Door EersteEnigeEchte M.J. - EEEMJ: (..) Men wil het "vertrouwen" van de bevolking in het regime in stand houden door daarover geen werkelijk maatschappelijk debat toe te laten. En een grote meerderheid van de Nederlanders vindt dat wel best, want op die manier hoeven zij ook niet na te denken over zichzelf en hun eigen houding in de coronacrisis en sindsdien, met name ten aanzien van andersdenkenden.
Mee eens. De lafheid om na te denken over wat je doet met je medemensen in de samenleving bij problemen, zoals een nieuw virus wat zich verspreidt, is m.i. het eigenlijke probleem achter alle andere problemen.
De meerderheid van de Nederlandse bevolking besteedt het
denken liever uit aan de regering, de Tweede Kamer en daaraan gelieerde experts vanuit de aanname dat deze het het beste weten en ook het beste met de bevolking voorhebben.
Dat is een gemakzuchtige keuze; zelf nadenken en zelf informatie op internet zoeken -waar hebben we dat anders voor- hoeft dan niet meer. Een vrijwillige keuze om zich als een te verzorgen kind op te stellen. Wanneer volwassenen daarvoor vrijwillig kiezen dan staat dat gelijk aan een keuze voor het slavendom.
Het is de keuze om in een
illusie te leven. Het is de
wil om in een illusie te leven.
Ik maak in mijn eigen kennissenkring mee dat mensen gewoon zeggen: "ik wil dat niét weten" als ik (weer eens) relevante mij bekende, maar hen onbekende feiten aandraag over de wereldsituatie, die hun "versie" -ontleend aan de mainstreammedia- tegenspreekt.
Deze mensen kiezen er vrijwillig voor om weg te kruipen voor de werkelijkheid (escapisme). Die vrijheid hebben ze natuurlijk, maar mijn achting voor zo'n mensen zakt per direct als een baksteen in water.
Discussies met deze mensen over deze onderwerpen hebben nul komma nul zin meer; zij zijn te gehecht aan hun eigen perspectief om dat te nuanceren.
Hoe moet je in godsnaam nog een reëel/ realistisch politiek standpunt opbouwen als je jezelf voor grote delen van de (politieke) werkelijkheid afsluit?
Hoe kan een democratie met dergelijke "staatsburgers" nog functioneren?!
Zet dan meteen een paar autocraten in Den Haag neer, die een beetje gezellig verhaal vertellen (en er leuk uitzien) en onder wiens (toxische) vleugels je kunt schuilen - tot het moment dat dezelfde autocraten je voor je "bestwil" voor de leeuwen gooien.
Bier en chips in de leeuwenkuil.
(..) Ondertussen gaat de ontwikkeling neoliberalisme-technocratie-fascisme verder. Het net sluit zich geleidelijk, uitzonderingen op het onmenselijke systeem zijn straks alleen nog mogelijk voor mensen in de allerhoogste, meest bevoorrechte kringen. Op een gegeven moment zal die ontwikkeling ook de bevoorrechte klasse in bredere zin, zoals die familieleden van mij, meer structureel gaan raken in het persoonlijke leven. Hoe zal het dan gaan met hun menslievende waarden? Wat zullen die waard blijken te zijn als het gaat om rauw overleven - in ieder geval in psychologische zin?
Net zoveel of beter gezegd, net zo weinig als nu, namelijk alléén geldig in de eigen kleine kring. De menslievendheid van die waarden is beperkt tot dit eigen kleine kringetje.
De "menslievendheid" is ook oppervlakkig en niet diepgaand, het is meer een omgangscode.
Enig nadenken over de effecten van het eigen handelen op de samenleving lijkt niet aanwezig te zijn, zoals je zelf ook al vaststelt: "Alleen... de effecten die hun eigen keuzes en handelwijzen verder weg van hun bed hebben, is een ander verhaal."
Hoe vatten ze hun eigen klasse op? Als een maatschappijtje in de maatschappij, dus afgegrensd van de rest van de maatschappij.
A-politiek.
(..)Het gaat dan vaak om situaties waarin de oorzaak van het probleem door de (vaak zeer gestudeerde) systeemvertegenwoordigers bij de cliënt wordt gelegd, terwijl die cliënt in feite heel menselijk reageert op de onmenselijke, onverschillige, uitermate onflexibele behandeling die de systeemvertegenwoordigers menen te moeten "toepassen". Omdat het protocol dat volgens hen voorschrijft. Waarbij ze het protocol zodanig interpreteren dat ze zelf zo min mogelijk verantwoordelijk zijn voor wat dan ook.
