Slordigheid en hoge administratieve druk vormen geen excuus voor routinematige privacy-schending in de zorg-- 1. Gewenning van de zorgsector aan de sugar-rush van digitale systemen --Door Anoniem op 31-08-2025 om 15:43 uur: Door Anoniem: Een laboratorium is (...) verplicht (...) het BSN te gebruiken bij de uitwisseling van medische gegevens.
Hoe raak je daar precies van op de hoogte als je kijkt naar hoe "zorg" gedefinieerd wordt in wetgeving, met circulaire definities als "zorg: zus, zo of andere zorg" en doolhoven van verwijzingen van wet naar wet naar wet? Het is duidelijk dat de zorgsector het zo opvat, maar heb je misschien een link naar iets waaruit concreet blijkt dat dat ook werkelijk alleen zo opgevat kan worden en niet een interpretatie is waar kanttekeningen bij te plaatsen zijn?
Ik ben het met je eens. Wat er feitelijk is gebeurd, is dat de zorgsector (d.w.z. mensen die werken in de zorg, inclusief zorgverleners) enerzijds de afgelopen twintig jaar onder druk zijn gezet om steeds meer te administreren "ter controle", en anderzijds gewenning hebben ondergaan aan digitale systemen die deze toenemende administratieve pijn verlichten, maar die tegelijk de medische privacy van patiënten doorbreken en geen rekening houden met het medisch beroepsgeheim. Zo zijn zorgverleners een (organistatorisch en technisch) systeem in gerommeld waarin ze continu onder hoge druk gezet worden of zelfs gedwongen worden om hun medisch beroepsgeheim en de privacy van patiënten in de praktijk te schenden.
De digitale systemen waarmee zij hun eigen pijn verlichten, zijn even verslavend en destructief als de pijnstiller Oxycontin die in de VS zoveel slachtoffers heeft gemaakt.
Nu willen heel veel Nederlandse zorgverleners doorgaan met deze digitale Oxycontin omdat ze er zo aan verslaafd zijn geraakt dat ze zich niet langer kunnen voorstellen, en zich daardoor ook niet willen voorstellen, dat ze ooit nog zonder kunnen.
Desnoods gooien ze nog liever de medische privacy van hun patiënten voor de bus, dan af te kicken en te kiezen voor het weer gaan respecteren van hun medisch beroepsgeheim en daarmee ook hun overige beroepsethiek.
Het BSN is noodzakelijk om de unieke identiteit van een patiënt te waarborgen, fouten te voorkomen en een correcte afhandeling door de zorgverzekeraar mogelijk te maken. Wellicht is MJ niet bekend met de strikte protocollen die in de zorg gelden om de betrouwbaarheid van patiëntgegevens te garanderen.
Ik snap dat het lab aan allerlei eisen moet voldoen waar de medische sector in het algemeen aan moet voldoen, maar dat hoeft helemaal niet te betekenen dat er geen opzet mogelijk is waarin het lab niet meer dan de uitvoerder van een onderzoek naar een monster van medisch materiaal is en dat de koppeling met persoonsgegevens, het voldoen aan de bewaarplicht etc. elders wordt gedaan. (...)
Inderdaad, zo'n andere opzet, waarmee het medisch beroepsgeheim en de door de AVG vereiste dataminimalisatie weer gerespecteerd zouden worden, is prima mogelijk. Maar dan moet men in de zorgsector wel bereid zijn daarover na te denken. Het vereist dat men overgaat van "systeemdenken" (waaraan men verslaafd is geraakt) naar "denken in dienst van patiënten". Later meer daarover.
-- 2. Goede zorg met respect voor medische privacy en het medisch beroepsgeheim is geen "semantische" kwestie --Door Anoniem op 31-08-2025 om 17:54 uur: Door EersteEnigeEchte M.J. - EEEMJ: Een laboratorium stelt geen medische diagnose, dat doet een medicus, bijv. een professionele artsDoor Anoniem op 31-08-2025 om 12:06 uur: Door EersteEnigeEchte M.J. - EEEMJ op 30-08-2025 om 08:09 uur: Argumentatie waarom de AVG ook is overtreden m.b.t. het versturen van BSN-nummers naar laboratoria
(...)
