang" zou betekenen. Bovendien lijk je te vinden dat privacy geen geld mag kosten. Mogelijk vind je dat democratie ook geen geld mag kosten - dus weg met het stemmen op papier, gooi het hele proces maar in een groot ICT-systeem. Voorts vergeet je gemakshalve de kosten van de ICT en bijbehorende infrastructuur. Die zijn enorm.

De Toeslagenaffaire en allerlei andere schadelijke gebeurtenissen zijn mede het gevolg van dit primitieve "vooruitgangsdenken", "gemaksdenken" en schijnbare "kostenbesparingsdenken" dat jij er kennelijk op na houdt. Dat soort denkwijze leidt in de praktijk juist tot het verlies van allerlei belangrijke verworvenheden van mensen, waaronder hun grondrechten en een belangrijk deel van hun vrijheden. Ook schaadt het bij velen hun mogelijkheden om bepaalde sociale vaardigheden te ontwikkelen en zich op een ontspannen manier te verbinden met andere mensen.

Afbraak van bewustzijn, desinteresse en gebrek aan empathie zie ik bij heel veel mensen om me heen. Het lijkt nog verergerd te worden door hun zombie-achtige gekleefdheid aan hun smartphones en hun fixatie op consumptie van producten en diensten. Dat baart me zorgen. Niet eens zozeer voor mezelf, ik red me wel in de tijd die ik nog op deze planeet zal doorbrengen (ook al vind ik het jammer dat ik waarschijnlijk weinig zal meemaken van de groei van een ander soort beschaving). Maar als ik denk aan volgende generaties (de kinderen van nu en straks) en de onmenselijke systemen en bijbehorende empathieloze bejegening waarmee die waarschijnlijk dagelijks te maken zullen krijgen, dan doet mijn hart pijn en voel ik schaamte voor het gedrag van mijn generatie. Ik zou een betere wereld voor onze kinderen en kleinkinderen willen achterlaten.

M.J.

Digitaal is niet steeds vooruitgang, ga maar eens in de clinch met een chatbot van een bedrijf bij een probleem.
Je bent blij als je snel doorverbonden wordt met de analoge wereld en een medewerker/-ster van vlees en bloed.

Trouwens de bot trackt je ook nog eens en zuigt al je data op, ondanks een PII garantie online.

Met straks overal een siliconenwereldje rondom je heen, hunker je echt wel terug naar de goede oude carboon-omgeving.
Gaan we de Mastodont achterna?

luntrus

De onaanspreekbaarheid van big tech en de digitaliseerders: een vernietigende drukpers

Een voorbeeld van de werkelijke attitude van big tech en de digitaliseringslobby ten aanzien van alles wat waardevol is in onze cultuur en in ons sociale leven, is het reclamefilmpje dat Apple Inc. gisteren (9 mei) vertoonde. In het filmpje verplettert een enorme drukpers alles - een grammofoon, fruit, boeken, een trompet, beeldende kunst... Vervolgens concludeert Apple zelfgenoegzaam dat alleen een heel dunne iPad overblijft en sluit af met de songtekst: "All I ever need is you" - kennelijk met het idee dat die extreme, platte armoede alles is wat we nodig hebben, en iets is waar we voor zouden moeten juichen en wat we zouden moeten nastreven:


Het reclamefilmpje zelf is (en blijft, volgens de berichten) op Youtube te zien: https://www.youtube.com/watch?v=ntjkwIXWtrc ("Crush! iPad Pro"). Dat is goed, want het is een belangrijke waarschuwing.

Apple spreekt nu, na de ontstane verontwaardiging, over "een verkeerde inschatting" ("misjudged"). Maar dat is alleen voor zover die inschatting de reactie van het publiek betreft. Er was bij Apple kennelijk niemand die zelf het intrinsieke normbesef (lees: fatsoen) had om zich te realiseren dat dit een weerzinwekkend filmpje was. Dat is de blindheid van tech & geld.

Ongewild heeft Apple hiermee precies het juiste beeld geproduceerd en getoond van datgene wat big tech, big money en vooral hun eigenaren van plan zijn om te doen met onze cultuur en onze humaniteit. Verpletteren en dan zogenaamd "vervangen" door een plat rechthoekje.

Interessant is ook de bespreking hiervan op CNN (https://www.youtube.com/watch?v=_ytdgNfydQQ), waar de twee mannelijke gesprekspartners zeggen dat ze bij het zien van het filmpje daar helemaal niks vervelends in zagen. Er zijn dan maar twee mogelijkheden: ofwel ze spreken de waarheid, en onthullen daarmee dat ze barbaren zijn; ofwel ze voelen zich verplicht om dit te zeggen, om hun relatie met Apple prettig te houden.

Een andere bespreking is: https://www.youtube.com/watch?v=hcWJDW2GY6I. Die vergelijkt het "Crush"-filmpje met de advertentie van Apple veertig jaar geleden voor de MacIntosh. Destijds ging dat filmpje over een dystopie ("1984"), die volgens Apple NIET uit zou komen, dankzij Apple!. Ook in die bespreking probeert men het "Crush!"-filmpje goed te praten en te bagatelliseren wat het laat zien, met verwijzing naar... TikTok.

Niet alle kijkers zijn onder de indruk van dit witwassen of "wishy-wassen". Een reactie eronder: "The 40 year old commercial is what they have become…scary." En een ander: "Sometimes the mask slips."

M.b.t. de laatstgenoemde bespreking schreef iemand over de input van de dame die naar TikTok verwees: "[Saying that] "understanding this ad requires having some contemporary media literacy about Tik Tok trends” is simultaneously the dumbest and most elitist/snobby thing I’ve heard in a while."

M.J.

Wipp express (camping- en sportkleding wasje) vond het journaille in 1980 ook zeer grappig, dus waar hebben we het over. Je bent oud genoeg om te zoeken, of het je te herinneren. Dat Apple vier jaar later met een Crush-commercial kwam, past in de lijn 'linea-recta' van de geschiedenis, rechtstreeks naar CSS en CSAM. Wishy wassen. En Steve Jobs was de creatieve man van deze kerk, vereerd door miljoenen, toen hij overleed. Kijk de beelden van die bewieroking nog eens terug, en wie daar zaten te zwatelen. Hij had de appel gegeten die Eva hem gegeven had.