Om het laatste gaat het volgens mij: het zelf zo min mogelijk verantwoordelijk willen zijn voor wat je (beroepshalve, maar niet daartoe beperkt) doet.
Hier zit wat mij betreft de oorsprong van het
kwaad (iets waar Hannah Arendt ook op heeft gewezen): het kwaad begint op het punt waarop je je weet te onttrekken aan het
ter verantwoording geroepen kunnen worden door anderen die met de effecten van jouw handelen te maken krijgen.
Bij deze "wet" bestaat zelfs geen verschil tussen wat iemand beroepsmatig doet (in zijn/haar "functie" - een begrip dat feitelijk al een zekere loskoppeling van de persoon in die functie suggereert) en wat hij/zij in het privéleven doet.
Voor beide sferen geldt, dat je verantwoordelijk bent voor daden waarin anderen betroffen zijn.
En daaruit volgt de consequentie, dat je je in principe moet kunnen verantwoorden tegenover iedereen die door jouw daden betroffen is. Hoor en wederhoor, zoals dat in de rechtspraak is vormgegeven, maar wat is afgeleid van een wetmatigheid die in het (samen)leven moet gelden: je bent niet alleen op de wereld dus je moet rekening afleggen aan de ander, die met jou te maken heeft.
De menselijke verplichting dat je
aanspreekbaar moet zijn op je gedrag geldt dus beslist niet alleen voor functionarissen in een democratie, die een bepaald mandaat hebben.
Dit moet een grondbeginsel zijn waarop elk gezond samenleven gebouwd wordt.
Wanneer iemand zich aan deze aanspreekbaarheid op verantwoordelijkheid weet te onttrekken gaat het hek van de dam.
Het onttrekken aan de verantwoordelijkheid voor je daden is één van de meest voorkomende en meest gewilde vormen van kwaadaardig gedrag waar mensen behoefte aan hebben. Van alles kunnen doen (uitvreten, aanrichten) zònder daarop aangesproken te kunnen worden is
de meest verleidelijke behoefte van mensen waaraan bijvoorbeeld in oorlogssituaties (alle remmen los) maar ook in robuuste bureaucratieën (machtsmisbruik) en in samenzweerderige gesloten gemeenschappen (instellingen, tehuizen, e.d.) structurele mogelijkheden voor aangereikt worden.
De bureaucratieën in Nederland en die in Brussel voorzien
o.a. in die universele menselijke kwaadaardige behoefte; dat is één van de onbewuste, psychologische redenen waarom ze zich uitbreidt: er is een vraag naar.
Dit probleem hangt dus op een diep niveau samen met hoe mensen naar elkaar toe opereren., met elkaar samenleven.
In staats- en supranationale bureaucratieën, welke bovendien in een a-symmetrische machtsverhouding functioneren, waarin dus macht over mensen wordt uitgeoefend wordt het allemaal nog erger.
Macht is eigenlijk op de keper beschouwt de macht om jezelf niet meer te hoeven verantwoorden naar de ander. In plaats van de verantwoording komt de kale uitoefening van macht: "ik martel jou omdat ik dat ongestraft kan doen".
(..)In dat recente (uiteraard vertrouwelijke) gesprek gaf die professional tegenover mij aan tot de conclusie te zijn gekomen dat de meeste mensen uitermate "dom" zijn, ook als ze een academische titel voor hun naam hebben staan. Ze draaien mee in het systeem en beseffen niet eens op hoe grove wijze ze anderen beschadigen en tot slachtoffer maken.
Tijdens de coronacrisis bleken de hoogopgeleide sociaal-economische klassen, waarin de mensen met akademische titels overwegend terechtkomen, zeer bereid te zijn om de nieuwe vaccins te nemen terwijl deze groep het meest in staat geacht moet worden om zich op internet op de hoogte te stellen van controversiële artikelen van experts, die uit de "consensus" van hun communities gezet waren.
Waarom deden de meesten dat laatste niet? Omdat ze dan hun comfortabele aanname, dat hun beroepswereld altijd het beste met hen en met de wereld voorheeft bloot hadden moeten stellen aan de mogeljkheid dat dat niét het geval was. Wanneer ze deze aanname hadden moeten opgeven dan hadden ze hun beroepspositie (met alle daarbij behorende mogelijkheden) opnieuw moeten beoordelen.