Hopelijk zal de AP in haar aangekondigde onderzoek naar de kwestie, bereid zijn om hier goed naar te kijken, en deze vermoedelijke, grootschalige overtreding van de AVG (het zonder noodzaak doorsluizen van BSN-nummers) niet weg te moffelen.
M.J.
Een laboratorium is een zorgaanbieder die medische diagnoses stelt en daarom verplicht is het BSN te gebruiken bij de uitwisseling van medische gegevens. Het BSN is noodzakelijk om de unieke identiteit van een patiënt te waarborgen, fouten te voorkomen en een correcte afhandeling door de zorgverzekeraar mogelijk te maken. Wellicht is MJ niet bekend met de strikte protocollen die in de zorg gelden om de betrouwbaarheid van patiëntgegevens te garanderen.
Je begrijpt kennelijk niet wat een medische(!) diagnose is. Zo'n diagnose kan alleen worden gesteld over een patiënt of cliënt, d.w.z. over een natuurlijke persoon of een dier, of eventueel zelfs een plant, maar in ieder geval over een levend organisme als geheel. (...) Een laboratorium dat lichaamsvocht of een stuk lichaamsweefsel onderzoekt, stelt geen diagnose over enige patiënt of cliënt, maar rapporteert bevindingen over iets kleiners, namelijk over het betreffende lichaamsvocht of -weefsel. Het onderzoek van vocht of weefsel en de rapportage daarover is niet hetzelfde als het verlenen van zorg aan een patiënt - zie mijn argumentatie, waarop jij weliswaar reageert, maar waar je niet op ingaat. (...)
Deze uitleg op Wikipedia bevestigt dat een laboratorium geen diagnose stelt, maar informatie aanlevert, in de vorm van de uitslag van een onderzoek naar lichaamsvocht en -weefsel. Dit is niet meer dan één van de bouwstenen op basis waarvan een behandelend arts een diagnose kan stellen over de gesteldheid van een patiënt of cliënt.
(...)
M.J.
Een laboratorium wel degelijk een zorgaanbieder is die bijdraagt aan de medische diagnose en dus verplicht is het BSN te gebruiken. Hoewel een laboratorium geen patiënt persoonlijk spreekt, kan de uitslag van een laboratoriumonderzoek direct leiden tot een medische conclusie. Denk bijvoorbeeld aan de diagnose van kanker na een pathologisch onderzoek van een weefselbiopt. De bevindingen van de patholoog zijn in dat geval cruciaal voor de diagnose. Ook het opsporen van een bacterie in een kweek leidt tot een concrete diagnose.
M.J: Niemand bestrijdt dat een laboratoriumonderzoek en de uitslag daarvan belangrijk kan zijn voor het stellen van een medische diagnose.
-- Maar dat betekent
niet dat een laboratorium een zorgaanbieder zou zijn (ook een producent van diagnostische apparatuur is bijvoorbeeld belangrijk voor het stellen van medische diagnoses, en dat is geen zorgaanbieder, maar een fabrikant. Ook de schoonmaakdienst is van wezenlijk belang voor het functioneren van een zorgpraktijk waar diagnoses worden gesteld);
-- En het betekent ook
niet dat een laboratoriumuitslag die "direct tot een medische conclusie leidt", hetzelfde zou zijn als een diagnose. Een "medische conclusie" kan van alles zijn, bijvoorbeeld de constatering van huiduitslag lang voordat daarover een diagnose is gesteld. Je speelt met woorden om naar een bepaald doel toe te werken, waarbij je begrippen met elkaar verwart. Als je dat bewust doet, vind ik het een kwalijke zaak.
Vanuit dit perspectief zijn laboratoria onlosmakelijk verbonden met de zorg en is het BSN noodzakelijk om de patiënt en het bijbehorende monster uniek te identificeren en fouten te voorkomen.
Je onderbouwt hier niet waarom het voor een laboratorium nodig zou zijn om de patiënt uniek te identificeren, en je gooit dat op één hoop met het uniek identificeren van het lichaamsmonster. Het gaat echter om twee verschillende dingen.
Het argument hier is dat de complexiteit van de zorg en de noodzaak van foutloze gegevensuitwisseling het gebruik van een unieke identificator rechtvaardigen.