De meeste mensen kiezen liever voor de illusie dan voor (een toetsing aan) de werkelijkheid - vooral m.b.t. hun eigen werk, waarmee ze geld verdienen.
Wat in de coronatijd gebeurd is zou voldoende moeten zijn om ernstig te twijfelen aan het onafhankelijke, kritische gehalte van het denken van mensen met academische titels.
Zo'n titel is anno 2025 eerder het bewijs van een geslaagde brainwashing dan iets anders.
Voor mij is dat geen verrassing omdat ik zie hoe o.i.v. de staat het onderwijs in Nederland in feite een onderneming is om de geest van mensen te vormen in overeenstemming met de vereisten van de staat en het bedrijfsleven, met systeembehoeftes kortom.
Dat de resultaten hiervan al zó erg waren als in de coronacrisis bleek overrompelde mij dan toch weer.
En het gáát maar door, je hoort vrijwel geen academicus zeggen dat hij/zij zich gruwelijk vergist heeft (halfbakken schuldbekentenis) of ronduit incompetent heeft gehandeld (straight).
Er heerst diepe stilte in de hoop dat mensen vergeten.
Als "zorgverlener" praten ze over "zorg" en "de cliënt/patiënt als mens centraal stellen" maar tonen ondertussen een bijna totale onverschilligheid tegenover diezelfde cliënten/patiënten en een bijna totaal gebrek aan bereidheid om cliënten/patiënten met open aandacht waar te nemen en werkelijk in contact met ze te gaan.(..)
Dat is een gevolg van de
loskoppeling van hun eigen mens-zijn, die mensen in hun (cognitieve) opleiding aanleren.
Deze loskoppeling is het kenmerk van sociale wetenschap, die haar idee van wat menswetenschap is heeft gekopieerd van de wetenschapsopvatting die in de natuurwetenschappen gebruikt wordt.
Ik ken mensen die na hun academische opleiding pychologische hulp nodig hadden omdat ze innerlijk helemaal losgesneden waren van de werkelijkheid; deze mensen hadden helemaal geen contact meer met hun eigen gevoel.
Zorgverleners, psychologen bijvoorbeeld.
Ik ben ervan overtuigd dat de kennis die in onze sociale, menswetenschappen wordt opgedaan/ geleerd (de ziel van) de mens vernietigt.
Met dergelijke kennis kun je dus alleen dingen kapot maken, niet helen. Die dingen kunnen zowel mensen zijn als maatschappelijke problemen (die worden immers ook door mensen gemaakt).
Huisartsen, hebben ook zo'n mensvernietigende kennis achter de kiezen; hun opleiding is van hetzelfde laken een pak.
Het is daarom helemaal niet raar, dat deze mensen het contact met de essentie van hun vak, wat de vertrouwelijke uitwisseling van mens tot mens is over persoonsgebonden lichamelijke of psychische problemen - veel zorg is m.i. in wezen zielzorg- zijn kwijtgeraakt. Het hele systeem is mensvijandig en dat wordt met de dag (technocratie) erger.
(..)Ik vind jouw samenvattende analyse heel raak, maar die verklaart voor mij nog niet het mysterie van hypocrisie of van het soort domheid dat niet veroorzaakt lijkt te worden door een gebrek aan IQ. Waar ligt het aan, wat er nu onder leiding van academisch geschoolde mensen aan het gebeuren is? Is het hypocrisie, domheid of een combinatie van beide?
Voor een deel heb ik deze vraag al in mijn bovenstaande commentaren beantwoord.
Wetenschap is a.h.w.
geïnstitutionaliseerde gespletenheid, een vorm van schizofrenie waarin de mens leert om zichzelf, zijn eigen menselijkheid, los te koppelen -af te splitsen zo je wilt- van datgene wat hem/ haar als informatie wordt gepresenteerd en welk
type informatie hij/zij zich eigen moet maken.
Er wordt dus in de opleiding een bepaalde manier van denken geoefend waarin mensen getraind worden om zelf
buiten de kennis te gaan staan, waarmee ze zich bezighouden.
Je moet a.h.w. een "koude kikker" worden en je eigen gevoel over de werkelijkheid permanent uitschakelen. Terwijl in de werkelijkheid je gevoel en je waarneming van de werkelijkheid met elkaar verbonden zijn, één geheel vormen.