-- Dit is, zoals jij het nu presenteert, geen argument maar vooralsnog alleen een stelling.
-- Bovendien heb je het hier over "rechtvaardigen" en niet over "noodzakelijk maken".
-- En ten derde hoeft een unieke identificator niet een BSN-nummer te zijn. Het kan ook een monsternummer zijn of een opdrachtnummer, of een nummer dat zowel het monster als de opdracht uniek identificeert, zonder de privacy van de patiënt te schaden. Eerder is in de posts op deze site n.a.v. het lek van Clinical Diagnostics al een suggestie gedaan voor een systeem met door de behandelaar gegenereerde, aan andere behandelaren overdraagbare unieke opdrachtnummers of case-nummers, die ook kunnen worden gebruikt als een monster bijvoorbeeld na laboratoriumonderzoek wordt doorgestuurd naar een specialist ter nadere bestudering. Uiteraard worden die opdrachtnummers dan
bij de behandelaar gekoppeld aan unieke gegevens van de persoon van de patiënt. Die behandelaar heeft als professional een beroepsgeheim ten aanzien van de patiënt.
Het juridische kader in Nederland, waaronder de AVG en de Wet op de geneeskundige behandelingsovereenkomst (WGBO), speelt hier een cruciale rol. De WGBO regelt de relatie tussen patiënt en zorgverlener.
Dat klopt.
Een laboratorium wordt in de Nederlandse wetgeving vaak beschouwd als een zorgaanbieder die medische gegevens verwerkt.
Je onderbouwt dat niet met feiten of argumenten. Het staat niet in de wetgeving die ik heb gevonden (zie mijn hierboven in mijn post van 30-08-2025 om 08:09 uur geciteerde analyse, die ik oorspronkelijk op 29-08-2025 om 17:34 uur onder een andere topic plaatste). Dat men inmiddels in de zorgsector gewend is om er zo over te denken en dat gemakshalve wil blijven doen, wil nog niet zeggen dat het ook in wetgeving is opgenomen.
Het is verplicht om het BSN te gebruiken bij de uitwisseling van patiëntgegevens in de zorg, wat vastligt in de Wet aanvullende bepalingen verwerking persoonsgegevens in de zorg (Wabvpz).
Nee, dat is niet zo. Je negeert hier willens en wetens mijn bevindingen in mijn bovengenoemde analyse, zonder daar op in te gaan. Dat is intellectueel niet integer.
Dit wordt gedaan om de privacy en gegevensbescherming te waargroten, omdat het BSN de unieke identificatie van een persoon garandeert en de koppeling van medische gegevens aan de juiste persoon mogelijk maakt.
Nee, je gebruikt hier het woord "omdat" terwijl je daarna juist iets noemt wat het onmogelijk maakt om de privacy en gegevensbescherming te waarborgen of vergroten (jij gebruikt het neologisme "waargroten").
(...) Voor een goede second opinion, is dit ook noodzakelijk.
Zonder het BSN is de kans op verwisseling van medische dossiers of labuitslagen aanzienlijk groter, zeker wanneer er meerdere zorgverleners bij betrokken zijn. De tweede arts moet absoluut zeker zijn dat de ontvangen medische gegevens betrekking hebben op de juiste persoon. Een foutieve overdracht kan fatale gevolgen hebben.
Zoals eerder gezegd, kan dit ook op een andere manier gewaarborgd worden. Bijvoorbeeld met unieke opdrachtnummers of case-nummers die ook verwijzen naar de primaire behandelaar (bijv. de behandelend arts), vergelijkbaar met IBAN-nummers voor bankrekeningen. Voordeel daarvan is ook dat de eindverantwoordelijkheid voor de met het monster uitgevoerde activiteiten en gegevensverwerking steeds helder belegd blijft. Die blijft namelijk bij de primaire behandelaar, tenzij het monster wordt overgedragen aan een nieuwe behandelaar.
Het BSN is hierbij de 'gouden standaard' die zorgt voor een foutloze en veilige uitwisseling van gegevens tussen verschillende ziekenhuizen, artsen en laboratoria.
Nee, het BSN is een gemakzuchtig in gebruik genomen middel waarbij geen rekening is gehouden met medische privacy van patiënten. Dat het nu door zorgverleners die hun beroepseer en hun beroepseed vergeten zijn, wordt uitgeroepen tot "gouden standaard", laat alleen maar zien hoezeer de cultuur en het bewustzijn in de zorgsector op dit cruciale punt inmiddels gecorrumpeerd zijn. Men is vergeten dat de patiënt een persoon is wiens vertrouwen verdiend moet worden. Men is vergeten hoe belangrijk het ècht respecteren van het medisch beroepsgeheim is. In plaats daarvan is men ertoe overgegaan de patiënt te behandelen - en daardóór ook te beschouwen - als een object dat in een gedigitaliseerd zorgsysteem heen en weer geschoven wordt, of waarvan lichaamsmonsters heen en weer geschoven worden.
En wat als de oorspronkjelijke aanvrager niet meer bestaat (gestopt of failliet)? Hoe wil je dat nooit nog toegang krijgen tot je medische gegevens.
Zoals gezegd, door in het unieke opdrachtnummer (bijvoorbeeld voor een laboratoriumonderzoek) ook een identificeerende verwijzing naar de primaire behandelaar op te nemen.
Daarnaast speelt de declaratie ook hier weer een rol. De kosten voor een second opinion worden meestal vergoed vanuit de basisverzekering, mits er een verwijzing is. De tweede zorginstelling moet deze kosten correct kunnen declareren bij de zorgverzekeraar. Hiervoor is de unieke identificatie van de patiënt via het BSN in veel gevallen een vereiste. (...)
a) We hebben het dan dus over een tweede zorgaanbieder(!), niet over een laboratorium;
b) Overigens kan ook dit kan prima uitgevoerd worden met gebruikmaking van zo'n eerder genoemd, uniek opdrachtnummer;
c) Eigenlijk zou een secundaire behandelaar dit altijd via de primaire behandelaar bij de zorgverzekering moeten declareren. Dat kan in deze tijd van automatisering technisch ook prima. Op die manier behoud de primaire behandelaar overzicht en ook controle over wat er voor de patiënt wordt gedaan in het kader van een specifieke klacht of problematiek van die patiënt. Ook blijft de verantwoordelijkheid voor de algehele omgang van de zorgverleners met de patiënt dan helder belegd - iets dat in de zorg nu vaak verloren gaat. Ken je de verhalen van ouderen van wie de kinderen /mantelzorgers contact moeten onderhouden met een half dozijn zorgverleners die van elkaar niet precies weten wie waar verantwoordelijk voor is, en die naar elkaar verwijzen? Da's makkelijk voor die zorgverleners, maar slecht voor de kwaliteit van de zorg.
Het gebruik van het Burgerservicenummer (BSN) in de zorg is verplicht gesteld in artikel 4 van de Wet aanvullende bepalingen verwerking persoonsgegevens in de zorg (Wabvpz).
Nee, "in de zorg" is een vage en te ruime formulering. De Wabvpz stelt het gebruik van het BSN verplicht voor
zorgaanbieders in de zorg. Ik heb beargumenteerd waarom een testlaboratorium geen zorgaanbieder is. Ik ga die argumentatie niet nog een keer herhalen.
Je kom jij iedere keer met het standpunt dat een lab geen zorgaanbieder is, maar blijkbaar vallen bloedonderzoek labs hier wel onder, die aangevraagd worden door een huisarts. (...)
Het kan zijn dat sommige laboratoria ook zorg verlenen, bijvoorbeeld als ze een patiënt (een natuurlijke persoon) ter plekke ontvangen. Maar dat is iets anders dan een testlab zoals Clinical Diagnostics, dat alleen lichaamsmonsters ontvangt.
Verder kan er meer uitbesteed zijn in je medische diagnose:
Beeldvorming en radiologie: Ook gespecialiseerde scans, zoals MRI- of CT-scans, kunnen worden uitbesteed aan een extern radiologisch centrum. Dit centrum is ook een zorgaanbieder die medische gegevens verwerkt. Voor een correcte overdracht van de scanbeelden en het verslag van de radioloog naar het ziekenhuis, is het BSN noodzakelijk.
Dit gebeurt inderdaad. Dat sommige vormen van zorg door artsen worden uitbesteed aan gespecialiseerde organisaties, betekent echter niet dat testlaboratoriums die lichaamsmonsters verwerken, opeens ook "zorgaanbieders" zouden zijn.