De academische titel krijg je wanneer je hebt aangetoond dat je deze specifieke
manier van denken, deze ontkoppeling beheerst.
Mensen met een bepaald minimum aan
IQ kunnen dat heel gemakkelijk.
Het hele concept "IQ" is met exact dezelfde manier van denken ontwikkeld dus het geheel is meer een soort cirkelredenering en niet iets "objectiefs" zoals het verkocht wordt aan de onwetende bevolking.
Wat er geleerd wordt is in feite dus niet een bepaalde inhoudelijke informatie (hoewel elke wetenschappelijke discipline natuurlijk zijn eigen vakjargon ontwikkelt, dus inhoud), maar een bepaalde manier van
abstraheren.
Abstraheren gaat in de natuurwetenschappen relatief probleemloos (wiskunde is daarin het verst gevorderd en kan daarom als hulpwetenschap voor de waarneming van meer fysische verschijnselen functioneren), maar zorgt in de gamma/ sociale/ menswetenschappen voor regelrechte problemen. Die problemen komen zowel tot uiting bij de sociale wetenschappers zelf als bij de toepassing van een dergelijke kennis op de werkelijkheid, op maatschappelijke of individuele problemen.
Die toepassing gebeurt in combinatie met technocratie, die de sociale, menselijke aard van het "object" van de sociale wetenschappen vernietigt door het te vervangen door
techniek; technocratie betekent dat alle maatschappelijke en menselijke problemen met techniek opgelost kunnen worden. Techniek is een product van de natuurwetenschappen.
Doordat de sociale wetenschappen géén eigen op de mens afgestemde manier van denken hebben ontwikkeld, maar die manier uit de natuurwetenschappen hebben
gekopieerd, worden ze systematisch "opgegeten" door techniek.
Dit betekent dat het menselijke uit de menswetenschappen steeds meer wordt vernietigd en wordt vervangen door iets anders: door een bepaalde manier van denken die op techniek lijkt, zoals protocollen in de medische wereld, modellen die allerlei wiskundige berekeningen en methoden gebruiken (statistiek, steekproeftechniek) en abstracte begrippen die op managementniveau in organisaties/ bedrijven/ de staat worden gebruikt - abstraheren zou je ook een techniek kunnen noemen.
In elk geval hebben al deze toegepaste gewoonten ertoe geleid dat al het
vitale uit het leven van mensen wordt vernietigd (retorische vraag: hoe vitaal is een bureaucratie?).
Een voorbeeld hiervan is hoe kwaliteiten,
waarden die mensen eropna kunnen houden
geformaliseerd worden; dat is bijvoorbeeld de hoofdeigenschap van een bureaucratie. Formaliseren is iets loskoppelen van de inhoud.
Dat gebeurt ook in de wetenschap.
Zo kunnen zorgverleners, vooral als ze in de hogere lagen van zorgorganisaties werken, maar ook in de staatsbureaucratie, hele uiteenzettingen over zorg geven zonder daar ook maar iéts bij te voelen. Dat is een kwestie van loskoppelen, abstraheren, formaliseren, modelleren, bureaucratiseren, kwantificeren, veralgemeniseren, en dat ook nog in allerlei vakjargons, afhankelijk van de wetenschappelijke discipline waarin men geschoold is - een beetje manager kan met allerlei (wetenschappelijke) disciplines praten.
Dus ik vrees, dat de soort domheid die wij in het westen voortvarend uitbreiden (sciëntisme) voorlopig nog wel even doorgaat om de eenvoudige reden dat de domheid alleen doorbroken kan worden door het tot stand brengen van een
herkoppeling met het menselijke of met de essentie van de mens, welk inzicht uiteraard wel uit een andere bron moet komen dan de bron waaruit de domheid ontspringt.
Zo zou de
paradigmawisseling in de sociale/ menswetenschappen eruit moeten zien: het ontwikkelen van een sociale wetenschap, met gevolgen voor alle gammawetenschappen met uitlopers naar alphawetenschappen (en zelfs naar de natuurwetenschappen), die een
eigen wetenschapsopvatting ontwikkelt, die is toegesneden op de menselijke aard van haar onderzoeksobject.
Alleen dan kunnen wij gaan proberen om de maatschappelijke problemen op te lossen.