Specialistische consulten: Soms wordt een second opinion of een gespecialiseerd consult ingeroepen van een arts in een ander ziekenhuis. In dat geval wordt het medisch dossier, inclusief labuitslagen en andere relevante gegevens, uitgewisseld.
Als dit met geïnformeerde, werkelijk vrijwillige toestemming van de patiënt gebeurt, is dat uiteraard prima.
Het BSN zorgt voor een unieke identificatie van de patiënt in de systemen van beide ziekenhuizen, wat cruciaal is voor de veiligheid en continuïteit van de zorg
a) V.w.b. veiligheid en continuïteit zou het om uitwisseling van gegevens moeten gaan tussen zorgverleners die de betreffende patiënt ook echt behandelen. Hun administratie moet goed zijn. Het is dus niet nodig dat meteen iedereen in dat tweede ziekenhuis toegang heeft tot de persoonsgegevens (incl. het medisch dossier) van de betreffende patiënt.
b) Als een patiënt zich in persoon presenteert bij de receptie van de betreffende ziekenhuisafdeling (bijv. oncologie), dan zou een door behandelaar 1 aan behandelaar 2 doorgegeven case-nummer technisch gezien voldoende zijn, een BSN-nummer is dan helemaal niet nodig. Maar op dit moment stelt de wet het uitwisselen van BSN-nummers voor zorgaanbieders verplicht.
c) Dus opnieuw, dit voorbeeld van jou gaat niet over een testlab dat een opdracht van een behandelaar uitvoert, maar over twee behandelaars (d.w.z. zorgaanbieders!) die met elkaar samenwerken ten aanzien van één en dezelfde patiënt. Hoe er in dat geval met de registratie zou moeten worden omgegaan, is een ander vraagstuk, een andere discussie.
Kijken we verder naar je wiki pagina....
Je conclusie klopt vanuit een strikt definitorisch oogpunt, maar het is een onvolledige redenering die de bredere context van het zorgsysteem en de wetgeving negeert.
Je conclusie is op een correcte interpretatie van de Wikipedia-tekst. (...) In deze context is het laboratoriumonderzoek slechts een van de bouwstenen die een arts gebruikt om tot een diagnose te komen. Het laboratorium levert een rapport over een monster (bijvoorbeeld de samenstelling van bloed), maar stelt geen medisch oordeel over de patiënt als geheel.
Vanuit dit zuiver semantische perspectief heb je dus gelijk: een laboratorium verricht diagnostisch onderzoek, maar stelt niet de uiteindelijke medische diagnose.
De juridische en praktische realiteit
Maar hoewel je redenering taalkundig klopt, houdt je conclusie geen stand als we kijken naar de juridische en praktische realiteit in de Nederlandse zorg.
Dit is een cruciaal punt van jouw betoog. Je vindt dat patiënten die zich op hun recht op privacy beroepen, alleen "semantisch gezien" recht op medische privacy hebben, maar niet echt. Als Nederlandse rechters hierin met jou zouden meegaan (wat ik op grond van mijn ervaringen met Nederlandse rechtspraak in de praktijk heel goed mogelijk acht), blijft er van onze rechtsstaat en onze privacy niets over. Ik zal dit illustreren met het volgende verhaaltje:
- - - - - - - - - - - - -
Er was eens een land dat zichzelf betitelde als "een democratische rechtsstaat waarin de mensenrechten van alle inwoners worden gerespecteerd". Ergens in dat land stond een "Mensenrechtenmuseum" met zeer kostbare Ming-vazen, afkomstig uit het legaat van een rijke industrieel die ze aan het museum had geschonken als symbool van de kostbaarheid van mensenrechten, waaronder het recht op privacy (eerbiediging van het privéleven van mensen).
Op een dag probeerde inbreker X zo'n Ming-vaas uit het museum te stelen, maar werd op heterdaad betrapt. In zijn paniek liet hij de vaas op de marmeren vloer vallen, waar die in duizend stukjes uiteenspatte, waarna die stukjes ook nog eens vergruizeld werden onder de laarzen van bewakers die achter de inbreker aanrenden om hem te pakken te krijgen. Dat lukte ook, maar de vaas was onherstelbaar beschadigd, d.w.z. vernietigd.
In de rechtszaal werd inbreker X beschuldigd van het schenden van een aantal bepalingen in het Wetboek van Strafrecht. Ten slotte gaf de rechter hem de gelegenheid voor een laatste woord.
"Edelachtbare," zei inbreker X, "de aanklager zegt nu wel dat ik de wet heb overtreden, maar dat is alleen zo als je het bekijkt vanuit een
semantisch perspectief. Hoewel de redenering van de aanklager
taalkundig klopt, houdt zijn conclusie geen stand als we kijken naar de juridische en praktische realiteit in de Nederlandse museumwereld. Het is namelijk zo dat ik niet zomaar heb ingebroken. Ik heb dat juist gedaan om Nederlandse inwoners te beschermen. Bovendien deed ik het in opdracht van de Nederlandse overheid en EU-voorzitter Ursula von der Leyen."
Inbreker X kuchte even en vervolgde: "Dat zit zo. We weten allemaal dat de veiligheid van alle inwoners van Europa bedreigd wordt door het militaristische land Y, geleid door leider L, omdat we in Europa dertig jaar lang onze defensie hebben wegbezuinigd. We hebben daarom de goodwill van president P van land Z nodig om de veiligheid van onze inwoners te waarborgen. Nu wil het geval dat leider L en president P allebei liefhebbers zijn van Ming-vazen. Niet omdat die iets met mensenrechten te maken hebben, maar omdat ze zo duur zijn en status geven. Daarom moest ik van onze eigen regering en van mevrouw Von der Leyen twee Ming-vazen uit het museum stelen. Die zouden dan naar president P worden gebracht, en die zou dan voor Europa gaan onderhandelen met leider L. Tijdens dat overleg zou hij dan één van die twee Ming-vazen aan leider L geven, als teken van goodwill, om tot een goed resultaat te komen. Op die manier was het stelen van de twee Ming-vazen nodig om de veiligheid van de inwoners van Europa te waarborgen. Edelachtbare, ik dank u voor uw aandacht."
Nadat inbreker X is uitgesproken, leunt de aanklager verslagen achterover, want hij beseft dat hij zijn zaak verloren heeft. En inderdaad zegt de rechter: "Meneer X, dat verandert de zaak. We moeten ons inderdaad niet laten misleiden door een semantisch perspectief op het eigendomsrecht, op de sluitingstijden van een museum of op de schade aan een Ming-vaas. Dit gaat om een noodzaak om de veiligheid van alle Nederlanders en Europeanen te beschermen. Bovendien is het niemand minder dan mevrouw Von der Leyen geweest die dat duidelijk heeft gemaakt, dus dan moeten we niet taalkundig vasthouden aan wat er in de Nederlandse wet staat. In gevallen als dit, is het toegestaan om Ming-vazen uit het Mensenrechtenmuseum te verwijderen. Ik spreek u bij dezen vrij. De zitting is gesloten."
- - - - - - - - - - - - - - -
De Ming-vaas staat in dit verhaaltje voor de medische privacy van Nederlandse patiënten.
Het stelen van de Ming-vaas staat voor het zonder noodzaak delen van het BSN met testlaboratoria, in strijd met het beginsel van dataminimalisatie in de AVG.
Inbreker X staat voor beleidsmakers en zorgverleners in de Nederlandse zorgsector.
Als je kijkt naar hoe Nederlandse rechters de afgelopen tien jaar hebben geoordeeld in veel privacy-kwesties, dan zijn talloze "inbrekers" er inderdaad op een vergelijkbare manier mee weggekomen als inbreker X in dit verhaaltje.
Inmiddels beginnen steeds meer Nederlanders wakker te worden ten aanzien van het feit dat hun veiligheid op deze manier juist te grabbel is gegooid. Wie gaat nu nog met een gerust gevoel deelnemen aan een bevolkingsonderzoek? Wie voelt zich nu nog prettig als een huisarts zegt: "Ik neem even wat bloed bij u af en stuur het naar een laboratorium."?
Juridische classificatie: De Nederlandse wet, waaronder de Wet aanvullende bepalingen verwerking persoonsgegevens in de zorg (Wabvpz), ziet een laboratorium wél als een zorgaanbieder. Het feit dat het laboratorium een kritisch onderdeel is van de zorgketen en medische gegevens verwerkt, is voldoende om onder deze classificatie te vallen.
Nee, dat staat nergens in de wet. Maar anderzijds is het heel goed mogelijk dat Nederlandse rechters, in een gecorrumpeerde logica, toch jouw kromme redenering zullen volgen - ten koste van de medische privacy en ten koste van het vertrouwen dat Nederlandse patiënten kunnen hebben in de medische ethiek van hun zorgverleners. Immers, Nederlandse rechters laten hun oren wel vaker hangen naar belangengroepen.
Alleen is nu zichtbaar geworden dat het belang van patiënten dat de wet beoogt te beschermen, een ander belang is dan het door Big Tech geperverteerde belang van zorgverleners bij verlichting van administratieve pijn en meer "gemak". Gaan de rechters nu de patiënten beschermen, of Big Tech en de door Big Tech gegijzelde zorgverleners bedienen?
Wettelijke verplichting: Artikel 4 van de Wabvpz verplicht zorgaanbieders om het Burgerservicenummer (BSN) te gebruiken bij het vaststellen van de identiteit van een cliënt en bij de uitwisseling van patiëntgegevens met andere zorgaanbieders en zorgverzekeraars. De wet maakt hierin geen onderscheid tussen een "diagnose-stellende" arts en een "bouwsteen-leverende" lab.
Dat klopt niet. De wet definieert wie er als een "zorgaanbieder" moet worden beschouwd. Zoals uit mijn eerder genoemde analyse blijkt, staat er in de door mij gevonden wetgeving (inclusief Amvb's) nergens dat een testlab een zorgaanbieder zou zijn.
Praktische noodzaak: De complexiteit en het risico van het zorgsysteem vereisen een betrouwbare en unieke identificatie van patiënten.
a) Dit is een vage en onjuiste stelling. Als bijvoorbeeld een onbekende persoon, zonder pastpoort of enig ander identificerend gegeven bij een arts aanklopt, dan is die arts op grond van zijn medische ethiek en zijn beroepseed verplicht om aan die patiënt zorg te verlenen. Daarvoor is helemaal geen identificatie van die patiënt nodig. Als ik het goed begrepen heb, is een arts die de patiënt in zo'n geval laat creperen omdat die niet identificeerbaar is, zelfs strafbaar in Nederland - maar dit laatste heb ik niet gecheckt.
b) Je denkt hier vanuit de behoeften van "het zorgsysteem". Dit is een vorm van systeemdenken, waarbij het systeem niet langer gezien wordt als iets dat patiënten moet dienen, maar patiënten als objecten die het systeem moeten dienen. Onder druk van verschillende factoren heeft de zorgsector (d.w.z. mensen, werkzaam in de zorg) zich steeds verder laten loszingen van haar eigenlijke missie, namelijk de missie om
patiënten te helpen. Door deze "mission creep" ervaren heel veel zorgmedewerkers het nu als hun missie om "bij te dragen aan het zorgsysteem". Dat is echter iets heel anders.
Zonder het BSN zou de koppeling van een labuitslag aan het juiste patiëntendossier extreem kwetsbaar zijn voor fouten, wat de patiëntveiligheid direct in gevaar zou brengen.
Nee, het BSN is niet meer dan één soort nummer waarmee opdrachten aan testlabs kunnen worden geregistreerd. Met een ander soort nummer (bijv. een case-nummer, een opdrachtnummer of een monsternummer) zou dat precies even goed kunnen, maar dan MET respect voor de medische privacy en het medisch beroepsgeheim. Sterker nog, een aan de primaire behandelaar gekoppeld, uniek nummer zou de verantwoordelijkheid voor de omgang met zowel de medische privacy als de overige medische zorg helder beleggen, en daarmee juist een veilige omgang met patiënten meer stimuleren.
Het lek van Clinical Diagnostics heeft laten zien dat het kwistig rondstrooien van het BSN-nummer door het grootschalig mee te sturen met lichaamsmonsters naar laboratoria, en het te delen met allerlei grote datasystemen waar anderen dan de behandelaars van specifieke patiënten toegang toe hebben, allerminst bijdraagt aan patiëntveiligheid.
M.J.